วัฒนธรรม ลูกศิษย์- อาจารย์ที่ปรึกษาจีออ มช.
อาม่ากล้าใช้คำว่า วัฒนธรรม เนื่องจากระบบอาจารย์ที่ปรึกษาของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เป็นระบบที่มีมายาวนานกว่า ๔๗ ปี
อาจารย์ที่ปรึกษาทำหน้าที่ดูแลให้คำปรึกษา ตลอดหลักสูตร(สี่ปีอย่างต่อเนื่อง)
ให้คำปรึกษา เรื่องการเรียน: วางแผนการเรียนที่เหมาะสมกับความสามารถ ของนักศึกษา ให้ประสบความสำเร็จ จบการศึกษา ตามกฏเกณฑ์ ของหลักสูตร(สีปี) แต่สามารถใช้เวลาเรียนเต็มที่ถึง แปดปี ภายใต้ข้อกำหนดกฏเกณฑ์
ให้คำปรึกษา : ดูแลช่วยแก้ไข ปัญหาที่เกิดขึ้น นอกเหนือจากการเรียน ที่เกิดขึ้นจากการใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยตลอดสี่ปี ตามหลักสูตรปกติ แต่บางคนอาจใช้เวลามากกว่านั้น ก็ต้องติดตามดูแลจนจบหลักสูตรทุกคน บางคนก็แนะนำหรืออนุญาต ให้ย้ายสาขาฯ หรือคณะฯ ตามความถนัดและความตั้งใจ ถึงแม้จบการศึกษาในสาขาหรือคณะใหม่ก็ตาม ก็ยังคงผูกพันธุ์กับอาม่าไม่เปลี่ยนแปลง แม้เวลาจะผ่านไปนาน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เขาแนะนำตัวเจ้าบ่าวว่าจบป.ตรี เศรษฐศาสตร์ อีกแล้วหรือ…อิอิ
อาม่า เคยเป็นเด็กมาก่อนเคย ได้รับการดูแลใส่ใจจากอาจารย์ที่ปรึกษามาก่อน จึงรู้ว่าอะไรที่เราชอบ และเราไม่ชอบ จึงจดจำสิ่งดีๆเอาไว้ และหลีกเลี่ยงสิ่งที่เราไม่ชอบ
มันเป็นกรรมการกระทำของอาม่าที่ทำหน้าที่ตามธรรมชาติ มาโดยตลอด เพราะถือว่าเป็นการปฏิบัติหน้าที่ โดยไม่เคยคิดว่าสิ่งที่ทำนั้นเป็นการเกินหน้าที่ หรือคนอื่นเขาไม่ทำกัน ไม่เคยรู้จริงๆ ว่าคนอื่นเขาไม่ทำเหมือนที่อาม่าทำ อาม่ามีพ่อแม่ แล้ว อาม่าก็มีลูก จึงเอาใจเขามาใส่ใจเรา ไม่อะไรที่จะทำให้พ่อแม่ภาคภูมิใจ และมีความสุขเท่าเห็นลูกประสบความสำเร็จเรียนจบและเป็นคนดี
แต่กรรมสนองอาม่าเข้าแล้ว ลูกศิษย์ในความดูแลของอาม่า ไม่ว่ารุ่นไหน ต่างมีความรักความผูกพันธุ์กับอาม่าเหมือนญาติสนิท เหมือนลูกแท้ๆ ของอาม่า แล้วขยายวงออกไปสู่รุ่นน้องๆ และเพื่อนของลูกศิษย์ เมื่ออาม่ามีโอกาสเข้ามากรุงเทพ ไม่ว่างานอะไร ก็จะมาดูแลจับเป็นตัวประกันเสมอ คราวนี้มางานแต่งงานของลูกศิษย์ ซึ่งอาม่าจะทำเป็นประจำ ถ้าบอกอาม่าจะไป เพื่อไม่ให้เกิดความน้อยเนื้อต่ำใจกัน จะให้ความสำคัญกับทุกคน จนเป็นที่รู้กัน พองานเลี้ยงแต่งงานจบลง ก็ถูกลูกศิษย์ยึดเป็นตัวประกัน แล้วก็พาไปเที่ยวกลางคืนจนร้านปิด จึงเอาตัวประกันมาส่งบ้าน เราใช้เวลาสองสามชั่วโมงที่มีคุณค่า ในการเล่าสารทุกข์สุขดิบ การใช้ชีวิตและการทำงาน มีการเติมเต็มประสบการณ์ และแลกเปลี่ยนกันอย่างน่าฟังยิ่ง แต่สิ่งหนึ่งไม่เปลี่ยนคือผลัดกันฟ้อง ผลัดกันแซวเป็นเด็กๆ สร้างความสุขให้กับทุกคน เหมือนชาร์จแบตเตอรี่ให้กับทุกๆ คน พอรู้ว่าอาม่าจะกลับในวันรุ่งขึ้น ป้ออาสาจะขับรถมาส่งถึงโคราช จนอาม่าขอร้องว่าอย่าทำ เพราะให้รินไปรับที่บ้านมาส่งขึ้นรถทัวร์ซึ่งสะดวกอยู่แล้ว ขอให้ทุกคนทำงานตามปกติเพราะเป็นวันทำงาน เอาเป็นว่าตามนี้นะ ออกจะเป็นคำสั่งเด็ดขาด ทุกคนรู้จักอาม่าดี ยอมปฏบัติตามโดยดี อาม่ารู้ว่าทุกคนอยากทำสิ่งดีๆ ที่สุดให้อาม่า แต่อาม่าจะพิจารณาว่ารับได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับสถานะการณ์ งานนี้เจอลูกศิษย์ จากหลายจังหวัด อุดร เชียงใหม่ นตรปฐม กรุงเทพ และปริมณทล ความสุขเล็กๆ ที่อบอุ่นที่ทำได้ก็แค่นี้แหละ
