ลานจอมป่วน

#1 dd_l ให้ความคิดเห็นเมื่อ 31 พฤษภาคม 2009 เวลา 23:06

วันก่อนเพิ่งได้รับผลการตรวจ I.Q.  ของเด็กที่คุณครูส่งไปตรวจ เพราะอ่านหนังสือไม่ค่อยได้
ผลปรากฏว่า คะแนน I.Q ได้ 110 ..
เลยเป็นเรื่องต้องศึกษารายละเอียดกันต่อ

ตกลง ไม่รู้ว่า เครื่องส่งไม่ดี หรือ เครื่องรับไม่ดี  หรือ ทั้งสองแบบก็ไม่รู้ค่า..อิอิ

#3 Logos ให้ความคิดเห็นเมื่อ 1 มิถุนายน 2009 เวลา 0:24

ผมเชื่อว่าความชำนาญทางภาษา ทั้งถ่ายทอดออก และเรียนรู้รับเข้า เป็นทักษะที่ฝึกฝนได้ครับ

อย่างน้อยก็มี คลังคำ ระบบความคิด และทักษะในการเรียบเรียง

คลังคำ ทำให้มีตัวเลือกในถ้อยคำมาก คำแต่ละคำมีน้ำหนักไม่เท่ากัน ถ้าคลังคำมีอยู่จำกัด อ่านน้อย ใช้วนไปวนมาอยู่แต่ภาษาของหนังสือพิมพ์ สิ่งที่สื่อออกมาก็จะทื่อๆ ไม่มีน้ำหนัก เหมือนดูภาพขาวดำ (ซึ่งไม่ได้แปลว่าไม่ดี เพียงแต่มันไม่มีสี)

ระบบความคิด คือความลึกซึ้งของการประมวลข้อมูล สังคมปัจจุบันให้ค่านิยมกับความคิดที่เป็นตรรกะ เป็นเหตุเป็นผล แต่เรามักจะลืมนึกไปว่าในทันทีที่เราให้เหตุผลกับสิ่งที่เห็นนั้น เราได้ตัดสินไปแล้ว (กาลามสูตร) สิ่งที่เห็นประจักษ์ ก็ยังไม่แน่ว่าจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ (ละครน้ำเน่าสร้างกันได้หลายสิบตอนหรอกก็เพราะอย่างนี้ล่ะครับ) ระบบความคิดคือการเรียกข้อมูลต่างๆ มาใช้ประโยชน์จากการเชื่อมโยง สังเคราะห์ออกมาเป็นประเด็นที่ต้องการสื่อ ไม่จำเป็นต้องมีคำตอบสำหรับทุกคำถาม แต่น่าจะมีประเด็นอะไรให้ผู้ที่ต้องการจะสื่อสารด้วย ไม่อย่างนั้นก็จะเรื่อยเจื้อยหวานเจี๊ยบ หรือไม่ก็เป็นสไตล์ยืนกราน (assertive) ฉันจะว่าของฉันอย่างนี้

ทักษะในการเรียบเรียงนั้น ไม่ใช่เรื่องภายในล้วนๆ แต่ยังรวมถึงความเข้าใจในผู้รับข่าวสารด้วย ไม่มีประโยชน์จะเอา dissertation ปริญญาเอกมาเขียน แต่ไม่มีใครสนใจหรืออ่านรู้เรื่อง

ประสิทธิภาพของการสื่อสารนั้น นอกจากเครื่องส่งและเครื่องรับแล้ว ยังมีสื่อที่เลือกใช้อีกครับ บางเรื่องโทรคุยดีกว่า บางเรื่องเขียนบล็อก ให้อ่านได้พร้อมกันหลายๆคนแล้วรับ feedback ตรงจากผู้อ่าน บางเรื่องร้องสื่อมวลชน บางเรื่องร้องนายก บางเรื่องร้องศาลรัฐธรรมนูญ

สำหรับงานเขียน ที่ทำได้อย่างแรกคือ ตัดประโยคให้สั้นแต่มีความหมายครับ อย่างกังหันน้ำก้นหอย (ตอนที่ 1 2 3 4 5) ถ้าเปิดตัวออกมาว่า “เป็นฟิสิกส์ระดับที่เด็กมัธยมก็รู้ ใช้กฏของบอยด์ง่ายๆ” แบบนี้ คนอ่านก็กระเจิงครับ แต่ค่อยๆ อธิบายไป ปรากฏว่ามีแฟนบล็อกติดต่อเข้ามา บอกว่าสนใจมากครับ รายหนึ่งเป็น plant manager ของบริษัทมหาชน บอกว่าอยากร่วมทดลองสร้าง อีกรายเป็น freelance industrial designer บอกหาอุปกรณ์ราคาถูกให้ได้ และอยากเห็นว่าเกิดขึ้นจริงครับ

#5 Lin Hui ให้ความคิดเห็นเมื่อ 1 มิถุนายน 2009 เวลา 11:47

ขอโทษนะคะหมอ พอดีเคยมีอาชีพขายเสียงมาก่อนทั้งในระบบ และนอกระบบราชการ พูดทั้งในและต่างประเทศ มานานจน พูดกับสัตว์เลี้ยงต้นไม้รู้เรื่อง
หลักง่ายๆ คือ
๑. เรากำลังพูดกับใคร เพื่ออะไร ทำไมต้องพูด เพราะอะไร แล้วคาดว่าผลจะเป็นอย่างไร
๒. ทำความรู้จักกับผู้ฟังเสียก่อนเป็นอันดับแรก และให้เกียรติผู้ฟัง ชื่นชมผู้ฟังที่ตั้งใจมาฟังเพื่อ…….
๓. ทำความตกลงกับผู้ฟังให้ชัดเจน
๔. แล้วดำเนินการทำตามที่ตกลงไว้
ก็แค่นี้เอง สำหรับตัวเองแล้ว สอนหนังสือเป็นอาชีพมาก่อนทำตาม สี่ข้อที่กล่าวมา  แต่เพิ่มเติมหลังการสอนให้นักศึกษาวิจารณ์การสอนได้ เปิดใจกว้างเมื่อได้ความคิดเห็นทั้งหมดแล้วก็มาสรุปประเด็นหลัก  แล้วก็ปรับเข้าหากัน และท้ายที่สุดไม้เด็ดประจำตัวคือขอตรวจสมุดเล็คเชอร์ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ความจริงมุขเด็ด ๆ     มีมากกว่านี้ ขนาดสอนหนังสือบางที่ต้องปิดห้องสอนค่ะ ไม่งั้นทำให้ห้องใกล้เคียงปั่นป่วน ต้องวิ่งมาดูห้องที่หลินฮุ่ยสอนค่ะ ขนาดสอน ป. ยังได้ยินเสียงเขกโต๊ะ เป็นจังหวะน่าฟัง  คิคิคิ

#11 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 มิถุนายน 2009 เวลา 4:44

1. พูดดีเป็นศรีแก่ปาก พูดมากปากจะมีสี
2. ปากเป็นเอก เลขเป็นโท โมโหเป็นบ้า
3. พูดไม่รู้เรื่อง แต่รู้ตัวควรให้อภัย พูดไม่เข้าใจ แต่ดันทุรังน่าเป็นห่วง
4. ภาษาพูด ภาษากาย ภาษาใจ ผสมกันได้ก็ดี
5. ไม่มีอารมณ์พูด ไม่มีอารมณ์ฟัง นั่งเฉยๆดีกว่า
6. แต่ที่เขียนมาดีมาก น่าสนใจ ถ้าบันทึกวิธีการ รอเจ้าของหลับแล้วแอบอ่าน หรือเอาเล็กเชอร์มาฉีกแบ่งกันอ่าน อันนี้ถือเป็นวิธีการของจอมยุทธ อยากให้เขียนเป็นเรื่องเป็นราวสักตอนหนึ่ง บางเรื่องการเขียนอาจจะดีกว่าการพูด เพราะมีเวลาคิดก่อนมากกว่า ลบได้ แก้ได้ ไม่เหมือนพูดออกไปแล้ว แก้ไม่ได้ ถ้าฝืน..ก็จะเป็นการแก้ตัว ร้ายแรงพอๆกับแก้ผ้าเอาหน้ารอด

#13 sutthinun ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 มิถุนายน 2009 เวลา 5:07

” มีปัญหาการพูดการฟัง ควรไปดูลำตัด หรือเพลงโคราช หนังตะลุง บ่อยๆ ”
เป็นภูมิปัญญาการเรียนการสอนของคนยุคก่อน
บางก็ใช้วิธีเขียนเพลงยาว
แต่ยุคนี้โทรหากิ๊กคุยกัน อาจจะช่วย พัฒนาการการพูดการฟังได้ดี
“จะมีใครสักกี่คนที่ไม่ตั้งใจฟังกิ๊กพูด”

#15 handyman ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 มิถุนายน 2009 เวลา 8:45

สวัสดีครับ

• มาตามคำโฆษณาเชิญชวน
• ตอนแรกนึกว่า “ชวนเชื่อ”
• อ่านแล้วถึงได้รู้ว่า มันส์ พ่ะย่ะค่ะ
• สุดแสน อิ อิ

#17 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 มิถุนายน 2009 เวลา 10:39

นั่งเฉยๆมันร้อนรุ่มอย่างไรม่ายรุ
อ้อ เพราะจอมป่วนนี่เอง….
ตัวอยู่ไหนก็ไม่รู้ ป่วนไปถึงชายแดนลาวมุกดาหาร - สะหวันนะเขตโน้น
ร้อนจน หากเดินเข้าดงหลวง ไฟคงไหม้ป่าหมดแน่

มิน่าถึงครึ้มฟ้าครึ้มฝน จะตกก็ไม่ตก จะแดดก็ไม่แดด

—————–
พูดแล้วฟังไม่รู้เรื่อง  ผมเจอมาเยอะ ที่เพิ่งเล่นไปเร็วๆนี้ก็ เบอร์หนึ่งของหน่วนงานที่ผมทำงานนี่แหละ
คนอาราย…เป็นใหญ่เป็นโตซะเปล่า พูดจาทำตีสำนวนโวหาร แต่ไม่มีใครรู้เรื่อง

ตลกไหมล่ะ เขาว่า ที่พูดมาทั้งหมดคือคำสั่ง
เอาละซี ลูกน้องตั้งแต่สนิทที่สุดจนเกลียดที่สุดแต่เป็นลูกน้องเดือดร้อนต้องมานั่งถามกันว่า เฮ้ยย…นายว่าไงบ้างว่ะ

และแล้วก็เกณฑ์ทุกคนมานั่งประชุมสรุปกันว่า นายว่าอะไรบ้าง  
ตาย ตาย ตาย ประเทศชาติ เกิดมาก็เพิ่งพบเห็นนี่แหละ

เมื่อสรุปได้แล้วก็เอาไปเสนอให้ฟัง ถูกด่ากลับมาอีก… ใครจะเข้าใกล้ล่ะ
ระบบเขาดีดี เปลี่ยนใหม่หมด เอาอย่างนั้น อย่างนี้ ระบบการเงินป่วนไปหมด  แต่ไม่ยอมเซ็น ให้ลูกน้องรองลงไปเซ็น เพราะต้องการหลีกปัญหาที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต…  จังซี่..มันต้องถอน…

นี่คำสั่งโยกย้ายกลับไปที่เดิม ซึ่งเป็นกรมเล็กๆ ไม่มีงบประมาณ ไม่ค่อยมีบทบาท  คนเขาโมทนาสาธุ ที่หน่วยงานกะจะทำบุญล้างซวยกันนะเนี่ยะ

ใจเขาอยากขึ้นรองปลัด จะได้นั่งแท่นปลัด เหมือนฟ้ามีตา กลับตกไปที่เดิม ไอ้ที่ลงทุนประชาสัมพันธ์มากมายก่ายกองไปน่ะ ถลุงงบประมาณไปเท่าไหร่แล้ว  ชาวนาชาวไร่เสียโอกาสไปมากมาย

นี่คือเรื่องของคนบ้าอำนาจและพูดก็ไม่รู้เรื่อง

เอ..มันเข้ากับบันทึกจอมป่วนนี้รึป่าวววววว 
หรือผมเป็นพวกเขียนไม่รู้เรื่อง ฮาาาาา

#19 ออต ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 มิถุนายน 2009 เวลา 17:29

ความเห็นยาว ๆ ทั้งนั้น
เอาสั้น ๆ แล้วกันครับ
เยี่ยม

#25 sakura ให้ความคิดเห็นเมื่อ 4 มิถุนายน 2009 เวลา 7:39

มาอ่านบันทึกนี้แล้ว ความรู้ท่วมหัวเลยค่ะ แต่ขอปันใจให้ครูบาแทนเจ้าของกระทู้นะคะ อิอิ แป่ววววว………… ท่านพ่อเขียนดีมากค่ะ แต่ท่านครูบาคอมเม้นท์โดนใจวัยรุ่น อิอิ