คุณปลดพันธนาการแห่งบ่วงแค้นด้วยสิ่งใด?
ดอกไม้โปรยร่วง กลางสุสาน
ดั่งจักรวาลโปรยดาวนับหมื่นสี
หมู่นกหนอน จิกชอนเถ้าธุลี
ดั่งปั่นป่น ความอัปรีย์ ให้ย่อยยับ
กุหลาบขาว วางข้างศิลาหิน
มิปดปลิ้นผู้วายชนม์ที่ล่วงดับ
หลุมดิน นูนแจ้งซึ่งความลับ
เศร้าสดับเพื่อการใดให้วังเวง
พริ้วลมแผ่วแว่วมาดังหวีดไหว
ละลายใจของผู้ซึ่งโดนข่มเหง
ส่งวิญญาณ เสียงเฉาเศร้าบรรเลง
ดั่งบทเพลง ขอขมา เพื่อลาตาย
ถาม : คุณปลดพันธนาการแห่งบ่วงแค้นด้วยสิ่งใด?
ตอบ : ในบทกลอนดังกล่าว สำหรับบางคนต้องปลดมัน ด้วยความตาย…
« « Prev : ค่ายแรกแห่งความเป็นนิสิต และ ดนตรีโกธิคที่หลบเร้น
Next : “เหรียญ2ด้านในราตรีกาลแห่งความเถื่อนถ่อย” » »
3 ความคิดเห็น
ยอดเยี่ยมเลยหนูพลอย
ฝึกเขียนเยอะๆนะ
อืม น่าคิดจ้ะ ทำให้น้าคิดถึงคนที่ตัดสินใจฆ่าตัวตายแว้บมาเลย
มีหลายคนที่แก้แค้นคนที่ตนรักด้วยความตาย แต่ผลออกมาน้าบอกได้ว่าไม่คุ้ม เพราะคนที่หวังประชดไม่ได้รู้สึกรู้สาเท่าไรในระยะยาว บางคนรู้สึกเป็นแต้มคะแนนของชีวิตด้วยซ้ำไปที่มีคนตายเพราะตัวเอง
น้าเคยคิดนะจ๊ะว่าการปลดบ่้วงสิ่งใดอยู่ที่เรารู้หรือไม่ว่าปมอยู่ตรงไหน และไม่ว่าใครจะรักเราน้อยลงเพียงใดก็ตาม เราอย่ารักตัวเองน้อยลงก็พอแล้ว
บทกวีอันนี้ดีที่เดียวจ้ะ ทำให้น้าเห็นอีกมุมและความหมายของการปลดบ่วงพันธนาการในใจบางคน
ย่องมาบอกอีกทีว่าสำหรับน้าปลดบ่วงพันธนาการแค้น ด้วยอภัยจ้ะ ^ ^