ลานครูมิม

วันนี้โล่งใจไปอีกเปราะหนึ่ง ที่ได้ตัดสินใจในสิ่งที่ค้างคาใจมานานนับปี 

ก่อนหน้านี้หวาดกลัวที่จะเผชิญกับผลของการตัดสินใจที่มันจะตามมา

กลัว ไม่กล้า ขี้ขลาด  ยอมรับว่าตัวเองเป็นแบบนั้นจริงๆจึงต้องจมอยู่กับปัญหานี้มาเนิ่นนาน

นานเสียจนปัญหาดังกล่าวสะสม   ถ้าหากเป็นแผล ก็คงจะอักเสบเป็นหนอง กลายเป็น

แผลเรื้อรัง ลุกลามอาจเป็นเนื้อร้ายได้ในที่สุด

แต่วันนี้ได้ตัดสินใจไปแล้ว  จึงต้องบอกกับตัวเองว่าต้องกล้าเผชิญกับมันให้ได้

แม้วันนี้จะยังหวาดกลัว แต่คิดว่าต้องมีสักวันแหละน่าที่ความกลัวจะเบาบางลง

แต่ที่เสียใจและรู้สึกเป็นบาปติดตัวของตัวเองไปตลอดนั่นก็คือ น้ำตาของผู้ใหญ่สองท่าน

ที่เรารักมาก  น้ำตาที่เราไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็น  เราก็ได้เห็น เพราะเราเป็นต้นเหตุ

นี่แหละ…..ที่ทำให้เสียใจมากกับการตัดสินใจครั้งนี้

แต่เมื่อปัญหาทุกอย่างได้คลี่คลาย  มันก็ดีแล้ว  ต่อไปมันจะได้ไม่ค้างคาใจอีก

คงจดจำมันให้เป็นบทเรียนของชีวิต มองไปข้างหน้าสลับมองย้อนกลับมาข้างหลัง

สิ่งไหนที่เคยทำแล้วเป็นปัญหาก็หยุดมอง แล้วหาวิธีใหม่จัดการมันซะ ดีไม่ดีอย่างไรมัน

ก็จะกลายเป็นบทเรียนบทต่อไปของชีวิต….ให้เราได้คิด ได้หาทางแก้ไขต่อไป

เพราะปัญหามันคงอยู่กับชีวิตของคนเราไปตลอดชีวิตนั่นแหละ 

มันอยู่ที่ว่าเราจะอยู่กับปัญหาได้อย่างสมดุลอย่างไร แค่ไหน…….

จำคำของพี่สาวคนหนึ่งที่พร่ำบอกอยู่เสมอว่า…..

….นักรบต้องเพียรฝึกฝน บ่มเพาะตนเอง

….ต้องผ่านความเจ็บปวด ความหวาดกลัว ความเดียวดาย

….และต้องผ่านความเปราะบางที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกของตัวเองและสรรพสิ่ง

…..จึงจะเป็นนักรบที่แท้จริง…..

ขอบคุณพี่สาวที่ทำให้ทุกวันของชีวิตเต็มไปด้วยความหวังและเป็นแรงบันดาลใจให้น้อง

ต่อสู้กับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาอย่างไม่เดียวดาย….

« « Prev : เห็นฉันนิ่ง….อย่าตัดสินว่าฉัน ดื้อ

Next : เรา… » »