ความหมายของการเดินทาง
วันนี้ขอพูดถึงเรื่องส่วนตัวกันบ้างนะค่ะ…
หลังจากที่ปิดเทอมไปประมาณสามอาทิตย์กว่า พลอยก็ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย
ได้พักผ่อนกับครอบครัวอย่างเต็มที่จริงๆ แถมยังได้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆเก่าสมัยมัธยมปลายอีกด้วย
ช่างเป็นช่วงปิดเทอมที่อบอุ่นจริงๆ ^_____^
แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้ต้องรู้สึกเคว้งคว้างในใจ ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของ”คุณย่า”
ท่านจากไปด้วยอาการติดเชื้อในกระแสเลือดเนื่องจากเป็นแผลกดทับ
ที่จริงท่านเป็นคนแข็งแรงมากแต่ความจำเลอะเลือนไปบ้าง
แต่ด้วยการดูแลของคุณป้าที่อาจจะไม่ดีมากนัก จึงทำให้เกิดแผลกดทับ
คาดว่าน่าจะเป็นเพราะให้ท่านนอนทั้งวัน ท่านจึงจากลูกหลานไปในเวลาอันรวดเร็วเช่นนี้
สร้างความตกใจให้กับญาติพี่น้องเป็นอย่างยิ่ง เพียงเดือนเศษๆนับตั้งแต่วันที่ท่านเป็นแผล
และอีกสองอาทิตย์ที่ต้องนอนที่โรงพยาบาล
งานศพของท่าน ถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย ไม่มีพิธีรีตองยุ่งยากจนเกินไป
แต่คุณย่ามีเชื้อสายเป็นคนมอญ(อาศัยอยู่ที่จังหวัดลพบุรี) งานศพจึงแตกต่างจากคนไทยไปบ้าง
ข้าพเจ้าได้มีโอกาศแต่งกลอน กล่าวอำลาให้คุณย่าเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะให้ประธานจุดเพลิงเผาศพ เนื้อความดังนี้…
แม้หวั่นทรวงใจหายจักหาญหัก
ส่งสวรรค์คาไลด้วยใจรัก
แม้โศกนักจงวางใจให้ไปดี
แม้อาวรณ์ทุกผู้นามมิอาจหนี
อันกุศลผลบุญที่พึงมี
สถิตอยู่กับแม่นี้ตราบเท่านาน”
การมีชีวิตอยู่เพื่อรอวันจากไปนั้น ย่อมไม่ก่อเกิดความหมายแห่งชีวิต
เปรียบดั่งการเดินสิ่งสำคัญมิได้อยู่ที่การเริ่มต้นหรือจุดจบ แต่ระหว่างทางต่างหาก
ที่เราจะได้เรียนรู้ และสรรสร้างสิ่งดีงาม ก่อนที่กายหยาบจักต้องสูญมลายไป
“คุณย่า”ได้ทำสิ่งที่ท่านควรทำแล้ว ข้าพเจ้าจึงไม่นึกเสียใจและเสียดาย
เมื่อถึงเวลาทุกคนก็ต้องจากไปเช่นกัน
ปล.อีกสักพักจะกลับมาตีแผ่ค่านิยมใหม่ๆให้ได้อ่านกันนะค่ะ
เรื่องต่อไปที่คิดว่าจะวิพากษ์คือ “รังนก อาหารชั้นเยี่ยมหรือความโหดเหี้ยมของชาวไฮคลาส”
