ลานเวลา

ฝนตกต่อเนื่องมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว อากาศครึ้มซึมเซา น่านอนชะมัด
เป็นเช้าวันอาทิตย์ที่ยังมีงานรอให้ทำอีกมาก
นั่งทะเลาะกับใจตนเองอยู่นั่นแล้ว..
ทำงานสิ  ทำงาน.. ฮื้อ..ดูสิ ฟ้าหม่นสวย ใบไม้เขียวชอุ่มเชียว
มันจะเสร็จทันมั้ยเนี่ย..เดี๋ยววันจันทร์งานเข้ามาเพิ่มอีกตรึมนะ
ฮื้อ..ปวดแขนน่ะ  เพลียๆ ด้วย เมื่อคืนนอนน้อย
เริ่มคิดได้แล้ว..คิดสิ คิดดดดด คิดดดดดซะ..
อือมม..คิดไม่ออกหรอก สมองไม่โล่ง งีบนิดนึงเหอะ จะได้ปลอดโปร่ง..นะ..นะ..

เสียงฝนพรำ..เปาะแปะ..ซู่..ซู่..ทำเอาสติลางเลือน..และคงจะดำดิ่งเช่นนั้นอีกนาน
หากไม่มีเสียงคุณซูซี่เห่าให้ลุกขึ้นมาดู
คุณน้องสาวผู้ฝ่าฝนมาจากต่างจังหวัด แบกตะกร้าหนักอึ้งมาวางโครมลงบนโต๊ะ
พร้อมสาละวนหากระดาษมาเขียนถ้อยคำวางแปะไว้
“ของฝากจากเถิน หยิบได้เลยค่ะ”
มะนาวมันเยอะจัง เลยช่วยกันเก็บมาฝาก นี่เก็บแค่ต้นเดียว..
ของเจ๊เอาไปเก็บที่บ้านให้แล้วนะ…แล้วเธอก็จากไปพร้อมเสียงหัวเราะฮ่าๆ ประจำตัว

วันจันทร์นี้ ที่โต๊ะลงเวลาทำงาน คงมีกลิ่นมะนาวสดใหม่ หอมชื่น
ให้คนทั้งโรงเรียน ทั้งครู ภารโรง แม่ครัว เลือกหยิบไปได้ครบคน
ดูเป็นเรื่องธรรมดาของการให้..ที่ไม่มีพิธีรีตองใดๆ
ไม่ต้องรอกล่าวส่งมอบ ไม่ต้องรอคำขอบคุณ ก็แค่เอามาฝาก..

เพียงแค่เอามาฝาก..กลับมีสิ่งยิ่งใหญ่ให้ครุ่นคิด
นึกถึงภาพการก้ม เงย เก็บมะนาวนับร้อยๆ ลูก
ที่คงไม่ง่ายดายเหมือนหยิบจากชั้นที่วางขาย
กว่าจะแบกหามกลับมา ค้นหาตะกร้ามาใส่..ก็ล้วนแต่เป็นเรื่องใช้แรงกาย
หัวใจที่มีคนนับร้อยอยู่ในห้วงคำนึง ช่างกว้างขวาง

นอกจากโต๊ะลงเวลาทำงานโรงเรียนนี้  ซึ่งมักเป็นที่ส่งมอบของฝากอันคุ้นชิน
ยังเห็นการให้ ที่ดูเหมือนเป็นเรื่องธรรมดา หลากหลายวิธี
บางช่วงที่มีการทำงานในวันหยุด ก็อาจเห็นตะกร้าเสบียง
ที่พี่รุ่น สว.พกพาอาหารอร่อยมาเผื่อน้องๆ ชาวหอพักให้อิ่มท้องกันก่อนเข้าประชุม
บางช่วงมีผักบุ้งวางรอไว้  ป้าเก็บมาฝาก ใครอยากเอาไปทำอาหารก็แบ่งไป

บ้างขาย..ในราคาเหมือนให้เปล่า..ก็กับข้าวพื้นเมืองแสนอร่อยถุงเบ้อเริ่ม ราคาสิบบาท
ไข่เป็ด ไข่ไก่ มีได้กระทั่งกบ จากบ่อเลี้ยงที่บ้าน ให้ช่วยกันซื้อ
บางรายการไม่ต้องถือบัตรเครดิต ก็ชำระเงินกันในวันสิ้นเดือน

บางวัน หากทำงานเลยเวลาอาหารนานเกินเหตุ อาจมีการเตือนด้วยเสียงโทรศัพท์ให้ได้รู้
วันนี้มีรายการอาหารชนิดเส้นที่บรรดาครูหนุ่มๆ ไม่โปรด
จึงทดแทนด้วยการตั้งวงข้าวเหนียวและกับข้าวที่ทำง่ายๆ กันแถวด้านหลังโรงเรียน
ก็ออกจะมีทั้งอุปกรณ์ ผักหญ้าให้เก็บกันได้สมบูรณ์ปานนั้น
กับข้าวพร้อมแล้ว พี่ชายใหญ่ยังไม่มา ก็ต้องเรียกหากันหน่อย

หลังอาหาร มีสถานที่ชุมนุมของกลุ่มครูหญิงที่ว่างจากเวรดูแลเด็กๆ
ตั้งวงชมชิมผลไม้ที่ทั้งได้จากการซื้อหา และนำมาจากบ้าน
มีส้มโอ มะม่วงลูกยักษ์ลูกเดียวก็แบ่งกันกินกันได้หลายคน
ก็อีกนั่นแหละ..วันหยุดอาจมีรายการพิเศษ..
ที่ส่งคนไปสอยกระท้อนในโรงเรียนมาตำกินให้จิ๊ดจ๊าดถูกใจ

บางวันอาจมีรายการตามล่าหาคนให้..
ด้วยมีสิ่งของเครื่องใช้วางไว้บนโต๊ะทำงานโดยไม่ได้บอก
มรดกของคนหนึ่งอาจถูกส่งต่อไปได้เรื่อยๆ ชนิดรุ่น สู่รุ่น
ชุดยุวกาชาด ชุดพิเศษวาระต่างๆ ที่ส่งต่อให้แก่กันจึงมีทั้งยังสวมใส่ได้สวย
และชุดที่ต้องขอให้ช่วยเลิกใช้  เธอใส่ทั้งสีซีดจาง ทั้งๆ ที่วันอื่นก็สวมชุดที่ออกจะสวยงามได้

แบ่งปันกันด้วยเรื่องง่ายๆ  ไม่ได้เพิ่มความวุ่นวายในชีวิต
ไม่ต้องคิดซับซ้อน ก็แค่..ให้..ในสิ่งที่มี..  แบ่ง..และ..ปัน
ไม่ต้องเลือกสรร  เพื่อ กำนัลให้ถูกใจ  หรือ เพื่อใช้เป็นบันไดสู่สิ่งอื่น
ความสำคัญไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่ให้ แต่เป็น..ใจที่มีกันและกัน..

พบเห็นเรื่องเหล่านี้ใกล้ตัวจนดูเป็นเรื่องธรรมดา
แต่เรื่องธรรมดาแบบนี้ กลับมีความเกี่ยวเนื่องไปถึงเรื่องการงาน
ที่มีการแบ่งปัน ช่วยเหลือ และการให้ เจืออยู่เสมอ
และอาจเป็นเพราะเรื่องธรรมดาแบบนี้ ที่เป็นสิ่งยึดโยงใจ
ให้ก้าวผ่านความยากลำบากด้วยกันมาได้ทีละก้าว..ทีละก้าว..จนวันนี้

เอาเถอะนะ..ชีวิตเรียบง่าย แม้ไม่หรู ก็อยู่เป็นสุขได้..
ใช่ม้ายยย..พวกเรา… อิอิอิอิ

« « Prev : รำพึง..

Next : แบบ..บ้าน..บ้าน » »