พิราบขาวหลงถิ่น…
พิราบขาว…เ จ้ า ท่ อ ง ป่ า
เ บื่ อ น ภ า อ า ก า ศ ก ว้ า ง
ทุ่ ง แ ส ง กี่ ส ร ง ย า ง
เ จ้ า ว า ด ว า ง ไ ว้ ที่ ใ ด
,,,
พิราบขาว…เ จ้ า เ บื่ อ ป่ า
จึ ง เ ข้ า ม า ใ น เ มื อ ง ใ ห ญ่
พิ ร า บ ห นุ่ ม ม า เ กี้ ย ว ไ ว้
มิ ก ลั บ ไ ป ใ น ไ พ ร พ ง
,,,
พิราบขาว…เ จ้ า ห ล ง ถิ่ น
เ ฝ้ า โ บ ย บิ น อ ย่ า ง ผิ น ผ ก
เ สี ย ช า ติ เ กิ ด เ ป็ น น ก
ร ะ เ หิ น ร ะ ห ก ตึ ก ร ะ ฟ้ า
[ ปล. ลองเปรียบเทียบกับคนดูนะ
พลอยเห็นเด็กบ้านนอกหลายคนเปลี่ยนไปเมื่อเข้าในเมือง ]
« « Prev : นี่หรือคือ “นิสิต”?
Next : ความหมายของการเดินทาง » »
7 ความคิดเห็น
หลานพลอย ก็ช่างช่างเปรียบเทียบนะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ ที่เผลอไปบ้างเป็นบางช่วงของชีวิต แต่ถ้ามีสติก็จะคิดได้เอง
เพียงแต่ เรียกสติกลับมาช้าบ้าง เร็วบ้างจึงเจ็บปวดเจียนตาย หรืออาจสิ้นสติพร้อมสิ้นใจไปในบางรายค่ะ
หนึ่ง…เด็กบ้านนอกเข้าเมืองแล้วหลงไหลไปนั้นคืออิทธิพลของสังคมกระแสหลัก ที่เราเองก็เป็นไม่มากก็น้อย
สอง..สังคมกระแสหลักคือ สังคมทุนนิยม สังคมโลกาภิวัฒน์ ที่มีทั้งส่วนดีและส่วนเกินพอดี ที่เราอาศัยอยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่คิดเห็นแตกต่างได้
สิ่งที่สังคมควรจะช่วยกันชี้แนะและทำคือ การสร้างสติให้แก่คนในสังคมโดยเฉพาะคนวัยหนุ่มสาวที่จะเติบโตไปปกครองบ้านเมืองในอนาคต
เรามีสิทธิวิภาควิจารณ์ได้ แต่ต้องเข้าใจด้วยว่า คนจำนวนมากขาดความเข้าใจที่แท้จริง เหมือนเขาหลงไป ดังนั้นสิ่งแรกที่เราควรคิดทำคือ ให้อภัยเขา แล้วหากมีโอกาศก็โน้มน้าวเขามาให้เข้าใจ ให้ข้อมูลข่าวสาร ให้สติ ให้ความคิด แลกเปลี่ยนกัน หากเราทำได้ จำนวนหนึ่งในนั้นเมื่อเข้าใจเขาก็จะหันกลับมาทำตัวในแนวทางที่ถูกต้องเหมาะสมมากกว่า ครับหนูพลอย
เอาอีก…นะ
จริงค่ะ อันนี้เห็นด้วยเลย
บางทีสภาพแวดล้อมมันก็มีส่วนเหมือนกัน
คนบางคน หัวใจไม่เข้มแข็งพอ ^^
…เพราะว่าเวลาสายตามองออกไป เห็นเรื่องอื่น ของคนอื่น มันไม่ได้เกี่ยวกับตัวเรา แต่ว่าอยากได้ อยากเป็นอ่ะ
นอกจากหัวใจไม่แข็งพอแล้ว ยังมองไม่เห็นตัวเองอีกด้วยครับ
ชอบลานรีวิวจังเลยค่ะ สัมผัสได้ถึงความกล้า และตัวตนที่ชัดเจนของเจ้าของลาน คงต้องขอเข้ามาเรียนรู้บ่อย ๆ ด้วยคนนะคะ
จาก พิราบขาวตัวเล็ก ๆ อีกหนึ่งตัวค่ะ
(^_____^)
ความเห็นของคุณอารอกอดนี้
ช่างทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นจริงๆเลยนะค่ะ
เฉียบขาดจริงๆ ^^
สามัคคีรวมไทย ร่วมใจพัฒนา เพื่อบูชาแด่พ่อหลวงของปวงไทย