ลานเวลา

ทำงานมาจนอายุปูนนี้  จึงมีโอกาสร่วมงานในคณะกรรมการต่างๆ อยู่บ้าง
บางเวลาก็พาเด็กไปร่วมงานนั้น งานนี้  คิดว่า ทำอะไรได้ ก็ทำไป จะได้ไม่หายใจทิ้งไปวันๆ
แต่วันดีคืนดี ก็มีจดหมายมาให้ไปรับเกียรติบัตร ที่เลื่อนนัดมาเป็นบ่ายวันอาทิตย์นี้
มีหน่วยงานที่เป็นกรรมการอยู่ส่งเข้าไปให้ได้อยู่ในรายชื่อผู้ได้รับ
แม้ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้  จะให้มีใครไปรับแทน ก็ออกจะเกรงใจ
ทั้งคิดว่าจะเป็นการไม่ให้เกียรติหน่วยงานนั้น

แต่งตัวอย่างเรียบร้อย ออกจากบ้าน
พบรถติดก่อนจะถึงงานยาวเหยียด จนต้องหาที่จอดแล้วออกเดินท่ามกลางแดดเปรี้ยง
เห็นใครๆ ก็ยังทยอยเข้าไปในงานเป็นแถว
แต่ผู้คนอีกหลายคนเดินถือกระดาษโบกพัดไล่ร้อนสวนมาเป็นระยะ
อ้าว..งานเริ่มก่อนเวลาหรืออย่างไร

โอ้ยโย่..ที่ไหนได้..ผู้คนยังมากมายรอติดต่อที่เต็นท์  เหงื่อไหลไคลย้อย..
จากต่างตำบล ต่างหมู่บ้าน ต่างหน่วยงาน ต่างๆๆๆ
เมื่อถึงคิว  เจ้าหน้าที่เอากระดาษให้หนึ่งแผ่น
อ้าว..เกียรติบัตรหรอกหรือที่คนใช้พัดไล่ร้อนเดินสวนไปเมื่อกี้..ฮ่าๆ
ถามว่าไปไหนต่อ..เชิญนั่งที่ห้องประชุม  ที่มีคนเรือนพันนั่งรออยู่แล้ว
ถ้าไม่ว่างจะกลับก่อนก็ได้

ลังเลใจ เพราะเด็กๆ ที่จะรับเกียรติบัตรด้วย ก็อยากถ่ายรูป
ลองเดินเข้าไปดู  เด็กๆ กับครูมีที่นั่งด้านหน้าเรียบร้อยแล้ว
เค้าจะใช้วิธีเก็บเกียรติบัตรของเราไปเรียงแล้วเรียกให้ไปรับกับท่านประธานอีกทีหนึ่งค่ะ
อืมมม..ถ้ารอก็คงเป็นคนที่เจ็ด แปดร้อย
ช่วยลดงานให้ท่านประธานหน่อยก็คงดี  ไม่ขึ้นเวทีดีกว่า ทิ้งคนถ่ายรูปไว้กับเด็กก็แล้วกัน

ขับรถถึงบ้าน..นึกถึงบางงานที่เคยได้รับเกียรติบัตร วุฒิบัตร เช่นนี้
มักจะมีข้อผิดพลาด  ที่คงคำนวณจากวัย ทำให้ “สาว” หายไปจากคำนำหน้าชื่อบ่อยๆ
เอาเกียรติบัตรมาพิจารณาดู เห็นชื่อเขียนลายมือ ด้วยหมึกแห้งอย่างบรรจง
มอบเกียรติบัตรให้ นางสาว…..
เอ้อ..ก็ยังดี  อย่างน้อยก็ไม่เสีย “สาว” …ห้า..ห้า..ห้า..

« « Prev : ทำเรื่องเล็กๆ ให้เกิดผลที่ยิ่งใหญ่ ตอนที่ 2

Next : อุปสรรคของงานวิจัย » »