เรื่องเล่าต่อมุกดาหารที่รัก
มุกดาหารเป็นเมืองสงบน่าอยู่มากค่ะ มีวัดวาอารามที่น่าสนใจมากค่ะ โดยเฉพาะวัดศรีมหาโพธิ์ ที่มีสิมไม้เก่าแก่ มีจิตกรรมฝาผนังที่เป็นฝีมือชนชาติเผ่าพันธุ์เดียวกัน กับพวกเราชาวอิสาน เพียงแต่มีลำน้ำโขงไหลผ่านแบ่งเส้นเขตประเทศ แท้ที่จริงรากเง่าวัฒนธรรมเดียวกัน วิถีชีวิตที่เหมือนกัน แต่ที่น่าเสียดายยิ่งคือการปรับปรุงพื้นที่ การบูรณะวัดแห่งนี้ควรได้รับการพิจารณาให้เหมาะสม สอดคล้องกับศิลปดั้งเดิมซึ่งเป็นเอกลักษณ์เด่น ของพี่น้อง บ้าน หว้านใหญ่ อ.หว้านใหญ่ จ.มุกดาหาร
อาม่าเลยสรุปวัดศรีมหาโพธิ์ ด้วยภาพมาให้ดูนะค่ะ มีโบราณสถานที่สำคัญ มีอาคารเก่าแก่ที่งดงาม ขณะเดียวกันก็มีสร้างเพิ่มเติม ที่ดูแล้วขัดกับความงามของศิลปวัฒนธรรมดั้งเดิมค่ะ โดยเฉพาะตัวสิม หรือโบสถ์ที่เก่าแก่ ที่มีภาพวาดล้ำค่า อันเป็นที่มาของค่าย ศิลปกรรมลุ่มน้ำโขง ตอน”ฮูบแต้มแคมของ” ของน้องออต ซึ่งอาม่าได้มาแลกเปลี่ยนเรียนรู้มากมายเหลือเกิน อาม่าไม่ละเลยที่จะให้ข้อมูลทางวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี่ ซึ่งช่วยงานศิลปได้ค่ะ และสอนให้น้องออต ผู้ที่นอกจากไม่ชอบตัวเลข กลับมาชอบตัวเลข และนำตัวเลขมาใช้กับงานศิลปได้อย่างคล่องแค่ลว โดยหลีกเลี่ยงศัพท์ที่สูงส่ง(คณิตศาสตร์) ที่ส่งผลต่อเด็กที่ไม่ชอบคณิตศาสตร์เป็นอย่างมากค่ะ อาม่าใช้ได้ผลกับคนที่ไม่ชอบคณิตศาสตร์ ให้กลับมาใช้ตัวเลขอย่างมีความสุข เด็กๆ ได้เรียนรู้รากเง่าของบรพบุรุษที่สั่งสมความอัจฉริยภาพมาช้านาน สืบทอดกันมาจนได้ชื่นชมกัน ซึ่งก่อให้เกิดภาคภูมิใจ
ในบ้านเกิด ที่มีอารยธรรมความเจริญด้านศิลปมาช้านาน เป็นที่รู้จักจากการเปิดเผยของกลุ่มคนที่รักษ์ และหวงแหนศิลปพื้นบ้านของตน ให้ชาวโลกได้เห็นความโดดเด่นเป็นหนึ่งเดียวในโลก ณ.บ้านหว้านใหญ่ เป็นเพียงจุดเล็กๆ ของโลกใบนี้ ทุกคนทุ่มเท จัดค่ายนี้เพื่อให้เด็กๆ ได้เรียนรู้ว่าภาพวาด(ฮูบแต้ม)บนฝาผนังนั้น นำไปสู่การเรียนรู้ความเป็นมาของตัวเองสืบค้นไปถึงบรรพชน ที่สร้างศิลปไว้เล่ากล่าวขานเป็นตำนาน ให้เรียนรู้ ที่ไม่รู้ลืม ทำให้เด็กภูมิใจในท้องถิ่น สืบทอดเจตนารมณ์ของบรรพชน จากรุ่นสู่รุ่น สร้างมิติใหม่ของการเรียนรู้นำไปสู่การปฏิบัติจริงได้ ใช้ศิลปชี้นำไปสู่การศึกษาด้านอื่นๆ ต่อไป
อาม่าชื่นชมคนรุ่นใหม่ ที่มีวิธีการจัดค่ายฯ ได้อย่างมีประสิทธิ์ภาพเยี่ยม สามารถดึงศักยภาพทางศิลปของเด็กออกมา โลดแล่นได้อย่างไม่แพ้ผู้ใหญ่เลย ขอบคุณค่ะออตที่ทำให้อาม่า มามีส่วนร่วมสร้างสรรค์สิ่งที่ดีๆ ให้กับเยาวชนค่ะ
Next : มุกดาหาร พระนอนที่วัดป่าวิเวก » »
4 ความคิดเห็น
อาม่าที่คิดฮอด
ดีใจเป็นที่สุดเลยที่ออต สามารถพ้นก้าวแรกของคณิตศาสตร์ได้ ก้าวต่อๆ ไป คงตามมาค่ะ
ออต พี่ก็ได้เรียนรู้วิธีการวัดระยะแบบอาม่า อือ เราไม่ได้คิดมาก่อนนะ ก็ง่ายๆ และความจริงก็เป็นสิ่งพื้นฐานที่คนเราน่าที่จะรู้ว่าก้าวของเราแต่ละก้าวนั้นมีความยาวเท่าไหร่ รู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม และใช้ประโยชน์ได้ ยิ่งในช่วงวิกฤติต่างๆระยะน่าที่จะมีความสำคัญต่อเราโดยเราไม่รู้ตัว ขอบคุณอาม่าที่สอนวิธีให้ครับ
น้องบางทรายที่รัก บางสิ่งที่ทุกคนรู้อาม่าก็ไม่รู้ บางสิ่งที่อาม่ารู้และใช้เป็นประจำเป็นเรื่องง่ายๆ สำหรับอาม่า แต่บางคนอาจมองข้ามไปค่ะ เรามาช่วยเติมเต็มซึ่งกันและกันค่ะ