ลานสวนป่า

(ประชาสัมพันธ์โรงแรม)

ช่วงที่ผมมาเป็นนักเรียนโข่ง โชคดีที่ได้จับคู่กับอัยการ ไปไหนไปด้วย นอนห้องเดียวกัน เป็นเพื่อนคู่คิดมิตรคู่เตียง ไหว้วานอะไรได้ทุกเรื่อง ท่านอัยการดูแลผมยังกะไข่ในหิน แต่วันหนึ่งผมก็เผลอเบลอ ๆ ยังไงก็ไม่ทราบ ช่วงที่อยู่ต่างประเทศจะแพ้อากาศจาม ๆ ไอ ๆ .. ครูหยุ๋ยบอกมียาดี..เจียดให้มากิน คงเป็นยาแก้แพ้..กินแล้วสะลึมสะลือ หวาบ ๆ หวิว ๆ เพลียบอกไม่ถูก อยากจะนอนเสียมากกว่าที่จะกระดี๊กระด๊า..

(ร้านขายขนมขบเคี้ยวติดกับโรงแรม)

เช้าวันนั้นเรามีโปรแกรมจะไปดูงานเขาประชุมกันที่รัฐสภาิีอิหร่าน จึงนัดหมายกันว่าจะออกเดินทางแต่เช้าผมตื่นตั้งนานแล้วละครับ ..แต่นั่งเขียนบล็อกเพลินจนท่านอัยการเตือน รีบขมีขมันอาบน้ำแต่งตัว แล้วชวนกันลงมาปร๋อข้่างล่าง พบว่า..ทุกครั้งท่านอื่นโอ้เอ้ กว่าจะลงมารับประทานอาหารเช้าก็ยึกยักอยู่นั่นแล้ว วันนี้พอเราลงมา ทำไมทุกคนพร้อมพรึบกันได้อย่างน่าประหลาด

อัยการนึกได้ว่ายังไม่ได้กินยา..จึงแว๊บย้อนกลับขึ้นห้อง

(สถานีรถไฟใต้ดินในเมืองเตหะราน)

มีเสียงเรียกให้ขึ้นรถ เรื่องโอ้เอ้กว่าจะเยื้องกรายได้นี่เป็นประจำ แต่วันนี้เป็นอะไรไม่รู้นะ ทุกคนรักษาวินัยอย่างน่าประหลาด ทยอยขึ้นรถกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ผมนั่งรถคันเดียวกันกับอัยการ ก่อนรถออกครูหยุยจะทำหน้าที่เช็คจำนวนคนครบหรือไม่ครบ ..ผมเจ้นขึ้นไปนั่งเบาะหน้าหลังคนขับ  จุดนี้วิสัยทัศน์กว้างไกลถ่ายรูปได้ถนัด..ลืมหันมามองข้างหลัง..ไม่ได้ดูว่า อัยการท่านขึ้นรถมาแล้วหรือยัง ช่วงการขึ้น-ลงห้องไปกินยาก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร ประจวบกับได้ยินครูหยุยบอกรถออกได้!..ก็นั่งกดชัตเตอร์เพลินสิครับ จนกระทั่งไปถึงหน้ารัฐสภาระหว่างรอติดต่อเข้าชม ..ช่วงนั้นมีม๊อบมาเดินขบวน  ผมวิ่งไปถ่ายรูปฉับ ๆ.. เดินกลับมาเพื่อน ๆ บอกว่าอัยการหาย เอาละสิ..

(รี ๆ รอ ๆ ติดต่อขอเข้าชมการประชุมรัฐสภาอีหร่าน)

ผมก็คิดไปร้อยแปด อัยการจะจับแท๊กซี่ตามมาไหม เจ้าหน้าที่ทัวร์จะประสานตัวมาได้ไหม โทรศัพท์ต่างประเทศ ถ้าไม่ได้เตรียมไปพิเศษจะโทรของเราไม่ได้เลย ระหว่างทัวร์-กับโรงแรมเขาโทรติดต่อกันได้แน่ มีคนถามว่าผมนอนห้องอะไร เอาละสิ..เปลี่ยนโรงแีรมทุกวัน หมายเลขห้องก็จำมั่วกัน

..ผมบอกเลขห้องผิด

(ม๊อบอีหร่านมาเจอเจ้าพ่อม๊อบเมืองไทย)

เขาไปเคาะยังไงก็คงไม่เจอ อัยการจะอยู่ห้อง หรือจะไปไหน สื่อการกันไม่ได้ มันเป็นเรื่องประจวบเหมาะที่ไม่น่าเป็นไปได้ แต่ก็เป็นไปแล้วละขอรับ ครูหยุยเล่าว่า..คู่ของเรา หมายถึงอัยการกับผมจะตื่นเช้ากว่าใครเพื่อน ถือกล้องล่ารูปสวย ๆ แปลก ๆ เป็นประจำ เรื่องขึ้นรถไม่ต้องห่วง เสนอหน้าลำดับที่ 1-2  ไม่อยู่ในรายชื่อพวกที่ย้ายเยื้องช้า ต้องเรียกแล้วเรียกอีก ..ก็ยังเชื่องช้า ไขลานยังไงก็ยังช้า พวกเต่าเรียกคุณพี่..ระหว่างที่โกลาหลคนหาย ฝ่ายรัฐสภาคงยุ่งกับการเตรียมการประชุม บอกให้คณะเรารอ ๆๆ ก่อน ทัวร์เห็นว่ามีเวลาพอควร จึงพาเรานั่งรถชมเมือง แล้วแวะมารับอัยการที่โรงแรมอีกรอบ

(สองสาวสนใจม๊อบ อยากได้ภาพใกล้ม๊อบ จึงขอภาพหน่อย)

มาถึงโรงแรม.. ยังหาตัวอัยการไม่เจอ ติดต่อไม่ได้

..หมดวิธีที่จะตาม มึนตึ๊บเลยละครับ !!

(เข้าไปดูการประชุมรัฐสภาอีหร่าน ประธานสภาฯ กล่าวต้อนรับคณะนักศึกษาจากไทย)

มาเจอกันตอนเย็น  อัยการเล่าว่า พอตามลงมา..เอ๊ะ ..ทำไมเงียบฉี่ คณะเราหายตัวไปไหน ยังกะโดนผีอำพราง ทุกวันกว่ารถจะเคลื่อนล้อได้เรียกกันคอแทบแตก วันนี้เกิดพิศมัยอะไรหนอ .. หลังจากหาใครไม่เจอก็มานั่งเขียนหนังสือสักพัก แล้วบอกตัวเองว่าออกเดินเที่ยว ไปโน่นไปนี่ตามอำเภอใจ ไปฟาดขาแกะดุ้นเบ้อเร่อ ไปชิมโน่นชิมนี่ ไปดูตลาดมืดแลกเงิน ไปแหล่งที่น่าสนใจกว่าเราอีก รู้ยังงี้ผมตามอัยการไปดีกว่า อยากจะไปดูิวิถีชีวิตในตลาดสดเมืองนี้

• สรุป

• จากฉายาอัยการชาวเกาะ เปลี่ยนเป็น อัยการถูกปล่อยเกาะ
• ท่านอัยการได้รับการยกย่องให้เป็นนักศึกษาดีเด่นของรุ่น
• ผมเป็นเพื่อนร่วมห้องที่ดีด้อย ผู้น้อยสมควรตามหมื่นครั้ง
• ติดตามผลงานอัยการจากบล็อกได้สม่ำเสมอ มีคนอ่านทั่วโลกด้วยนะ
• จะเห็นว่า การเขียนบล็อกมีความสำคัญยิ่งนัก เป็นการเปิดศักราชวิธีเรียนที่มีคุณค่าที่สุด
• เหตุการณ์ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า..อย่าไว้ใจครูบา อิ อิ

(ที่อีหร่านหาน้ำใบบัวบกยาก จึงเลี้ยงโรตี -ขนม ปลอบใจ)