ลานสวนป่า

ถ้าเราใคร่ครวญดูสังคมไทยในขณะนี้ จะเห็นรูปรอยของการแบ่งแยกแบ่งพรรคแบ่งพวกชัดเจนมากขึ้น ใครจะไปสังกัดหมู่ไหนขึ้นอยู่กับความชอบ-ความคิด-ความต้องการแห่งตน ส่วนเหตุผลนั้นมีร้อยแปดพันประการที่จะยกมาแจกแจง ดูๆไปแล้วเหมือนคนไทยแห้งแล้งน้ำใจต่อกันเหลือเกิน หลังจากนั้นก็ระดมพลระดมพลังกัน คนที่คิดเห็นใกล้เคียงกัน ก็มักจะเกิดความฮึกเหิมกระเหี้ยนกระหือที่จะเรื้อโครงสร้างสังคมบ้านเมือง โดยอ้างว่าจะช่วยนำไปสู่ความเจริญแบบก้าวกระโดด

เรื่องของคนหมู่มากไม่ได้ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ
เพราะเรื่องหัวจิตหัวใจคนนั้นยากนักที่จะหลอมรวมไปในทิศเดียวกัน
ถ้าทำด้วยความไม่บริสุทธิ์ใจด้วยแล้วอ๊อฟเตอร์ช๊อกก็จะตามเป็นละลอก
เราจึงเห็นบ้านเมืองเดือดปุดๆในแต่ละเดือน

ในเมื่อแต่ละกลุ่มไม่มีหางเสือสติกำกับ..จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น

ถ้าเอ็กซเรย์เข้าไปดูชัดๆ จะเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับวิธีการของค่ายหนึ่งค่ายใด ไม่ต้องการที่จะเป็นเบ้เป็นพรรคเป็นพวกกับใคร ยังมีจุดยืนที่มั่นคงเป็นของตนเอง เชื่อใจตัวเอง มากกว่าจะหลงตามคำโอ้โลมชวนเชื่อของนักก่อการกลุ่มต่างๆ ผมไม่ทราบว่าท่านใดบ้างที่ยืนอยู่จุดนี้ จึงเป็นที่มาของการขอจีบในครั้งนี้ไงละจ๊ะ..

ผมไม่ได้ชักชวนมาตั้งกลุ่มตั้งแก็งค์อะไรหรอก
แต่อยากจะขอชวนให้มาสร้างสัมพันภาพกันอย่างญาติ
ตามที่วัฒนธรรมของสยามเมืองยิ้มแต่เก่าก่อน
ยึดโยงกันแบบร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน
มีความรู้ความรักก็มาแชร์กัน
ปรึกษาหารือกันได้ทุกเรื่องโดยไม่มีผลประโยชน์ใดๆ
มีผลตอบแทนเป็นเพียงดอกเบี้ยของความรักที่แบ่งปันให้เพื่อนร่วมโลก

ปีนี้สวนป่ากำลังเดินหน้าเรื่องสร้างหมู่บ้านโลก
หมู่บ้านโลกก็คือเจตจำนงตั้งแต่แรกเริ่มของมหาชีวาลัยอีสาน
ที่มีคำอธิบายว่า..คือยาข้มหม้อใหญ่ ที่ปรุงแต่งขึ้นมาเพื่อรักษาไข้ใจของคนอีสาน
ยาขมหม้อใหญ่ก็คือชุดความรู้และกระบวนการเรียนรู้
ที่จะแสวงหาแนวทางการดำรงวิถีชีวิตให้อยู่รอดอยู่ดีกินอิ่มนอนอุ่น
พัฒนาพื้นที่ให้ศักยภาพของธรรมชาติกลับมาทรงพลัง

เพื่ออธิบายให้คนภายนอกเห็นว่า..
ถ้าไม่จับประเด็นตรงที่การเสริมสร้างสภาพแวดล้อมฯให้กลับคืนมา
ภาคการเกษตรก็จะแถกไถไปสู่ความแร้นแค้นด้วยหนี้สินที่พอกพูน
ทำแทบตาย กลับไม่ได้อะไร แถมยังทำลายต้นทุนธรรมชาติจนเหลือแต่ซาก
ประเทศเรานั้นเป็นสวรรค์ชั้นเยี่ยมของโลก
ไม่อย่างนั้นเราจะได้ชื่อว่าแผ่นดินทอง แหล่งผลิตอาหาร และครัวโลกรึ
ที่ได้รับการขนานนามสวยหรูดังกล่าวนี้
ถ้าต้องแลกมาด้วยต้นทุนธรรมชาติจนวิบัติมันก็ยากที่จะรับได้

เราจะทำยังไงกันดีละ
ผมคิดว่าคนที่คิดดีคิดทำเพื่อบ้านเมืองมากมาย
ถ้าจะเพิ่มเสริมหนุนอีกหนึ่งกลุ่มก็น่าจะบรรเจิด
ทำใจ ทำบ้าน ทำการงาน ให้เขียวระบัด
ลงขันความรู้อยู่กับความจริงไม่ทอดทิ้งสังคม

ตกลงจะยอมให้จีบไหมนี่
ถ้าคนดีเห็นด้วยเอามือลง..
จะจีบจริงๆนะ ..

ตั้งใจจริงจีบจริงนะแก้มขาว
ไม่ได้เขียนเพลงยาวมาล่อเล่น
อยากจะชวนแก้มใสใจเย็นๆ
มาช่วยเป็นสะพานให้ได้ไหมเธอ

รู้จักใครมีไมตรีที่ซี๊แหง๋
ส่งตาแลยิ้มหวานหว่านเสนอ
หลักการที่ชวนคนดีมาเจอะเจอ
ดีกว่าเพ้อกว่าพร่ำอยู่เดียวดาย

มาลงขันความคิดติดเทอร์โบ
มาร่วมโชว์แอนด์แชร์กันง่ายๆ
มาร่วมเรียนร่วมรู้แบบสู้ตาย
มาผ่องถ่ายชีวีวิถีไทย

เดี๋ยวนี้เลิกตีกลองประชุมแล้ว
ผู้ใหญ่ลีกินแห้วหมดสมัย
การสื่อสารผ่านเร็วด้วยWIFI
ส่งสิ่งใดทันใจเสมอเลย

นอนในมุ้งก็ใช่จะยุ่งยาก
ไม่ลำบากอยู่ไหนใคร่เฉลย
เสนอแนะสิ่งใดแสนเสบย
อย่าละเลยคอมเมนท์เป็นได้การ

เอาแต่อ่านไม่คอมเมนท์ก็เป็นหมัน
ความรู้มันติดกับนอนพับฐาน
ไม่แตกหน่อปัญญาวิชาชาญ
แม่ตาหวานรู้ไว้แก้ไขเอย..

ปัญหาของโลกนับวันจะเพิ่มขึ้นๆตามจำนวนพลเมืองโลก เพราะแต่ละชีวิตผู้คนต่างก็พกปากท้องและกิเลสมาด้วย มากน้อยแตกต่างกันไป เท่าที่สดับรับฟังทุกประเทศต้องการเพิ่มจำนวนพลเมือง หรือบางประเทศไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะคนเพิ่มขึ้นอัตโนมัติอยู่แล้ว บางประเทศถึงกับส่งเสริมให้พ่อตัวดีมีภรรยาถูกต้องตามกฎหมายได้ 4 คน พวกเจ้าชู้ประตูดินก็พลอยสบายไป แต่บางประเทศที่พลเมืองล้น ได้คิด..กำกับจำนวนพลเมืองโดยตรากฎหมายให้แต่ละครอบครัวมีบุตรได้คนเดียว

ประเทศไทย..คิดเล่นๆทำเล่นๆตามสไตล์พี่ไทย

แจกถุงมีชัย ประโคมข่าวเรื่องทำแท็ง ..แล้วไงต่อละ

มันก็ไอ่แค่นั้นแหละ..

ปัญหาไปโผล่ที่ผู้สูงอายุ พวกบ้าตัวเลขGDP.มองว่า..คนแก่เป็นตัวถ่วง..อัตราความก้าวหน้าของประเทศ เห็นพวกคนแก่หนังเหนียวเป็นภาระะของสังคม..สงสัยว่า..พวกนี้มันจะออกมาจากกระบอกไม้ไผ่  เกิดมาถึงเห็นแก่ได้แก่ตัว ทำอะไรเพื่อตัวเอง โคตรเห็นแก่ตัวเลยมนุษย์สายพันธุ์นี้ พวกบ้าGDP.ปลอมๆ..

มันไม่แก่บ้างให้มันรู้ไป..

สังคมความรู้เสมือนจริงน่ากลัวนัก เขาไม่ตระหนักหรอกว่าชีวิตที่ขาดจิตวิญญาณนั้นเป็นอย่างไร ผมโชคดีมากที่เป็นคน2เวอร์ชั่น เคยอยู่ทั้งในชนบทและเข้าไปอยู่ในเมือง รู้ใส้รู้พุงทั้ง2มิติ ผมจึงดีใจกับคอนดรั๊กเตอร์อย่างมาก ที่เขาสละชีวิตในเมืองที่อยู่มาจนรู้แทบเป็นเนื้อเดียวกัน มาเติมเต็มการใช้ชีวิตในชนบท ถ้าดำเนินชีวิตครบ2ภาคได้ก็จะสมบูรณ์ในทุกบริบท

ลูกกรุงก็ได้ ลูกทุ่งก็ดี ไปต่างประเทศก็พอไหว

แต่คอนฯเขาไม่ธรรมดานะเธอ พี่น้องทุกคนเรียนวิศวะทั้งบ้าน แถมยังเป็นจอมยุทธแต่ละด้าน คนน้องที่เคยพามาเป็นมือเซียนก่อสร้างระดับโลก น้องอีกคนที่จะพามาเร็วๆนี้ เป็นจอมยุทธทางด้านไฟฟ้า ด้านพลังงาน เธอลองนึกดูเถิด ..ถ้า3พลังบวกลงมาเขย่าหมู่บ้านโลก จะเป็นฉันใด ผมละกระดี๊กระด๊าที่สุด ตามที่ฤาษีอ้นเคยวิพากษ์ไว้..

“เล็กๆไม่ ใหญ่ๆครูบาทำ”

>> พระพุทธเจ้ามีความเพรียบพร้อมทางโลกสูงส่งมหาศาล

พระองค์ก็ยังเสด็จมาแสวงหาความรู้ในธรรมชาติอย่างล้ำลึกจนหยั่งถึงพุทธภูมิ

พระองค์ไม่ได้เสด็จด้วยเครื่องบิน รถทัวร์ รถส่วนตัว หรอกนะ

แอบย่องมากลางดึกกับลูกน้อง2คน

ขี่ม้าบักจ้อนบุกป่าฝ่าดง..เธอเอ๋ยแสนจะลำบาก

พวกเราเองเสียอีก..จะออกไปสัมผัสความรู้อะไรสักอย่าง

ดูมันมากเรื่องเหลือเกิน..ติดโน่นติดนี่..มีข้ออ้างแบบคนขี้โลเล

สุดท้ายก็กลายเป็นพวกด้อยโอกาสไปอย่างน่าเวทนา

ความรู้ไม่พอใช้..หัวใจก็ยังไขว้เขว

..สวยแค่ไหนก็ไม่ปล่อยให้หนุ่มกลัดมันไล่ปล้ำหร๊อกน่า..

เว้นแต่สมภารจะตะบะแตกเสียเอง  อิ อิ..

เอาแค่เรื่องง่ายๆ..เธอนึกบ้างไหมว่า..ที่คนเมืองรับประทานอาหารในสภาพทุกวันนี้ จะหนีรอดไปจากโรคมะเร็ง โรคหัวใจ โรคเบาหวาน โรคความดันได้ หมอระบุว่าคนทั้งโลกป่วยตายเพราะ4โรคนี้ในลำดับต้นๆ ยิ่งเจริญก็ยิ่งหาโรคใส่ตัวเอง อยู่กับเปลือกของแสงสี ชีวีแขวนไว้ด้วยเส้นด้าย ไม่มีใครรู้หรอกกว่าตัวเองจะตายวันไหน เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ บางคนอยู่เฉยๆนึกว่าปลอดภัยแล้ว ขับรถไปดีๆเด็กแว๊นยึดเอาเป็นที่กำบังกระสุนยิงกันเฉยเลย ..ตลกนายหนึ่งนั่งรถตู้ไปดีๆก็โดนก้อนหินปากระจกตกมากระแทกศีรษะแตกตาย คนสวยเดินเฉิดฉายซื้อของในห้างสรรพสินค้า เจอลูกหลงระเบิดพวกก่อการร้ายภาคใต้ร่างกระจุ๋ย ศพไม่สวยเอาเสียเลย ทั้งๆปกติรักสวยรักงาม แต่งตัวเช้งวับตลอด อะไรๆมันก็ไม่แน่หร๊อกนาย

บางคนออกมาโอดครวญ รถเพิ่งผ่อนยังค้างส่งเป็นล้านบาท

โดนระเบิดพังยับ..ร้องคร่ำครวญเป็นเต่าเผา..ใครละจะมาปลดทุกข์ให้ได้

วันนี้กดปุ่มเรื่องใกล้ตัว ถามลูกน้องว่าจะหยุดสงกรานต์กี่วัน..จะเริ่มหยุดวันไหน อีก2วันใช่ไหม? นั่งร้านผักนี่จะพอลุยทำให้เสร็จก่อนได้ไหม ในระหว่างพวกเจ้าหยุดงานลุงจะปลูกๆๆและปลูก ทั้ง2รับปาก..ว่าจะลุยให้เสร็จ..แวะไปคุยกับป้าสอน มือฉมังด้านการปลูกผักของที่นี่ ..ขอร้องให้ป้าสอนปลูกเผือกยักษ์ให้ได้มากที่สุด หน่อพันธุ์ที่มีอยู่น่าจะปลูกได้สักครึ่งไร่ ป้าสอนไปขุดต้นพันธุ์มาปลูก เอาขี้วัวโรย และเอาฟางปกคลุมเต็มแปลง คาดว่าจะปลูกเผือกได้ครบตามที่คาดหวัง

เผือกที่ว่านี้ไม่ใช้เผือกธรรมดานะหล่อน

แปลกตรงที่ปลูกบนที่ดอนได้ ต้องการน้ำน้อย

2ปีที่แล้ว ผมพาโฉมศรีไปเที่ยวลาว ช่วงที่เดินชมตลาดชายแดน พบเผือกชนิดนี้วางแบกับดิน สดุดตาตรงที่หัวเผือกรูปทรงยาวๆเท่าแขน เผือกอะไรนะรูปร่างอย่างกับหัวมันสำปะหลัง ไม่มีโอกาสซักไซร้ไล่เลียงมาก ซื้อมาเพราะเห็นว่าแปลก มาถึงก็ขุดปลูกไม่ได้พิถีพิถันอะไร ผมชอบปลูกของได้มาใหม่ใกล้ตัว เพื่อสะดวกต่อการติดตามความเติบโต ..เอาขี้วัวใส่ให้บ้าง..เอาฟางคลุม ต่อน้ำสปริงเกอร์รด

เธอเอ๋ย..เผือกบ้าอะไรต้นสูงท่วมหัว ใบก็ใหญ่ กอใหญ่ สูง3เมตรได้

ใครมาเห็นต่างก็ทึ่งๆๆ..

ตอนแรกผมยังไม่รู้ว่า..มันดียังไง

ต่อเมื่อโฉมยังกับป้าสอนไปขุดให้พวกทีวีดู

โอ้โห..หัวเผือกหนัก 5 ก.ก. แล้วยังมีลูกแขนงออกรอบๆอีกยุบยับ!

ถ้าปลูกบำรุงๆดีๆกอหนึ่งน่าจะได้ผลผลิต 1 เข่ง

เรื่องมาฮือาตอนเราเอาหัวเผือกมาต้มลองชิม เจ้าหัวใหญ่ไม่อร่อยเท่าใดนัก แต่หัวแขนงนี้สิวิเศษมาก ถ้าใส่รวมกับต้มผักจะเปื่อยยุ่ยน้ำข้น ถ้านึ่งก็จะเนื้อเหนียวเหมือนเผือกทั่วไป เอามาทำของหวานของคาวได้ดี มีมากๆน่าจะทำไอติมเผือกเพราะปลูกได้ปริมาณมาก

• จากการทยอยเอามารับประทานต่อเนื่อง
• พบว่าเผือกชนิดนี้ทยอยขุดมาเป็นอาหารได้ไม่น้อยกว่า4 เดือน
• ถ้าหาวิธีเก็บให้ดีก็อาจจะยืดไปได้ครึ่งปี

เมื่อก่อนเรามองมันเลือดเป็นพระเอก มันมะพร้าว กลอย มีความสำคัญไล่เรียงตามลำดับ เผือกไม่ได้อยู่ในสายตาเลย แต่พอศึกษาเข้าจริงๆ..เผือกแซงขึ้นมาอยู่หัวแถวเฉยเลย ในฐานะพืชหัวปลูกในที่ดอนได้ ให้ผลผลิตมาก โรคแมลงไม่มี รสชาติดี ขยายพันธุ์ได้เร็ว ผมไปยืนดูป้าสอนปลูกเผือกแล้วทึ่งอึ้งกิมกี่

..เผือกหัวประธาน..ป้าเอามีดฟังฉั๊วะๆ..แบ่งออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยสัก 20 ชิ้น

ป้าแกชี้ให้ดู รอบๆหัวมีตาเผือกโผล่เป็นตุ่มเล็กๆ เมื่อผ่าแยกเป็นชิ้นๆจึงเอาไปปลูกขยายพันธุ์ นี่ยังไงละภูมิปัญญาพื้นถิ่น ฉลาด..ช่างสังเกตุ มีเหตุมีผลละเอียดละออครบถ้วน เท่าที่ผมประเมินมานี่นะ ผมจะมีวัตถุดิบที่เรียกว่าความมั่นคงด้านอาหารอย่างเป็นรูปธรรม เผือกกอเดียวผมนำมาทำอาหารรับประทานได้1เดือน จะให้มั่นคงขนาดไหนละครับ

นักวิจัยนักโภชนาการทำเรื่องความมั่นคงอาหารระดับไมโคร

ผมกับป้าสอนทำได้แค่ระดับกะโปโล..

แต่ก็ได้..อะไรเยอะมาก

อย่างน้อยก็ชี้ให้ดูได้ว่า..ความมั่นคงด้านอาหารระดับชุมชนมีหน้าตาอย่างไร?

หมู่บ้านโลกไม่ทำเรื่องมักโลภ

..แต่จะทำเรื่องคลายโรค คลายทุกข์ ประสบสุขเกษมศาสนติ์

โม้ไปก็เท่านั้น..มันต้องมาพิสูจน์

ไม่มีชีวิตใดในโลกที่ไม่มีความเสี่ยง

คุณภาพชีวิตขึ้นอยู่กับคุณภาพของสังคม

พวกเธอต่างคนต่างลอยเพสังคม

สุดท้ายการบริหารสังคมก็ตกไปอยู่ในหมู่มาร

คราวนี้จะทำอย่างไร?

บางคนที่ยังพอกลับตัวได้..แนะนำให้ขึ้นคาน ก็หัวเราะ..

เรื่องนี้แล้วแต่วาสนานะหล่อน…

จะผ่อนส่งดอกเบี้ยความเป็นมนุษย์ที่ปกติอย่างไร  ก็ว่ากันไปตามอัธยาศัย

แค่เขียนแบบชิมลาง..ก็เสี่ยงที่จะโดนไม้คานฟาดหัวแล้วนะ

ชิมิ  ชิมิ..

(หนูน้ำฝนเชื่องใครอุ้มก็ได้)

เช้านี้ได้ยินเสียงลูกแพะร้อง

ย่องไปดู โอ๊ะโอ๋..แพะออกลูกครับท่านผู้อ่าน

คุณแม่คงจะเบ่งออกมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

แพะนี่แหละเป็นเจ้าตำหรับพึ่งตนเองขนานแท้

ออกลูกกี่ครั้งๆก็ไม่เคยพึ่งหมอตำแย

เลี้ยงลูกเอง สอนลูกเอง ไม่ต้องส่งลูกไปเรียนพิเศษให้เสียดุลย์การค้า

วันนี้จึงโชคดีเป็นบ้า

จู่ๆก็ได้ลูกสาวหนึ่งอนงค์

ช่วงที่เห็นลูกแพะกำลังพะวงอยู่กับการดูดนมจากเต้า ปกติแพะจะออกลูกฝาแฝด แต่คราวนี้ทำไมถึงออกมาตัวเดียวก็บ่ฮู้.. ย่องไปดูใกล้ๆเป็นลูกแพะเพศเมีย หน้าตาบ๊องแบ๊วแข็งแรงดี เลยตั้งชื่อให้ว่า “หนูน้ำฝน” น้ำฝนอยู่กับคุณแม่ที่หวงคุณลูกน่าดู ตั้งใจป้อนนมเพื่อให้แข็งแรงในเร็ววัน จะได้ไปกระโดดโลดเต้นกับพวกพี่ๆ

ฝูงแพะพากันไปเล็มต้นไม้ใบหญ้าและวัชพืช แพะชอบเครือตดหมูตดหมา เถาว์ต้นไมยราบเป็นทั้งอาหารและยาของแพะ ทั้งๆที่ฝนพรำๆแพะก็ลงจากคอกไปหากินหน้าตาเฉย ขนแพะเกรียนไม่อมหน้า ถ้าเป็นแกะขนปุกปุ๋ยออกมาท่ามกลางฝนจะอมน้ำ ทำให้ไม่สบายได้ ดังนั้นแพะจึงเป็นสัตว์ที่ทรหดไม่มีจุดอ่อนเหมือนสัตว์อื่นๆ ไม่อย่างนั้นโนอาร์จะเอาแพะลงเรือด้วยรึครับ

แพะไม่ชอบที่รกทึบ ถ้าเป็นป่าไม้ร่มเงาครึ้มแพะจะไม่เข้าไปใกล้ แต่ถ้าเป็นป่าละเมาะ แปลงหญ้าที่โล่งโจ้งแพะจะชวนกันกินอาหารเพลินเลยละครับ ในระหว่างที่ปากเจี๊ยะใบไม้ ก้นก็โปรยมูลเป็นก้อนกลมๆเล็กๆออกมา แพะมีระบบขับถ่ายพิเศษอย่างน่าทึ่ง

(อุจาระแพะ เป็นเหมือนยาอมหรือยาลูกกลอน)

ปากกินอาหาร

ก้นทำหน้าที่ปลดปล่อยกากอาหาร

ถ้าระบบท้องไส้คนเราเป็นอย่างนี้ละยุ่งตายหะ..

โดยเฉพาะคนที่ชอบกินจุบกินจิบ..ก้นไม่ว่าง..จะบริหารของเสียยังไง

มูลแพะเป็นก้อนกลมๆเล็กๆเหมือนยาลูกกลอน

ถ้าขี้แพะกินแก้อกหักได้ เธอเอ๋ย

เก็บขี้แพะบรรจุขวดตีตราขายก็อื้อซ่าแล้ว

(โบโบ้ จ่าฝูงเคราสวย)

ช่วงนี้ยังไม่ได้ทำรั้วล้อมแปลงหญ้าของแพะ ใบหญ้าใบไม้อุดมสมบูรณ์ จึงปล่อยให้หากินแบบบุฟเฟ่ย์ แทบไม่มีค่าใช้จ่ายอะไร แต่ก็มีแผนที่จะตัดไม้ไผ่มาล้อมบริเวณให้แกะกินในแปลงจำกัด ไม่อย่างนั้นแพะก็จะมาลุยสวนผักเรานะสิครับ เท่าที่สังเกต แพะชอบกินใบขมิ้นมาก การที่แพะกินใบไม้ เนื้อแพะจึงไม่สะสมไขมันเหมือนสัตว์อื่น ถ้าชำแหละที่อายุ8-9เดือน เนื้อแพะจะนุ่มไม่เหนียวไม่มีไขมัน บางตำราบอกว่าเนื้อแพะเป็นยาโด๊ปด้วยนะเธอ

ถ้าคนที่นอนกอดเหงาหง๋อย

ก็ลองสะกิดให้เจี๊ยะแพะตุ๋นดูสัก10หม้อ

ถ้าอุปกรณ์พิเศษยังโงไม่ขึ้นก็ อนิจจา วัตสังขารา เถอะนะ

ก่อนหน้านี้มีข่าวตำรวจไล่จับพวกค้าหมาข้ามชาติ เรื่องราวฉาวโฉ่อึงคะนึง ต้องสร้างที่อนุบาลหมา รักษาหมา เลี้ยงดูหมาอุตลุด เป็นปัญหาทั้งในส่วน คนรักหมา คนค้าหมา คนกินหมา เรื่องนี้ยังค้างคาไม่รู้ว่าจะหาทางออกอย่างไร แหม..แนะนำให้กินแพะแทนหมาก็สิ้นเรื่อง นอกจากถูกกฎหมายแล้ว ยังถูกปากถูกระบบโภชนาการด้วยสิ

เนื้อแพะนี่นะ

ทำให้เป็น

ปรุงให้เป็น

เมนูไหนก็แซบถึงใจ

(กินนิดเดียวก็นอนพักผ่อน)

ประชากรโลกเพิ่มขึ้นมากทุกปี ปากท้องของมนุษย์ต้องการอาหารมากขึ้น ต้นทุนการผลิตอาหารสูงขึ้น เกิดภัยพิบัติมากขึ้น ทำให้ครัวโลกมีปัญหาเรื่องความมั่นคงทางอาหาร เกิดจุดเสี่ยงที่จะเลี้ยงดูประชากรให้อิ่มท้องได้ตลอดไป เราจึงควรมองหาโปรตีนในอนาคต ที่ผลิตง่าย ต้นทุนต่ำขยายปริมาณได้เร็วมีจุดเสี่ยงน้อย ปรับเข้ากับสภาพความเปลี่ยนแปลงของภูมิสังคม เท่าที่เปรียบเทียบดูแล้ว ก็เห็นแต่แพะนี่ละครับที่มีคุณสมบัติน่าสนใจ สมควรได้รับการหยิบยกขึ้นมาวางแผนการผลิตอย่างเป็นรูปธรรมในอนาคต ปลูกต้นไม้ใบหญ้าแล้วเอาเฉพาะกิ่งกับใบมาเป็นอาหารแพะ แพะเปลี่ยนใบไม้เป็นโปรตีนเป็นปุ๋ย ง่ายๆตรงๆอย่างนี้ละ เอาไหม?

แพะให้นม

แพะให้เนื้อ

แพะให้ปุ๋ย

แพะให้หนัง

แพะช่วยกำจัดวัชพืช

คุณหมอจอมป่วนชอบแพะตุ๋น ตาหวานชอบข้าวหมกแพะ ท่านอื่นๆไม่ทราบว่าเคยลองชิมหรือเปล่า อาจจะเริ่มที่..สะเต๊กแพะ ทำแบบสุกรสะเต๊ะนั่นแหละ หั่นเนื้อหมักบาง เอาไม้เสียบแล้วช่วยกันย่าง จิ้มอาจาดรสเด็ด ไม่อร่อยให้มันรู้ไป ..

ถ้าจะให้ดีควรจะจัดในช่วงหนาว

ตั้งเตาไฟไว้ปิ้งย่าง2-3ลูก

แล้วล้อมวง..ปิ้งไปเจี๊ยะไป..คุยกันไป

กลับไปบ้านยังได้ทดสอบพลังรักในครอบครัว

แพะกี่ตัว..ถึงจะพอละนี่ ..

แบ ..แบ..

อ่านเรื่อง”อยู่กับน้ำ” ของลานเก็บเรื่องมาเล่า

ทำให้เห็นว่าเราไม่ได้เอาแผนภูมิของวิถีไทมาร่วมใช้ในการออกแบบผังเมือง

ไม่ได้นำภูมิสังคมมากำกับในโครงสร้างการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ

>>ทำ แ บ บ มั ก ง่ า ย ก็ คื อ ไ ท ย แ ท้

ทั้งๆที่มีคณะวิชา มีนักวิจัย นักวิชาการ นักโน่นนักนี่เต็มบ้านเต็มเมือง

แต่ก็ปล่อยให้บ้านเมืองเละเทะอย่างน่าเวทนา

ใครจะสร้างอะไรลงไปในแม่น้ำก็ได้ ใครจะสร้างอะไรขวางทางน้ำก็ได้ ใครจะตั้งโรงงานอุตสาหกรรมในที่ลุ่มตรงไหนก็ได้ เปลี่ยนเค้าโครงฐานสภาพแวดล้อมธรรมชาติไม่ยี่หร่าใดๆ  มีเงินเสียอย่าง ชี้เป้าเสร็จก็ถมที่ดินสร้างกำแพงสร้างถนนถมคูคลอง ทำแบบตาบอดสีทั้งประเทศ จุดที่อยู่ในที่สูงก็ไม่กระไรนัก จัดอยู่ในผู้สร้างเสริมภัยพิบัติให้มันรุนแรงขึ้น ด้วยการบุกรุกป่าไม้/ภูเขา/เข้ามาจับจองสร้างรีสอร์ท แต่กลุ่มจังหวัดที่เส้นทางน้ำเหนือผ่านเกิดทุพลภาพทุกปี แต่ก็ดื้อตาใสอยู่กันอย่างเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเฉยเลย

อยู่กับน้ำ เล่าบรรยายชีวิตวัยเด็กในที่ลุ่มภาคกลางอย่างน่าอิจฉา ผมอยู่ในลุ่มแม่น้ำมูลซึ่งเป็นสายน้ำหลักของภาคอีสาน ในวัยเด็กก็เล่นหัวหกก้นขวิดอยู่กับลำน้ำมูลอย่างสนุกสนาน หน้าหนาวไปยืนริมฝั่งดูไอหมอกลอยขึ้นจากผิวน้ำ ก่อนกลับบ้านก็แก้ผ้ากระโดดตูมลงไปให้สิ้นเรื่องสิ้นราว หนาวดีนัก.. ตอนนั้นจะหนาวมากแค่ไหนก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ลงไปแล้วจะรู้ว่าอุ่นกว่าอยู่บนฝั่งเสียอีก มันทรมานอีตอนที่ขึ้นฝั่งมาเจอลมหนาวหวีดหวิวนี่สิครับ ต้องรีบเช็ดตัวห่มผ้าวิ่งหากองไฟ เป็นการตัดสินใจอาบน้ำในหน้าหนาวที่เด็ดขาดมาก ถ้ายังนั่งเจ่าจุกอยู่ในบ้าน ประเภท7วันอาบน้ำหนเดียวมีความเป็นไปได้สูง

แม่น้ำมูลไหลมาจากไหน ต้นทางอยู่ที่ดงพญาเย็น ไหลลงมาแม่น้ำจักรราชในเขตโคราช ผ่านอำเภอพิมาย ผ่านทุ่งท่าลงมาทางใต้ มีีลำน้ำเล็กๆสมทบเป็นระยะเช่นลำมาศ แม่น้ำมูลในอดีตมีน้ำหลากท่วมท้นทุกปี กระแสน้ำสีตุ่นๆปริ่มฝั่งไหลมุมวนเป็นเกลี่ยวอย่างน่ากลัว น้ำจำนวนมหาศาลเหล่านี้ไหลแผ่เข้าไปในทุ่งกุลาร้องไห้ พื้นที่ลุ่มริมฝั่งแม่น้ำจมอยู่ในน้ำลึกนับสิบเมตร ต้นไม้จมอยู่ใต้น้ำ เห็นปลายยอดไผ่โผล่ขึ้นมาลิบๆ  จุดที่เป็นที่ดอนสูงยังมีกิ่งไม้โผล่ขึ้นมาเป็นย่อมๆ เป็นที่พึ่งพิงของหนู-งู-ไก่ป่า-สัตว์เล็กสัตวน้อยกระจุกอยู่ในพื้นที่จำกัด ชาวบ้านก็จะพายเรือไปจับมาเป็นอาหาร นอกเหนือจากการวางข่ายจับปลา การสัญจรไปมาใช้เรือยนต์วิ่งระหว่างอำเภอ จากสตึกจะมีเรือยนต์วิ่งโดยสารเฉพาะหน้าน้ำหลากไปยังอำเภอชุมพลบุรี ไปขึ้นท่าที่อำเภอท่าตูม ที่อยู๋ในเขตจังหวัดสุรินทร์ แล้วนั่งรถคอกหมูโดยสารเข้าตัวจังหวัดสุรินทร์ เพื่อขึ้นรถไฟเข้าบางกอกอีกทีหนึ่ง

ดูๆเหมือนยากลำบากที่ต้องเดินทางอ้อมไกล

จริงๆแล้วเป็นเสมือนการท่องเที่ยวและพักผ่อนอย่างดีเชียวแหละ

การได้นั่งเรือชมทิวทัศน์ยามน้ำท่วมทุ่งกุลาร้องไห้สุดลูกหูลูกตานั้นธรรมดาที่ไหนเล่า

ชีวิตเด็กลุ่มน้ำอีสานในอดีตนั้นแสนวิเศษยิ่งนัก ผู้คนส่วนใหญ่เกี่ยวพันอยู่กับแม่น้ำ ลูกสาวชาวตลาดสตึกส่วนใหญ่ ช่วงบ่ายถึงเย็นนุ่งผ้าถุงเอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ถือขันใส่สบู่ยาสระผมชวนกันออกจากบ้านเดินลงสะพานท่าน้ำ ชวนกันว่ายน้ำ ขัดสีฉวีวรณ คุยกันยอกเย้า เป็นการอาบน้ำสามัคคีที่ยอดเยี่ยมมากเลยละครับ ..แม่น้ำยามแล้งใสสะอาด เด็กๆจะว่ายเล่นที่หาดทรายกลางแม่น้ำ เป็นจุดที่ทรายกองกันใต้น้ำเป็นหย่อมๆในระดับน้ำลึกประมาณหน้าอก คิดดูเถิดสวรรค์เป็นใจแค่ไหน เรื่องดีๆอย่างนี้ละครับที่มันหายไปพร้อมกับคำว่า”พัฒนา” จะอธิบายบอกเล่าให้เด็กรุ่นหลังฟังอย่างไรก็อยาก เพราะสภาพเปลี่ยนจากวรรค์เป็นนรกไปหมดสิ้นแล้ว

ที่สตึกมี2-3หมู่บ้านที่เลี้ยงช้างไว้ลากไม้ซุงเข้าโรงเลื่อย สมัยเด็กผมเคยเห็นการแข่งขันวิ่งเร็วที่สนามหน้าที่ว่าการ น่าจะเป็นต้นฉบับของการจัดงานช้างที่จังหวัดสุรินทร์ในเวลาต่อมา เช้าๆชาวกูยก็จะนำช้างว่ายน้ำข้ามไปปล่อยเลี้ยงที่ป่าบุงป่าทามริมฝั่งมูล ตอนเย็นก็นำช้างว่ายน้ำกลับ ก่อนขึ้นฝั่งก็ชวนกันอาบน้ำทั้งช้างทั้งควาน ท่าที่ช้างขึ้นงลงเป็นประจำได้รับการตั้งชื่อในปัจจุบันว่าถนนท่าช้าง ต่อมาเมื่อทางจังหวัดบุรีรัมย์ดำริจัดงานประเพณีแข่งเรือยาว ผมเป็นกรรมการร่วมอยู่หลายปี ได้เสนอให้จัดแข่งช้างว่ายน้ำขึ้น เป็นกีฬาทางน้ำที่แปลกเป็นที่สนใจของนักท่องเที่ยว ผมช่วยพากษ์ช้างพากษ์เรือแข่งกันอยู่หลายปี

ก า ร พ า ก ษ์ เ รื อ พ า ก ษ์ ช้ า ง แ ข่ ง ขั น เ ป็ น เ รื่ อ ง ย า ก ม า ก

คู่ แ ข่ ง ขั น ไ ม่ ไ ด้ พุ่ ง พ ร ว ด พ ร า ด เ ห มื อ น กี ฬ า อ ย่ า ง อื่ น

เราจะต้องแต่งบรรยากาศด้วยน้ำเสียงและลูกเล่นให้ดูตื่นเต้นระทึกใจ

บางปีลืมตัวตะโกน

จนหลอดลำโพงขาดกระจาย หลอดเสียงผมจึงขาดกระจุยมาเท่าทุกวันนี้

แต่ก็ได้สร้างตำนานพากษ์เรือพากษ์ช้างที่สะเด็ดสะเดา

ทำเอาคนวิ่งเฮมาดู

นึกว่าช้างจะว่ายน้ำแซงกันอุตลุด

กลับได้เห็นคุณงวงยาวชูขึ้นหายใจตัวจมตุ๊บป่องๆอยู่กลางกระแสน้ำเชี่ยว

แต่หลอกทีไรก็วิ่งตาตื่นมาดูทุกที อิ อิ

มีต่างชาติมาถ่ายทำสารคดีไปประชาสัมพันธ์ทั่วโลก

สิ่งที่ผมประทับไว้ในใจเท่าทุกวันนี้ คงเป็นรายการช่วงบ่ายคลายเครียดสไตล์เด็กอีสาน.. เราจะนัดกันขนเตา-หม้อข้าว-เครื่องปรุง-ต้มยำตำแกงลงเรือ คนที่อยู่หัวเรือก็ถือแหเตรียมจองดูปลาผุด คนที่อยู่ท้ายก็จะพายช้าๆเข้าหาแหล่งที่ปลาอาศัย คนที่นั่งกลางลำเรือก็จะก่อไฟหุงข้าว เตรียมหม้อต้มน้ำเดือด ใส่เครื่องปรุงต้มยำ พอนักล่าหว่านแหโครม ! สาวขึ้นมาจะมีปลาสดๆดิ้นกระแด่วๆหลายตัว ปลดออกมาโยนใส่หม้อต้ม รีบปิดฝาไม่งั้นเจอน้ำร้อนกระเซ็น สมัยนั้นหว่านแห2โครมก็ได้ปลาพอต้มแล้ว ท้ายเรือก็จะกวักพายเข้าไปริมฝั่งที่มีไม้ละเมาะเขียวครึ้มโค้งลงหาแม่น้ำ เป็นหลังคานั่งปรุงข้าวปลาอาหารเป็นอย่างดี มองหารังมดแดง เจอก็เปิดฝาหม้อโน้มรังให้ตรงกับปากหม้อ เขย่าให้ตัวและไข่มดหล่นลง บุบพริกสดใส่ลงไปกำหนึ่ง เติมน้ำปลาชิมดู แค่นี้ก็ได้ต้มยำปลาเลิศรสไร้เทียมทานแล้วละครับ ช่วยกันยกเสบียงขึ้นไปล้อมวงบนฝั่ง โจ้ข้าวปลากันซูดซ๊าดถึงใจ อิ่มแล้วก็อพยพลงเรือไปหาหาดทรายนอนงีบตอนบ่าย ตื่นขึ้นมาหาเก็บผักพื้นถิ่น นักล่ากบก็จะด้อมๆไปหากบจำศีลตัวอ้วนที่แอบอยู่ใต้ใบไม้ ได้เวลาก็พายเรือกลับบ้าน พรานปลาก็จะหว่านแหเรื่อยมา จนถึงท่าขึ้นก็เอาปลามาร้อยเป็นพวงแบ่งกันไปฝากทางบ้าน

การที่ได้อยู่ในยุคที่ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว นั้นวิเศษนัก

การรับรู้ยังไงๆก็ไม่เหมือนเราเป็นตัวรู้เสียเองหรอนะเธอ

จึงสุดแสนเสียดายที่เด็กในยุคหลังนี้ไม่ได้เคยสัมผัสความมหัศจรรย์อย่างแท้จริง

ความรัก ความหวงแหนธรรมชาติจึงยากที่จะเกิดในใจของผู้คนยุคพลาสติก

ชีวิตกับแม่น้ำนั้นเกี่ยวกระหวัดกับทุกกลุ่มทุกวัย ในยามร้อนแล้ง กลุ่มแม่บ้านพ่อบ้านในหมู่บ้านที่ไม่ได้อยู่ติดแม่น้ำ จะนัดกัน2-3หมู่บ้านชวนกันมาลงอวนจับปลา การลงอวนต้องใช้แรงงานช่วยกันจำนวนมาก กลุ่มพ่อบ้านที่แข็งแรงจะรับหน้าที่วางอ้วนล้อมเหอะ (เหอะเป็นกิ่งไม้ที่ตัดลงมาสุมไว้ในแม่น้ำให้ปลามาอาศัย) เมื่อวางอ้วนล้อมเป็นที่เรียบร้อยก็จะค่อยๆช่วยกันดึงไม้เหอะออก โยนขึ้นฝั่งให้หมด จะได้ตะล่อมตีนอวนเข้าหากันเพื่อจับปลา ช่วงที่มาถูดต้อนมารวมกันี่แหละ เราจะเห็นปลาน้ำจืดสารพัดชนิด ตัวเล็กตัวใหญ่ บางปีได้ปลาค้าวตัวยาวเป็นวาหลายตัว ก็จะไซโยโห่สนั่นคุ้งน้ำ ตัวไหนเหมาะไก้างไม่เยอะ ก็จะโยนขึ้นฝั่งให้กลุ่มแม่หยิงเอาไปปิ้งไปต้มไปลาบไปก้อย กำลังหิวๆพ่อบ้านขึ้นน้ำมาอะไรก็อร่อยเหาะ

สมัยโน้นปลาชุกชุมลงอ้วน 2-3ครั้งได้ปลาแห้ง ปลาร้า ปลาสดกลับบ้านหลายร้อยกิโล บรรทุกขึ้นเกวียนกลับบ้านไปแบ่งกันอย่างชื่นมื่น วัฒนธรรมพื้นถิ่นที่อาศัยอยู่ตามลุ่มน้ำ ที่เรามองดูว่าไม่เจริญไม่พัฒนาหวือหวา แต่หารู้ไม่ว่า..นี่แหละชีวิตที่ปกติสมบูรณ์พูนผลอย่างแท้จริง ผู้คนในย่านถิ่นนั้นๆเป็นเครือญาติกันอย่างแน่นแฟ้น ทั้งๆที่ไม่มีใครเข้าไปพัฒนาอะไรเลย ทุกอย่างเกิดขึ้นบนฐานวัฒนธรรมไทย

วิถีไทในอดีตเพรียบพร้อมทุกด้าน

ความเป็นอยู่ปกติกินอิ่มนอนอุ่น

มีการงานทำทั่วหน้า

รักษาจารีตประเพณี

สืบทอดวิถีไทได้อย่างบรรเจิด

มีความพอเพียงอย่างเพียงพอฉบับของจริง

เศรษฐกิจพอเพียงเรามีอยู่แล้วในอดีต

เราก็ผ่านมาแล้ว กำลังจะผ่านไปสุดกู่

มาย่ำอยู่กับกระแสโลกาวิบัติ

ที่ทุกชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

หลอกกันไปวันๆว่าไทยแลนด์รุ่งเรืองก้าวหน้า

GDP. มีอัตราก้าวหน้า แต่ชีวิตปวงประชากำลังลงอเวจี

จ๋อม จ๋อม..

นึกไม่ออก ว่าเราจะป้องกันน้ำไม่ให้เข้าพื้นที่ในวงกว้างทั้งเมืองได้จริงหรือ

ผมเคยป้องกันน้ำในพื้นที่แคบๆก็แทบแย่

นี่จะป้องกันทั้งจังหวัดในสภาพที่ไม่พร้อมสักอย่าง เจ้าประคุณเอ๋ย

ตัวปัญหาใหญ่คือปริมาณน้ำที่มากและรุนแรงเหมือนเขื่อนแตก

น้ำกี่ล้านลูกบาศก์เมตรหนุนเนื่องกันมาไม่ขาดสาย

ฝนก็ตกผสมโรงอยู่เรื่อยๆ

กำแพงรั่วจุดโน้นพังจุดนี้

สุดท้ายน้ำก็บ่ายหน้าลงทะเล

พื้นที่จุดหมายปลายทางย่อมอ่วมสาหัส

เพราะเป็นจุดรวมศูนย์ของน้ำทุกสาย

หน่วยงานฯต้องตัดน้ำประปาตัดไฟฟ้า

ชาวประชานมุษย์น้ำก็เครียดๆๆๆ

เข็นรถบรรทุกมาปิดถนน

เรียกร้องความสนใจ

ไม่มีใครมาดูแลมาช่วยเราเลย มีคนติดอยู่เป็นพันๆคน

ชาวบ้านมารื้อถุงทรายไปใช้ส่วนตัว

พวกเรือแจวทำลายเขื่อนดินเพื่อนำเรือไปรับจ้าง

โจรขะโมยรบกวนทั้งคืน

เราจะเห็นภาพเชิงบวกและเชิงลบไปพร้อมกัน

จังหวัดหนองคายทรายเยอะ

ผู้ว่าราชการจังหวัด>>ให้ช่วยกันบรรจุทรายใส่ถุงขึ้นรถไฟไปลงที่สระบุรี

น้ำใจหนอน้ำใจ

งานนี้มีทั้งคนอดทนอย่างสุดแสน และคนที่ความอดกลั้นสลาย

อะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไป

ในเมื่อคนไทยขาดมิติทางสังคม

ไม่มีใครเห็นใจใครเหมือนคนญี่ปุ่น

แม้จะประสบชะตากรรมเลวร้ายอย่างไรหัวใจก็ไม่แคลนคลอน

มองเห็นมนุษย์ทุกผู้ทุกนามเป็นเพื่อนร่วมโลก

ยากลำบากก็ทนยากด้วยกัน สุขก็รับสุขด้วยกัน

สังคมที่ไม่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมันก็จะออกอาการอย่างนี้ละครับ

โรคทางสังคม..ใครจะรักษา