ลานครูมิม

อีกสองวันก็จะถึงวันเกิดพ่อแล้ว  (17 พ.ย.51)  หนูรู้ว่าพ่อรอโทรศัพท์หนู เพราะวันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัปดาห์  วันนี้หนูได้ยินโทรศัพท์ของแม่ตั้งแต่หกโมงเช้าแล้วค่ะ  เป็นปกติเหมือนทุกครั้งแต่หนูก็ยังไม่ชินนะจ๊ะแม่จ๋า…เพราะมันเช้าเหลือเกิน  บางทีหนูก็ไม่รู้หรอกว่าใครโทรมา  เพราะไม่ได้ดูชื่อ กดรับมั่วๆ ตาก็ยังปิดอยู่ด้วยความง่วง……บางทีคุยกับแม่ก็ลืมเสียด้วยซ้ำว่าคุยเรื่องอะไรกัน และแม่ก็จะโทรมาอีกตอนสายๆ  และโทรมาอีกตอนพักเที่ยง  แล้วก็โทรมาอีกตอนสี่โมงเย็น…ด้วยคำถามเดียวกันทุกครั้งว่า  ” วันนี้กลับบ้านไหมลูก…”  โถ่..แม่จ๋า..หนูรู้ว่าแม่รอหนู  แม่ทำซ้ำๆ อย่างเดิมมาอย่างนี้กี่ปีแล้วจ๊ะ  แม่ไม่เบื่อหรืองัย ที่ต้องโทรถามว่าหนูจะกลับไหม…

แต่ที่หนูพูดแบบนี้ไม่ไช่ว่าหนูเบื่อหรอกนะคะ  แต่หนูกลัวแม่เหนื่อย  ยังงัยซะหนูก็ต้องกลับไปบ้านเราอยู่ดี หนูจะไปไหนได้จ๊ะ  ยกเว้นเสียแต่ว่าวันหยุดนั้นหนูจะต้องไปราชการ ถึงจะไม่ได้กลับ  แย่จังเน๊าะ!!!    แทนที่เราจะได้อยู่บ้านเดียวกัน  แต่ทำไมเราต้องอยู่คนละบ้านด้วย…หนูยังไม่เข้าใจมาจนถึงทุกวันนี้ 

ทั้งที่แม่กับพ่อก็ไม่มีใคร อยู่กันสองตายาย  แล้วทำไมหนูถึงไม่ได้อยู่กับแม่และพ่อเหมือนลูกคนอื่นๆ เขา  วันนี้พ่อรอโทรศัพท์หนูใช่ไหม….เพราะปกติพ่อไม่รับโทรศัพท์เอง แต่วันนี้เสียงแรกที่หนูได้ยินคือเสียงของพ่อ  หนูนึกแล้วเชียวไม่มีผิด ฮ่าๆ  ทีซื้อหวยมันไม่เคยถูกอย่างนี้เลยนะคะพ่อ….  

 พ่อค่ะ…หนูยังจำได้ตอนหนูยังเด็กๆ  ซนจนแม่ปราบไม่ไหว แม่ดุมากตีหนูบ่อย  หนูก็จะร้องไห้มาหาพ่อทุกครั้ง  พ่อก็จะกอดและปลอบหนูอย่างเข้าใจ  พ่อไม่เคยตีหนูเลยสักแปะเดียว  แม้คำพูดของพ่อก็ไม่เคยทำให้หนูเจ็บซ้ำน้ำใจมาจนถึงทุกวันนี้……ทำไมพ่อไม่ตีหนูค่ะ ทำไมพ่อคอยเข้าข้างหนูเวลาที่แม่ตี  ทั้งๆ ที่หนูก็ซนมากๆ  และก็ทำผิด…  

 ภาพหนึ่งที่ยังอยู่ในความทรงจำของหนู..ไม่เคยลืม  ตอนนั้น ป.5  หนูซนวิ่งข้ามแปลงผักที่โรงเรียนกับเพื่อนผู้ชาย และพลัดหกล้ม  จากนั้นหนูก็เดินไม่ได้  ไปรักษาโรงพยาบาลหนูก็ยังเดินไม่ได้  จนอ่อนใจพ่อถึงพาหนูกลับบ้าน ผ่านไปสามเดือนหนูก็ยังเดินไม่ได้  กล้ามเนื้อขาลีบไปหมด  พ่อก็ใช้น้ำมันนวดขาให้หนู  และยังแบกหนูขึ้นหลังไปส่งโรงเรียนทุกวัน  ตอนกลางวันก็ไปดู ตอนเย็นก็แบกขึ้นหลังกลับบ้านอีก  แม้ตอนกลางคืน พ่อก็ยังต้องนอนเฝ้าหนูทุกคืน  อยากเข้าห้องน้ำ พ่อก็อุ้มไป  แม้กระทั้งไม้ไผ่ที่พ่อทำเป็นรั้วให้หนูหัดเดิน  (หมอเค้าเรียกว่าเครื่องกายภาพบำบัด) จนหนูสามารถเดินได้อีกครั้ง หนูยังจำมันได้ดี ถ้าหนูไม่มีพ่อหนูก็คงเดินไม่ได้อีกเลย….พ่อรักหนูพ่อจึงไม่ละความพยายาม……มันคือสิ่งมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้นจากความรักอันยิ่งใหญ่ของพ่องัยค่ะ

 แล้วจะถึงวันเกิดพ่อ…หนูจะไม่กลับไปหาพ่อได้อย่างไรกัน……หนูสัญญาแล้วว่าหนูจะกลับ  เพราะพ่อเป็นพ่อของหนู หนูมีพ่อคนเดียว  พ่อของหนูเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดในชีวิตของหนู คงไม่มีผู้ชายคนไหนรักหนูมากเท่าพ่ออีกแล้ว  และหนูก็รักแฟนของพ่อด้วยนะคะ อิอิ  ก็แม่ไงหนูพูดให้พ่องงเล่นเท่านั้นเอง 

 ปีนี้อากาศจะหนาวมาก หนูซื้อผ้าห่มผืนใหม่ให้พ่ออีกผืนนะคะ ถ้าวันไหนอากาศหนาวๆ พ่อจะได้ใช้ห่มให้อุ่นๆ ที่จริงหนูซื้อสองผืน ให้แม่อีกผืนค่ะ ตอนแรกจะซื้อผืนใหญ่ผืนเดียวห่มได้สองคน แต่หนูรู้ว่าแม่ไม่ชอบนอนในห้อง แม่จะนอนแต่หน้าทีวี เปิดทีวีทิ้งไว้และก็หลับอยู่ตรงนั้นจนถึงเช้า ไม่รู้ว่าคนดูทีวีหรือทีวีดูคนกันแน่ เรื่องแม่เราค่อยไปเม้าท์กันต่อที่บ้านนะคะ หนูรู้ว่าพ่อมีเรื่องของแม่ฟ้องหนูเยอะแยะอีกตามเคย …แล้วเจอกันนะคะ..เพราะพ่อคือฮีโร่ในใจหนู หนูจึงรักพ่อมากที่สุด….แล้วเจอกันค่ะ

« « Prev : นาทีชีวิต…ข้าวหอมกับลูกน้อย…

Next : ไผเป็นไผ (นิยายชีวิต) » »