ลานเวลา

ชีวิตในโรงเรียนทำให้แวดล้อมไปด้วยสรรพเสียง
ไม่เพียงแต่ที่มาจากภายนอกกาย แม้แต่ใจยังระงมไปด้วยเสียงของความคิด
เมื่อตามติดข่าวสารบ้านเมือง ยิ่งเพิ่มเรื่องราวให้ใจไม่นิ่ง
การใช้ชีวิตอย่างเชื่องช้าเสียบ้าง ช่วยสร้างพละกำลังให้กลับคืนมาได้
เหมือนวันที่ตั้งใจฟังเสียงแห่งความเงียบ

วันที่ได้มีโอกาสนอนแกว่งไกวในเปลญวนสีสดใส ใต้ร่มไม้ห่างไกลจากผู้คน
เผ้ามองแสงแดดส่องกระทบใบไม้ กิ่ง ก้านใบ สอดประสานเป็นลวดลายชวนดู
เฝ้าติดตามรูปร่างของมวลเมฆที่ค่อยเปลี่ยนแปรไป
จนได้พบกับนักกายกรรมที่ถักทอชักใยเปล่งประกายสะท้อนแสงอยู่บางเบาบนยอดไม้

เมื่อความคิดในใจเงียบเสียง ก็ได้ยินสรรพสำเนียงรอบข้างได้อย่างชัดเจน
เสียงน้ำไหลข้างคันนาดังจอก..จอก..
เสียงน้ำล้นจากฝายที่ทำง่ายๆ ด้วยยางรถยนต์
เสียงใบข้าวพลิ้วไหวแผ่วเบายามลมพัด  เสียงใบไม้ไกวตัวล้อลม
เสียงใบไม้แห้งแกรกกรากตามจังหวะเคลื่อนไหวของกิ้งก่าตัวน้อย
ที่คอยแต่จะมุดตัวหนีเมื่อรู้ว่ามีคนมอง
สลับกับเสียงรถที่แล่นผ่านไกลๆ ให้ได้ยินนานๆ ครั้ง

ตึก..ตึก ตึก ตึก..  ตึกตึกตึกตึก   ตึก..ตึก..ตึก ตึก ตึก..
เสียงรถอีแต๋นที่ดังหนักแน่นเป็นจังหวะ
ฟืดดดดดดดดดด  ฟิ้ววววว …เสียงรถยนต์กระบะวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว
แว๊นนนนนนน…แว๊นนนนนนน…มอเตอร์ไชค์แบบวัยรุ่น
หวืดดดดดดดด…หวือออออออ  มอเตอร์ไซค์แบบคุณป้า
และเสียงเพลงที่ร้องประสานกันมาโหวกเหวกจากแก๊งค์จักรยานรุ่นเด็ก
บรรยากาศใกล้เคียงกับภาพยนตร์เรื่องแฟนฉัน เพียงแต่เป็นเสียงเพลงอันแปร่งหู
ด้วยดูเนื้อความออกจะทะเล้นเป็นแนวของเด็กชาย

เมื่อนึกถึงถ้อยคำที่จะบรรยายถึงสิ่งที่ได้ยิน กลับพบว่าเป็นเรื่องยาก
เสียงใบข้าวพลิ้วไหว กับ เสียงใบไม้พัดส่าย  สัมผัสของสายลมที่รับรู้
แม้ยังประทับอยู่ในความทรงจำ  ก็ยากจะหาถ้อยคำมาสื่อความหมายให้ตรงใจ
บางเรื่องเป็นประสบการณ์ที่ต้องรับรู้ได้ด้วยตนเองอย่างแท้จริง

นอนพอแล้ว  ลุกขึ้นมานั่งมองผู้คนที่ผ่านไปมา
ก็ได้เห็นว่าทุกคนต่างมีชีวิตที่ต้องดำเนินไป
บ้างก็ใส่รองเท้าบู้ท ปั่นจักรยานไปไร่นา  บ้างก็ขี่จักรยานมาอย่างไม่รีบเร่ง
บ้างมีเข่งใส่ข้าวของพ่วงมากับจักรยานยนต์
รถยนต์ก็ใช้งานทั้งบรรทุกชาวบ้านไปในที่ต่างๆ และทั้งใส่ข้าวของเพื่อการอาชีพ
ไม่หรูหรา  แต่ก็คุ้มค่าตามความจำเป็น

ได้เห็นลุงเดินแหวกกอข้าวมาแต่ไกล และได้ทักทายไถ่ถาม
จึงได้ความรู้เพิ่มขึ้น  เสียงน้ำจอกๆ ที่ได้ยิน กลายเป็นสิ่งที่ต้องค้นหา
ด้วยจะเป็นสิ่งที่ทำให้น้ำในนาแห้งหาย
และกลายเป็นงานที่ลุงต้องซ่อมคันนา หาวิธีอุดรูรั่ว
ไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของปูนา หรือ ปลาไหล

ซ่อมเสร็จ ลุงเดินกลับไปตรวจตรานาแปลงใหม่
ทำให้ได้รู้  ภูมิปัญญาต้องมีอยู่ในแต่ละอาชีพ

อาชีพของลุง  ทำให้ได้ทำงานในห้องทำงานอันแสนกว้างใหญ่กว่าคนในเมืองมากนัก
ก็ลุงมีท้องฟ้าเป็นเพดานห้อง  มีลำเหมืองเป็นอาณาเขตกั้น
มีสายลมเย็นเป็นแอร์คอนดิชั่น
ที่สำคัญวันทำงาน หรือวันหยุด ลุงจัดเอง..

เมื่อใจเงียบ และ ตั้งใจเฝ้ามองสรรพสิ่งที่ผ่านมาในความรับรู้
ก็ได้อยู่กับสิ่งที่พบผ่านอย่างชัดเจน  ได้เห็นความสุขที่ได้จากความสงบเงียบ
ได้เห็นการเลื่อนไหลของความคิด ความรู้สึกของตน
ได้เตือนตนให้ฝึกฝนที่จะเงียบเสียงในใจ
รับรู้สิ่งที่เห็นและเป็นไป อย่างเข้าใจและชัดเจนมากขึ้น

เป็นอีกหนึ่งเรื่องราว  ที่ได้มาจากวันที่..เงียบเสียงในใจ

« « Prev : มาไล่จับผู้ชายกันมั๊ย…

Next : แว๊ก!!..น้ำท่วม!! » »