ลานเวลา

ช่วงนี้เทพจรลงเท้า..ให้ต้องร่อนไปมาโน่นนี่
ไป กทม. กลับมายังไม่ทันหายเมื่อย
อีกสองสามวัน..ต้องมีเรื่องให้เดินทางไกลอีกแล้ว
เดินทางตั้งไกลไปรับฟังเรื่องราวที่ทำให้ต้องคิด คิด และคิด
ต่อด้วยนั่งรถยาวววว…ถึงบ้าน  จนกระดูกกระเดี้ยวพาลเกเรให้ปวดหลัง
ยัง..ยังไม่พอ ต้องต่อทริปสั้นๆ อีกหนึ่งทริป
ช่างไม่เกรงใจสังขาร..

เช้านี้..มีรายการนั่งรถไปส่งคุณหลานให้ทันเข้าเวร
อืมมม..หิวแล้ว  แวะไปร้านข้าวมันไก่เจ้าดัง
สั่งแล้วก็นั่งรอ เห็นหนุ่มน้อยเข้ามาเตรียมบริการ
ท่าทางไม่ค่อยชำนาญนัก คงเป็นมือใหม่หัดเสริฟ..

ไม่นานก็ได้คำตอบ..ยืนยันความเป็นมือใหม่
ด้วยหนุ่มตั้งใจจะเลื่อนน้ำซุปร้อนๆ วางให้บนโต๊ะ
แต่ถ้วยกลับลื่นพรืด ตะแคงหกราดขาป้าเข้าไปเต็มๆ
ด้วยความตกใจ!!..เธอทำอะไรไม่ถูก..จะมาคว้าขาป้าซะอีกแน่ะ
ละล้าละลัง จนป้าต้องลุกจากที่นั่งมาจับแขนหนุ่ม บอกว่าไม่เป็นไรๆ
ก่อนจะรีบไปหาน้ำเย็น น้ำแข็งมาชุบคลายร้อน
ตอนจะออกจากบ้านก็เกิดจะใส่กางเกงตัวหนาขาลีบ..
เฮ้อ..อมความร้อนดีชะมัด..

ดีที่เจ้าของร้านมองไม่เห็น..ไม่งั้นคงเป็นเรื่องยุ่งสำหรับเจ้าหนุ่ม
ส่วนคนถูกน้ำร้อนราด..เคยรู้รสชาติของการถูกโวย ถูกวีน มานักแล้ว
จึงไม่อยากให้คนใจแป้วเพราะความผิดพลาดเล็กๆ น้อยๆ
แล้วค่อยไปแก้ไขเรื่องกางเกงที่เปียกชุ่ม
และในที่สุด..ก็ได้เป็นสาวเปรี้ยวโดยไม่ได้ตั้งใจ
ด้วยกางเกงที่หาได้แบบฉุกเฉิน..ช่างแสนวัยรุ่น..

หมดธุระก็กลับบ้าน..เกิดอารมณ์เกียจคร้านเลยหาเรื่องเล่น
เห็นผู้คนกำลังนิยมเปรียบเทียบตัวเองกับเจ้าตูบ(Dog-A-Like)
ก็เอากับเค้ามั่ง..เผื่อวันหลังจะได้คุยกับเด็กๆได้รู้เรื่อง
อ๋อ..เอารูปตัวเองไปเทียบกับหมาเนี่ยนะ..ป้าก็เล่นเป็นนนนน..

เอากล้องมาส่องถ่ายรูป..โปรแกรมส่งเจ้าตูบหัวกระเซิงมาเทียบ
อืมม..ก็พอดูได้
เอ๊ะ..ถ้าลองถ่ายหลายๆ แบบรูปตูบที่ส่งมาจะเป็นไง..
ลองยักย้ายหลายวิธี..
อ้อ..โปรแกรมใช้วิธีดูผม ดูตา ดูจมูก ปากไปเปรียบเทียบ
อ๊ะ..รูปไหนๆ ก็มีแต่ส่งตูบหัวกระเซิงมาทั้งนั้น
งั้น..แกล้งซูมรูปไปไกล้ๆ ดูดีกว่า..

แว๊กส์…ดูสิ..รูปที่ส่งมา..ตูบหน้าตาเยินและยับย่น!!!!
นี่มัน..ความจริงชัดๆ..ความจริงชัดๆ..
หลอกกันมั่งก็ด้ายยยย..

เอิ่มม..เรื่องที่บรรยายมาแล้วทั้งหมด..
ก็แค่อยากจะถามว้าาา…
ชีวิตช่วงนี้ของอิชั้น..มันเป็นชีวิตขาลงใช่มั้ยคะเนี่ยยยย..

« « Prev : ขอแค่ให้รู้..ครูนันทวิศาล

Next : เพลี้ย..เพลีย.. » »