ลานเวลา

ไม่เข้าใจว่า..การที่ต้องบังคับให้ทำอะไรเหมือนๆ กันในสิ่งที่ไม่ใช่สาระสำคัญจะสร้างความเจริญก้าวหน้าในวงการศึกษาได้อย่างไร

เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่า..ทำงานในโรงเรียนที่ก่อตั้งมาเนิ่นนาน หลายทศวรรษ
ก็ใช้ตราประจำโรงเรียน รูปแบบเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง

อยู่มาวันหนึ่ง ก็ได้รับหนังสือเร่งรัดให้ เปลี่ยนตราเป็นรูปแบบที่กำหนด
ต้องเป็นวงกลมสองวงซ้อนกัน ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางวงนอก 4.5 ซ.ม. วงใน 3.5 ซม.
ให้บรรจุข้อความในช่องว่างระหว่างวงกลมสองวงนั้นด้วย ชื่อโรงเรียน อำเภอ และจังหวัด
ช่องว่างขนาด 0.5 ซม. เนี่ยนะ

อ๋อ..ตราโรงเรียนเดิมก็เป็นวงกลมอยู่แล้ว ขนาดวงนอกก็ได้
วงใน มีลายไทยประกอบตามยุคสมัยที่ริเริ่มใช้มา
แม้ว่าขนาดวงในจะเล็กไป กว่า ที่กำหนด  ก็พยายามเปลี่ยนข้อความในตราให้ได้ตามสั่ง
ทั้งๆ ที่นั่งคิดอยู่หลายวันว่า ..เออหนอ..คุณค่าทางประวัติศาสตร์นี่ไม่มีใครสนใจแล้วหรือ
ไม่นับรวมกับคำตอบคำหารือ ที่บอกว่า โรงเรียนอื่นเค้าตั้งมาเป็นร้อยปี ก็ยังยอมเปลี่ยน
เอ้า..ก็เปลี่ยนให้มีสาระสำคัญครบตามกำหนด 
อาจจะลดขนาดวงกลมภายในที่ไม่เท่ากับคำสั่งก็ไม่น่าจะเป็นประเด็น

ที่สุดก็เห็นผล…
เรื่องราวก็ถูกโอนกลับมาโรงเรียน ด้วย ตราวงในไม่ได้ขนาด
ลองสอบถามไปยังต้นสังกัดในเมืองกรุง
ก็ได้คำตอบอันแสนจะน่ารัก… โรงเรียนทั่วกรุงเทพฯ เค้าทำได้  ทำไมคุณทำไม่ได้

ประเด็นสำคัญน่าจะอยู่ที่ มีตราไว้ทำไม
ก็เพียงเพื่อใช้เป็นสัญลักษณ์แยกความแตกต่างระหว่างโรงเรียน
และเมื่อต้องใช้อักษรตัวเล็กนิด ขนาดราว 12 พอยต์ เพื่อบรรจุในช่องว่างให้ลงตัว
จึงเป็นตราประทับที่มองเห็นข้อความยาก ยิ่งเป็นตราดุนนูนก็ยิ่งแล้ว…

ต้องเข้าแถว ซ้ายหัน ขวาหัน ตามที่คิดกันขึ้นมา
ไม่รู้ว่า..มองรอบด้านกันหรือไม่
จะมีใครนึกเห็นคุณค่าทางประวัติศาสตร์ และ ศิลปะในการออกแบบบ้างไหม
หรือใจมุ่งอยู่ที่การจัดแถวให้เกิดความเหมือน

เอาเถอะนะ..คำสั่งให้ ปลูกต้นราชพฤกษ์ ปลูกกล้วย  พร้อมรายงานจำนวนด้วย ก็มีมาแล้ว

จะรื้อตราโรงเรียนอีกสักรอบ..ก็เป็นโอกาสสร้างบันทึกเหตุการณ์ใหม่ให้โรงเรียนก็แล้วกัน
เอ้า..ทั้งหมดซ้ายหั้นนนน….หน้าเดิ้นนนนนนนนน…..

นี่เขียนบันทึกแบบไม่หงุดหงิดซักนิ้ดดดดเดียวนะเนี่ย…….

« « Prev : ไขลานใจ

Next : มาไล่จับผู้ชายกันมั๊ย… » »