ลานเวลา

รู้สึกว่า ปีนี้เป็นปีแห่งการเดินทางไกล มีธุระให้ต้องไปโน่นมานี่ไม่ว่างเว้น

ช่วงคริสต์มาสมีกำหนดเดินทางไปเมืองกรุง ซึ่งเตรียมใจพร้อมรับรถติดตอนขากลับไว้แล้ว

ก็เป็นช่วงวันหยุดยาว ใครๆ ก็อยากเที่ยว อยากมาสัมผัสความหนาว

แถมปีนี้อากาศก็เป็นใจ หนาวววววมาก มาตั้งแต่กลางเดือนธันวาคม

.

ก็เพราะอากาศหนาวมาก หนาววูบลงอย่างรวดเร็ว

เสื้อฤดูหนาวของคุณย่าทั้งสองที่เก็บไว้ ดูจะไม่เป็นที่ถูกใจและไม่อุ่นพอ

จึงเกิดรายการช็อปปิ้งฤดูหนาว ได้เสื้อหนานุ่มมาฝากทั้งคุณย่าและสมาชิกในบ้านครบคน

.
คุณย่าคนน้อง สวมเสื้อนั่งตัวกลมอยู่ไม่นานก็บอกหนาว จะเข้านอน

นอน..นอน..ไม่ยอมลุก ไม่ยอมกิน ดูง่วงซึมตลอดเวลา

จึงต้องพากันอพยพมานอนโรงพยาบาลในคืนคริสต์มาสอีฟ

ยกเลิกทริปไปเมืองใหญ่ ย้ายมาใช้ชีวิตบนตึกสูง

.

เฝ้าดูอาการ ที่อยู่ระหว่างความฝันและความตื่น

เฝ้ามองการสืบค้น รอคอยที่จะพบสาเหตุเพื่อรักษา

ด้วยความชราทำให้หลายเรื่องในร่างกายผิดเพี้ยน และซับซ้อนขึ้น

.
ใช้เวลากับการสนองตอบ การรับรู้กึ่งฝันกึ่งตื่นของผู้ป่วยไข้

ทั้งให้ยกย้ายสิ่งของที่ไม่มีจริง ทั้งเรียกหาผู้คนที่คนเฝ้ามองไม่เห็น

บรรยากาศในยามดึก ที่ถูกใช้ให้ไปไล่ใครที่ไหนที่มายืนจ้องหน้า

ให้ไปรับเด็กที่นั่งอยู่บนระเบียงด้านนอก

หรือพูดกับบรรดาญาติผู้ใหญ่ที่จากไปนานแล้วหลายปี

เรื่องราวอีกมากมาย ที่หากมีจริตในทางคุณไสย์ คงได้ผวาตาตื่นขนลุกขนชัน

.

ให้อัศจรรย์กับเรื่องราวที่เก็บไว้ในความทรงจำ

เรื่องราวที่ราวกับผู้สูงวัยย้อนไปอยู่ในวันเวลาที่ล่วงมากว่าห้าหกสิบปีแล้ว

.

ความป่วยไข้ และวัยของผู้ใหญ่ในบ้านที่มากขึ้นทำให้ต้องเตรียมการ

ในวันที่สับเปลี่ยนเวรเฝ้าไข้ได้เรียบร้อย ก็ถึงเวลาเดินทางอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อได้รับความเอื้อเฟื้อจากเครือญาติ ติดต่อหาผู้ช่วยมาเพิ่ม แต่ต้องเดินทางไปรับ

.
เป็นประสบการณ์แปลกใหม่ที่ได้นั่งรถพร้อมเด็กสาวผู้นำทางสองคน

ที่สนทนาทางโทรศัพท์กับเพื่อนด้วยภาษาที่ฟังไม่ออกสลับกับนอนหลับไปตลอดทาง

ระยะเวลาสองชั่วโมงครึ่งกว่าจะไปถึงจุดหมาย

เท่ากับเวลาที่ว่าที่ผู้ช่วยคนใหม่ซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ลงเขามาจากบ้านมาพบกันเช่นกัน

.
รออยู่ครู่ใหญ่จึงได้เห็นเด็กสาวคราวลูกหลาน แบกเป้ใบน้อยยิ้มใสซื่อเข้ามาสวัสดี

บอกว่ามีเหตุขัดข้องที่ทำให้ต้องรอ รถยางแบน คนมาส่งต้องยืมรถเพื่อนมาใช้

พร้อมกับจะแลกตัวหนึ่งสาวที่เดินทางมาด้วยกลับไปเยี่ยมบ้าน

“คนนี้เขาเป็นญาติคนนี้ แล้วคนที่มาส่งคนนี้เขาเป็นพ่อของคนนี้ค่ะ คนนี้เขาจะกลับบ้าน..”

อีหนูผู้นำกลุ่มช่วยอธิบายให้หายสงสัย แบบที่คนฟังยังงงๆ

.

เห็นเธอผู้จะกลับไปเยี่ยมบ้านขอแวะซื้อของ

เห็นเธอผู้มาส่งฝากเงินทองจำนวนน้อยนิดไปให้แม่แล้ว สะท้อนใจ บอกไม่ถูก

ด้วยอายุเพียงสิบเจ็ดปี พวกเธอล้วนมีภาระที่ต้องดูแล..

ระหว่างนั้น มีเพื่อนเข้ามาทักทายว่าที่ผู้ช่วยคนใหม่ ได้ความว่าเพื่อนย้ายมาอยู่ในอำเภอแล้ว

“เขาแต่งงานแล้ว เลยย้ายมาอยู่กับผัวเขาค่ะ..”

เอิ่มมม!! บอกแล้วว่าใสซื่อ ภาษาก็ซื่อๆ น่ะนะ

.

เดินทางกลับ ส่งผู้นำทางกลับบ้าน มอบหมายให้แม่บ้านตัวจริงสอนผู้ช่วยคนใหม่เตรียมไว้

ได้เวลาก็มารับเวรต่อ อยู่รอหมอเฉพาะทางที่เดินเข้าออกนับถึงวันนี้ก็สี่สาขาแล้ว

นี่ถ้าไม่นับว่าเป็นวันหยุดยาว คุณน้องพยาบาลคงได้เจาะโน่นนี่ส่งตรวจต่ออีกหลายรายการ

คนทำหน้าที่เฝ้าไข้ก็ทำงานไป ทั้งเช็ดหน้า ตัดเล็บ พูดคุย แก้ไขความหลงลืม สับสนซ้ำๆ

สังเกตอาการไว้คอยรายงานความก้าวหน้า

.
วันนี้คุณย่าคนรอง ตื่นมากขึ้นบ้างแล้ว พูดคุยด้วยแววตาที่รับรู้มากขึ้น

แม้จะบอกเวลากลางวัน เป็นกลางคืน และยังพูดถึงคนอื่นที่ไม่มีตัวตนให้เห็นอยู่บ้าง

อย่างน้อย ก็ยืนหยัดมาถึงวันสิ้นปี ปีหน้าจะก้าวสู่ขวบปีที่แปดสิบห้าของชีวิต

สี่ปีที่แล้วเธอก็ฉลองปีใหม่ในโรงพยาบาล แล้วอยู่มาจนผ่านฤดูหนาวมาถึงแปดสิบสี่หนาวได้

แค่หนาวต่อไปมันจะแค่ไหนนักเชียว เชอะ!!

.

.

ปีนี้ขอส่งความรัก ความปราถนาดี มาจากตึกสูง ในวันที่มีหมอกมุงเมืองนะคะ

ขอให้มีความสุขกาย สบายใจ ปราศจากโรคภัยทุกท่าน

สวัสดีปีใหม่ 2557 ค่ะ

« « Prev : วุ่นวาย..ไม่วุ่นใจ..

Next : เฮฮาศาสตร์ห้วยขาแข้ง..(1) » »