ลานอุ๊ยสร้อย

“บ่อได้กิ๋นบ่อมีใคร๋ตามไฟส่องต๊อง

บ่อได้แต่งบ่อได้ย๊อง พี่น้องดูแคลน”

บ่อได้กิ๋นบ่อมีใคร๋ต๋ามไฟส่องต๊อง = ไม่ได้กินก็ไม่มีใครมาสนใจมาดูแลว่ามีกินหรือไม่ (ต๋ามไฟส่องต๊อง เป็นการเปรียบเทียบการจุดไฟไปส่องดูในท้องว่ามีอะไรไหม)

บ่อได้แต่งบ่อได้ย๊อง พี่น้องดูแคลน = ไม่ได้แต่งตัวหรือมีเครื่องประดับประดา คนก็ดูถูก

ภาษิตนี้ เอามาอธิบายสภาพสังคมที่สนใจแต่รูปลักษณ์ภายนอกของคนมากกว่าเรื่องราวภายในของแต่ละคน 

การคบหาสมาคมกันทั่วไปก็ไม่ได้ลึกซึ้งว่าแต่ละคนใช้ชีวิตประจำวันอย่างไง กินอยู่จริงๆ ทุกๆวันเป็นอย่างไง แต่ไปให้ความสำคัญกับสิ่งภายนอก เช่นเครื่องประดับประดา ซึ่งรวมถึงบรรดาทรัพย์สินต่างๆ มากกว่า

มองอีกมุมหนึ่ง เป็นสำนวนที่ใช้สอนตัวเองได้ว่า ถ้าเข้าสังคมที่ฉาบฉวยไม่มีกัลยาณมิตร ผู้คนก็คงจะรับรู้กันแต่เรื่องของภายนอก ยามทุกข์ก็ไม่ได้ดูแลกัน

สำนวนนี้มาคิดดูว่า ถ้านำมาอธิบายเรื่องของการจัดการความรู้ ก็อาจจะเปรียบเทียบกับการที่สังคมไม่ว่ายุคไหนสมัยไหน ก็สนใจแต่เรื่องของความรู้ในตำรา การได้เกียรติบัตรปริญญา ที่เป็นเหมือนเครื่องประดับ มากกว่าจะมาสนใจความรู้ในตัวคน

และก็จะเชื่อคนที่คิดว่ารู้(เพราะดูจากวุฒิบัตร) มากกว่าประสบการณ์หรือความรู้ที่หล่อหลอมให้คนหนึ่งคนสามารถมีชีวิตอันดีงามในสังคมได้ เป็นคนดี เป็นคนมีจิตใจเอื้อเฟื้อคนอื่น ฯลฯ

“บ่อได้กิ๋นบ่อมีใคร๋ต๋ามไฟส่องต๊อง บ่อได้แต่งบ่อได้ย๊องพี่น้องดูแคลน”  ไม่ได้เป็นการสอนให้คนสนใจไปหาเครื่องประดับประดามากกว่าเรื่องการกินอยู่ แต่สอนให้รู้จักความจริงของสังคมตลอดมาทุกยุคทุกสมัย ที่คนยังหลงกับเรื่องราว “ภายนอก” มากกว่า “ภายใน” และการสร้างภาพให้ดูดี แทนการคิดแก้ปัญหาหรือพัฒนาสิ่งต่างๆให้ดี

….

ปล. วันนี้เขียนเรื่องคำเมืองอีกแล้ว…..อิอิ

« « Prev : คำเมือง: นั่งก๊กง๊ก เหมือนครกบ่อต๋ำ

Next : คำเมือง: ตางหนู หนูไต่ ตางไหน่ ไหน่เตียว » »