ลานเวลา

เฝ้ามองวิถีของเมืองใหญ่ที่บ่าไหลเข้ามาในเมืองเล็ก
จนบัดนี้ ดูจะเป็นเรื่องปกติของคนรุ่นใหม่ที่ใช้ชีวิตอย่าง “คนทันสมัย”
ที่คุ้นเคยกับของกิน ของใช้ ที่หาได้จากร้านที่ต้องมีชื่อ ผ่านสื่อที่โหมโฆษณา
ทั้งบรรดาแหล่งอินเทรนด์ทั้งหลายที่โพสต์ไว้ในโลกออนไลน์
ร้านค้าหน้าตาธรรมดา เริ่มหายไป มีร้านที่ตกแต่ง”สไตล์โมเดิร์น” เข้ามาแทนที่
ซึ่งทุกสิ่งล้วนมี “ราคา” ที่เพิ่มมากกว่าที่เคยเป็น

บางทีก็ทำให้ได้อมยิ้ม ยามเมื่อเห็นคอกาแฟรุ่นใหม่
ที่คงจะหมายใจจิบกาแฟทอดอารมณ์ที่โต๊ะพิเศษนอกร้าน
อืมมม..คงเป็นการผ่อนคลายได้ไม่น้อย
ใครๆ ก็ปล่อยอารมณ์ดื่มด่ำกับกาแฟหอมกรุ่น พลางอ่านหนังสือเล่มโปรดกันทั้งนั้น
แต่ต้องไม่หันหน้าไปทางขวานะ เพราะว่า..
มีตู้ก๋วยเตี๋ยวของยายอิงแอบโต๊ะอยู่ พร้อมกับตู้ร้านข้าวแกง ร้านข้าวมันไก่ อยู่ถัดกันไป
รถราก็วิ่งกันขวักไขว่ ด้วยเป็นถนนใหญ่เส้นเดียวที่ผ่านกลางเมือง
เป็นวิถีเมืองใหญ่ที่แทรกอยู่ในดงร้านค้าแบบบ้านบ้าน อย่างไม่ค่อยกลมกลืนนัก

ร้านแบบบ้านๆ จะอยู่กันได้อีกนานสักเพียงไหน..
เช่น..ร้านกาแฟลุงสม ที่ดูจะเป็นตำนานกาแฟโบราณของเมืองเล็ก
ยามเป็นเด็ก..หากได้กินนมเย็นสีชมพูของร้านลุงก็แสนปลื้มเปรมนัก
ร้านที่เป็นที่รู้จักกันทั้งตลาด ด้วยมาดสุขุม เรียบร้อย ของคนขาย
ฝีมือการชงก็ไม่รองใคร แม้ผู้หลักผู้ใหญ่ก็มาเป็นลูกค้า…
แหม..ลุงเคยปิดร้านไปส่งขาประจำ เข้ารับตำแหน่งผู้ว่าราชการมาแล้วเชียวนา

รถเข็นหนึ่งคัน พร้อมโต๊ะที่นั่งข้างฟุตปาท กาแฟร้อนควันกรุ่นคนละแก้ว
บรรดาคอข่าวทั้งหลาย ก็ได้เวทีวิพากษ์กันอย่างออกรส
ของแกล้มจะเอาปาท่องโก๋หรือขนมครก ข้าวเหนียวปิ้ง ได้ทั้งนั้น..
รถเข็นเรียงรายอยู่แล้วให้เลือก..ไปซื้อเอง..เอามากินเอง..
ง่ายๆ..จริงใจ..และ..ไม่แพง

เช่นกันกับข้าวมันไก่ไทยแลนด์ที่แสนฮิต
ซอกเล็กข้างบ้านไม้ หลังคาสังกะสีสนิมเขรอะ
มีผู้คนรอคิวซื้อกลับบ้านไม่ขาดสาย  หากจะกินที่ร้านก็ได้ไม่ว่ากัน
จะเอาพิเศษ หรือ ธรรมดา บอกมา เดี๋ยวจัดให้..
โต๊ะไม้หกเจ็ดตัวในร้านให้บริการมานานหลายปี  คงก่อนที่เจ้าหนูเสื้อสีส้มจะมีโอกาสเป็นลูกค้า
จนป่านนี้เจ้าตัวเล็กที่นั่งเก้าอี้ขาห้อยลอย คางเกยโต๊ะ ร้องสั่ง เอา “น้ำซุส” ด้วยค่า
กลายมาเป็น “เด็กโค่ง” ตามที่อาเปลี่ยนเรียกแล้ว
โต๊ะไม้ยังเป็นตัวเดิม บริการแบบเดิมๆ
มากินข้าวมันไก่หลายคน ก็เสริฟข้าวมันไก่  พร้อมช้อนส้อมที่วางให้ทีละเป็นกำ
แจกแบ่งกันเอง..ก็ง่ายๆ..จริงใจ..และ..ไม่แพง..นี่นะ

ถนนสายนี้ มีร้านแบบบ้านๆ ที่ปิดตัวเองไปหลายร้าน
ตู้ซาลาเปาไส้หมูใส่หน่อไม้ของอาเจ็กจุ๊น ที่สืบต่อกันมารุ่นหนึ่งแล้ว
ยังคงทิ้งร้างไว้ ด้วยไม่มีใครจะขายอีก
เช่นเดียวกับถาดวางถั่วแปยีราดน้ำพริกน้ำอ้อยสูตรอร่อยที่หายไป
กลายเป็นโต๊ะวางขายน้ำอัดลมและน้ำแข็ง

ใกล้ร้านข้าวมันไก่ ยังมีร้านตัดผมท่านชาย ที่ยังคงใช้โต๊ะตัดผมแบบโบราณ
พร้อมช่างที่มีร่องรอยกรำงานกรำชีวิตมาไม่น้อย
ผ่านไปบ่อยๆ พร้อมกับคอยมองดู วันนี้มีลูกค้าบ้างไหม
เอาใจช่วย ด้วยชอบสไตล์การตกแต่งร้านที่บอกความยาวนานของยุคสมัย

อีกร้านตัดผมชาย ที่ตกแต่งด้วยสไตล์เป็นเอกลักษณ์
และยามเย็นย่ำก็มักจะมีเสียงกีตาร์ลอยมาจากเก้าอี้หน้าร้าน
เป็นงานเพลงเพื่อชีวิต ส่งให้ร้านดูขลังมีพลังไปอีกแบบ

ยังชอบใจกับการตกแต่ง ที่ใช้งานฝีมือง่ายๆ
ด้วยมู่ลี่กระดาษม้วนสลับลายกับริบบิ้น
แผงไม้เล็กๆ สองอัน เกี่ยวพันด้วยไม้เลื้อยที่แขวนเป็นจังหวะ
สร้างบรรยากาศให้ห้องแถวอายุเก่าแก่ ที่จมลึกอยู่ข้างถนนที่ถมใหม่สูงกว่าเมตร
กลายเป็นร้านเสริมสวยที่มีอารมณ์บ้าน..บ้าน..ได้อย่างน่าสนใจ

วิถีบ้าน..บ้าน..ที่มี ที่อยู่ ที่เป็นกันอยู่แล้วนี้..จะมีผู้คนสักกี่มากน้อยที่เห็นค่า
หรือจะตามกระแสเมืองใหญ่ที่ไหลบ่ามาให้จนสุดขั้ว
วนวิ่งหาเงินทองเพื่อบำรุงความสุขของตัว ด้วยทุกสิ่งล้วนต้องซื้อหาด้วยราคาที่เพิ่มขึ้น
แม้คิดจะรื้อฟื้นชีวิตแบบเดิมเดิม  ก็คงได้คืนมาแบบแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์
ที่มีไว้ให้คนไปเยี่ยมชมรำลึกถึงอดีตแสนหวาน เพลิดเพลินกับความฝันถึงวันวานอันอิ่มสุข

แต่ก็นั่นแหละ..เสน่ห์ของความทันสมัย มัดใจผู้คนได้มากกว่าชีวิตแบบง่ายง่าย
แถมยังมีคนขายความหวังให้นั่งรอคอยค่าแรงหลักสามร้อย หลักหมื่นห้า
คราวนี้ล่ะ..จะมีกำลังซื้อกันเยอะแล้ว..
(อุ๊ย..เลี้ยวไปได้ไงเนี่ย..ว่าจะไม่แล้วเชียวนา)

เอาเถอะนะ ปรับตัวปรับใจกันไป
ส่วนอิฉันก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำงานกับเด็กๆ แบบครูๆ
ชวนคิด ชวนมอง ชวนลองทำโน่นนี่ คงจะพอมีความหวังที่จะสร้างสังคมที่เป็นสุข

ก็แหม..ใครๆ  ชอบฝากความหวังไว้กับการศึกษา..
ฝากไว้กับเด็ก..ฝากไว้กับครู..กันอยู่เรื่อยนี่ค้าาาา….

« « Prev : แค่..เรื่องธรรมดา ของคนธรรมดา

Next : บันทึกนี้..ไม่เหมาะสำหรับคนเกลียดเด็ก..^^ » »