ลานเวลา

หมู่นี้ดูจะมีเรื่องราวที่ตามกระแสปีวัวดุ

ตั้งแต่วันปีใหม่ก็ได้ดูแลทำแผลให้เจ้าของลานร่มเย็น
ที่พลาดท่าเสียที ตกร่องสะพาน หน้าแข้งบวมบานปานจะหัก
แล้วอีกไม่กี่วันก็ชักย่ามใจไปทำให้ข้อเท้าแพลงมาอีก

สังเกตว่า ช่วงเวลาที่มีความไม่ปกติในชีวิต มักจะตามกันมาราวห่าฝน
ทั้งคนในบ้าน และผู้ร่วมงานในโรงเรียน
ระยะนี้จึงวนเวียนอยู่กับเรื่องราว ตั้งแต่ครูผ่าตัด ครูเข้าเฝือก
ลูกครูเข้าโรงพยาบาล  แม่ครูเสีย
ส่วนตัวเองก็คงจะอ่อนเพลียจากการเฝ้าไข้  จึงได้ของแถมมาให้ได้เป็นไข้ เจ็บคอบ้าง

รักษาตัวเองตามเคย  แต่ที่สุดก็อยู่เฉยไม่ได้ ด้วยยังไม่หายและใกล้วันต้องเดินทาง
วานนี้มีอบรมร่วมกับครู ก่อนเที่ยงเลยตัดสินใจ จะแวบไปหาหมอ กะว่าคงใช้เวลาไม่นาน
แต่การณ์กลับเป็นว่าต้องนั่งคอยอยู่เป็นนาน

เผ้าดูผู้คนที่ผ่านไปมาจนเบื่อแล้ว..

นึกถึงกิจกรรมสมัยเรียน ที่ได้โจทย์ให้คิด..หากมีชีวิตอยู่อีกไม่นานจะทำฉันใด

ลองคิดเล่นๆ..หากฉันเป็นโรคร้าย
จากเล่นๆ..ลองสัมผัสกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น..อย่างจริงจัง

นั่งมองความคิดตัวเอง
นึกถึงงานที่ต้องส่งต่อ.. นึกถึงรายละเอียด เรื่องราวที่จะต้องทำในเวลาที่เหลืออยู่

มองเห็นความเป็นไปได้ ที่ทุกสิ่งจะดำเนินต่อไป

ความคิดเรื่องชาติภพ..วาบผ่าน

แล้วจะเป็นอย่างไรในโลกหน้า..

และย้อนกลับมามองชีวิตในวันนี้..

มีสิ่งใดที่ได้ทำ…
มีสิ่งใดที่ได้รับ..

ดูความพอใจและความสุข..

แวบคิดถึงความทุกข์ในชีวิต..ที่ผ่านไปและที่มีอยู่

ตอบตัวเองได้ว่า..เป็นชีวิตที่โชคดี
และมีโอกาสทำสิ่งต่างๆ ได้มากมายกว่าใครอีกหลายชีวิต

เมื่อมองเห็นเรื่องดี..ความทุกข์ที่มีอยู่ก็ดูจะเป็นเรื่องเล็กน้อย
พลอยทำให้สนุกกับการทบทวนถึงสิ่งดีๆที่มี ที่ได้เห็น ได้เป็น
ทั้งตั้งใจจะมองทุกข์ในมุมใหม่  ให้เป็นทุกข์ที่เล็กลง

ชีวิตเมื่อเทียบกับจักรวาลก็ดูเล็กจ้อย
ความทุกข์ก็ยิ่งจะเป็นเรื่องเล็กน้อย..หากฝึกใจให้สนุกกับการค้นหาแง่มุมดีในชีวิต
และอิ่มเอมใจในสิ่งดีๆ ที่มีอยู่  หรือแม้แต่ขอบคุณเรื่องร้ายที่ยังมีแง่มุมดีให้ค้นหา
เช่นวันนี้..ก็ดีจัง..ที่ได้นั่งทบทวนชีวิตระหว่างรอ แม้จะเจ็บคอไปหน่อยก็ช่างเถอะ

รอจนเลยเวลาอาหารกลางวันไปมากแล้ว  ทนหิวอยู่บ้าง

ในที่สุด..ก็ถึงคิว ให้ได้ไปพบหมอผู้ซึ่ง..ดูเหน็ดเหนื่อย..ตาโรย..
คุยด้วยสองสามคำด้วยเสียงแห้งๆ…โถ..คงเหนื่อยและหิว..น้ำท่าคงไม่ได้กิน..

ก่อนจาก..หมอบอกว่า..เอายาไปกินสองสามวันคงจะหาย..แล้วปิดท้ายด้วยเสียงไอ..หนึ่งโขลก..

ทำเอาเดินยิ้มกริ่มออกมา..  ห้า..ห้า..ห้า… ก็หมอยังดูป่วยกว่าคนไข้เสียอีกแน่ะ..

^_______________^ 

สุดท้าย  มีธรรมะรักษาใจยามป่วยไข้มาฝากค่ะ

« « Prev : ประสบการณ์ที่อาจพลาดไป..ถ้าไม่..

Next : ระพีเสวนา..คือความงาม..คือความสุข..(1) » »