ลานสวนป่า

(แมลงชักใยได้ประโยชน์ แต่คนชักใยไร้ประโยชน์)

เรื่องเช้านี้ จำได้กระท่อนกระแท่นจากที่ดูในทีวีเมื่อคืน

แยกเนื้อแยกน้ำเอาเองนะครับ

..ชรินทร์ นันทนาคร ไปเจอชาวเขาที่แบกมกะชุใส่ของไว้ข้างหลัง

กำลังเดินขึ้นเขา

ในเป้แม้วมีพระบรมฉายาลักษณ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวและธงชาติโผล่ออกมา

ชรินทร์: อู้คำเมืองถามว่า เอาภาพในหลวงมาจากไหน

แม้ว: เฮาซื้อมา 500 บาท

ชรินทร์: จะเอาไปย่ะจะใดผ้อง

แม้ว: วันเฉลิมฯ เฮาจะจัดพิธีสักการะพ่อหลวงเปิ้นนะก่ะ

ชรินทร์: ถึงกับน้ำตาซึม

(ดอกแก้วช่อนี้ขอมอบแด่..คุณชรินทร์ นันทนาคร)

เราเป็นใคร ทำอะไร คิดอย่างไรกับในหลวงและประเทศชาติ

เรารักแผ่นดินนี้แค่ไหน?

เราตอบแทนบุญคุณประเทศชาติด้วยวิธีใด?

เรารักในหลวงแล้วยังไงต่อ..

คำถามนี้ วนเวียนอยู่ในความครุ่นคิดของคุณชรินทร์ นันทนาคร นับเป็นเวลา 10 ปี มันแว๊บ ๆ ขึ้นมาเป็นบางครั้ง แต่ก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าความหมายที่สมบูรณ์เป็นอย่างไร? จนกระทั่งวันหนึ่งได้จังหวะเหมาะ ชรินทร์อยากจะแต่งเพลงที่เกี่ยวข้องกับในหลวง ได้เล่าให้ครูเพลง คุณสุรพล โทณวณิก  คุณสุรพลบอกว่าแบบนี้ต้องไปหาอาหมาน (สมาน กาญจผลิน) แล้วพากันไปแต่เช้าตรู่ ไปยืนเรียกที่หน้าบ้าน คุณสมานรีบอาบน้ำแต่งตัวมารับแขก ทักทาย..ไปไหนมาละนี่ แล้วทั้ง 3 ท่านก็นั่งคุยเรื่องเพลงที่มาปรึกษาหารือ แต่..คิด คิด ยังไงก็คิดไม่ตก ตั้งต้นด้วยคำไหนมามันก็ไม่ใช่ไม่โดนใจสักที

คุณสุรพล บอกว่า เราออกไปเดินเล่นกันดีกว่า

แล้วคุณสุรพล กับคุณชรินทร์ก็เดินออกมาหน้าปากตรอก

หลังจากยืนดูผู้คนไปมาขวักไขว่

คุณสุรพลถาม..สมมุติว่าตอนนี้ในหลวงเดินมา พวกเราจะทำอย่างไร?

คุณชรินทร์ ..เราก็นั่งลงก้มกราบ แล้วพูดว่า..ขอเดชะใต้ฝ่าละอองธุลีพระบาท

คุณสุรพล..เฮ้ยคำนี้แหละ วรรคทองเลย..ขอเดชะ ขอเดชะ

ว่าแล้วทั้ง 2 ก็วิ่งหน้าตั้งกลับมาหาอาหมาน

คุณสมาน..เฮ้ยทำไมรีบกลับมานักละ

คุณสุรพล ได้แล้ว ได้แล้ว เอาคำนี้ไหม ขอเดชะ ..

(ดอกชมจันทร์ไม่ว่าจะบานหรือหุบก็สวย)

คุณสมานรีบไปนั่งที่เปียโน เคาะแป้นแต่งโน้ตเอาคำขึ้นต้นขอเดชะมาร้อยเรียง เมื่อได้คำที่ใช่ทุกอย่างก็ลื่นไหล ..ขอเดชะ องค์สมเด็จพระประมุขภูมิพล มิ่งขวัญปวงชน ประชาชาติไทย.. อาหมานเคาะเปียโนไปเรื่อย ๆ  พร้อมกับฮัมเพลงให้แขกทั้ง 2 ฟัง คุณชรินทร์-คุณสุรพลช่วยกันเสริมแต่ง จนกระทั่งได้ครบเนื้อหาที่พอใจในเวลา 3 ชั่วโมง หลังจากนั้น 2 จอมยุทธเพลงก็ลาอาหมานกลับ เดินมาได้สักพักหนึ่ง คุณสุรพลร้องอ้าว มันยังขาดไปวรรคหนึ่ง ไม่ครบกรอบของห้องบันไดเพลง จึงวิ่งกลับมาหาคุณสมานอีก ช่วยกันเติมแต่งท่อนสุดท้ายต่อจาก..สดุดีมหาราชา เป็น สดุดีมหาราชินี..

เมื่อได้ชมทีวีอย่างที่เล่าแล้ว เรื่องมาตรงกับการบ้านที่ผมตงิด ๆ มานาน กับสถานการณ์ทางสังคมในบ้านเรา ที่ผู้รู้พยายามตีความกันต่าง ๆ นา ๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับประเทศไทย เราจะแก้ไขวิกฤติบ้านเมืองกันอย่างไร สติปัญญาของชาติอยู่ที่ไหน พลังของประชาคมส่วนกลางที่ไม่ใช่อีแอบของสีต่าง ๆ เป็นอย่างไร ความอึมครึมเหล่านี้ปกคลุมสังคมไทยมานาน มีผู้วิจารณ์บอกว่าเดี๋ยวมันชินก็จะซาเลิกรากันไปเอง..เราจะได้ยินคำว่า 2 มาตรฐาน ที่จริงเรื่องพวกนี้มันมีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ตราบใดที่ยังเป็นมนุษย์ปุถุชน เรื่องพวกนี้จะเข้ามาปะปนอยู่แล้วตามกลไกของกิเลส เพียงแต่มันอาจจะไม่ก้าวล้ำย้ำยอกไปยังระบบกติกาของบ้านเมือง แบบโหมกระหน่ำไม่ให้ตั้งตัวเหมือนในปัจจุบัน

(ขนนกละเอียดอ่อนในช่วงใกล้ลำตัว เหมือนหัวใจที่ต้องการความอ่อนโยน)

ช่วงนี้จึงเป็นโอกาสทองที่คนไทยจะได้เรียนรู้มิติทางสังคม ว่าตัวเรารู้จักประเทศไทยแค่ไหน เรารักชาติบ้านเมืองด้วยวิธีใด เมื่อคืนนี้ได้รับโทรศัพท์ เรื่องอาจารย์จะพานักศึกษาปริญญาเอก ที่สอบผ่านหัวข้อแล้ว 5-6 คน จะมาขอกินข้าวด้วยในวันที่ 6 มีนาคม คงมีหลายหัวข้อที่จะหยิบยกมาใคร่ครวญ แต่ประเด็นเรื่องวิธีที่คนไทยรักประเทศไทย จะเป็นหัวข้อหนึ่งในการสนทนา

ผมนึกถึงคำที่มีผู้กล่าวในลานปัญญาอยู่หลายครั้ง “คิดเหมือนเก่า ทำเหมือนเดิม ผลลัพธ์ก็ออกมาอีหรอบเดิม” แหม..มันเป็นมรดกไทยแบบโป๊ะเช๊ะเลยแหละ ดูจากการวิพากษ์วิจารณ์บ้านเมืองในทีวีสิครับ วกวนเวียนว่ายขยายความย่ำแหยะอยู่นั่นๆแหละ ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร เรื่องเดียวเที่ยวพูดเป็นแผ่นเสียงตกร่อง แล้วพวกนี้ไม่ค่อยจะรู้ตัวเองเสียด้วย นึกว่าเรื่องที่ตัวเองชอบพูดแล้วคนจะชอบฟัง สักครั้งสองครั้งพอว่า นี่เล่นพ่นแบบสติแตก..ถ้าไม่มีอะไรใหม่ไม่พูดยังจะดีกว่า ไม่งั้นมันก็เวียนวนอยู่ในเขาวงกตอย่างนี้แหละ มีเวลาเหลือเฟือที่จะพูดเรื่องซ้ำซากนักหรือ? พวกผีเจาะปาก..พ่นเรื่องดี ๆ งาม ๆ กับเขาได้ไหม?

(พวกพูดมากเกิดชาติหน้าขอให้ปากอ้าเหมือนหมู)

ในช่วงที่กระแสความเปลี่ยนแปลงบุกขย่มไปทุกประเทศ วิกฤติทางเศรษฐกิจ สังคม การเมือง การศึกษา ปั่นป่วนอลเวงไปทั้งสังคมโลก อาจารย์ไร้กรอบยังไปทำให้เด็ก ม.6 ร้องไห้ เออมันเกี่ยวอะไรด้วยละ ไม่รู้แหละ ไปอ่านดูก็แล้วกัน.. ต่อไปประเทศไหน ๆ ก็วุ่นวายพอ ๆ กันนั่นแหละ คอยดูพิษสงของเจ้าโลกาภิวัฒน์ให้ดีก็แล้ว จากกระแสป่วนนี้ ได้บอกอะไรกับคนไทย ที่แน่ ๆ โจทย์ชีวิต โจทย์สังคม โจทย์ประเทศไทยเปลี่ยนไป มันไม่ได้โหล่ยโท่ยอยู่แค่เรื่องชุมนุมหรือยึดทรัพย์บ้า ๆ บอ ๆ นั่นหรอก มันเป็นอะไรลึกล้ำสุดที่จะกำหนด ปัญหาอยู่ที่จะรู้ตัวแล้วเริ่มคิดใหม่ ศึกษากันใหม่ ตามให้ทันกับสิ่งใหม่ที่จะเผชิญในปัจจุบันและอนาคตข้างหน้า

(ออกแบบทำค้างให้ต้นชมจันทร์ไต่ไปโชว์ดอกนะ อาม่า)

เราจะรู้จักประเทศให้ถ่องแท้ได้อย่างไร?

วิธีศึกษาหาความรู้เกี่ยวกับเรื่องสังคมแหกแตกตัวอยู่ที่ไหน?

จะตั้งโจทย์ว่าอย่างไร?

คิดว่าปลายเดือนนี้จะลองคลำดู

และวันที่ 6 มีนาคม จะโยนลงในวงพูดคุยกับนักศึกษาป.เอก

รายการนี้ชาวเฮจะร่วมรายการก็ยินดีนะครับ

กินฟรี-นอนฟรี-บ่นฟรี

(ไปรษณีย์ด่วนพิเศษ แต่จ่ายช้ากว่าที่กำหนด2วัน ส่งอะไรไปป่านนี้คงเละคากล่อง เฮ้อๆๆ)

วันนี้ได้รับพัสดุจากครูอาราม ส่งเมล็ดพันธุ์มะรุม กับเมล็ดมะขามมาให้ทันการพอดี ขอบคุณหลายเด้อ จะรีบปลูกทันทีว อีกซองเป็นของจอมยุทธทางด้านภาพยนตร์แห่งสำนักSCG. สำนักงานใหญ่ ส่งซีดีภาพยนต์เรื่อง happy-go-lucky ป๊อบปี้..เธอสุขไม่มีสุด เอาไว้เปิดดูแล้วจะเล่าให้ฟังดีไหมครับ

(ต้นบัวเล็กๆแตกหน่อขึ้นกลางใบแก่ แบบนี้ก็ขยายพันธุ์ง่าย)

เช้านี้เริ่มต้นด้วยวิชาเดินย่องท่องรอบบ้าน

มองรอบ ๆ ตัวเองเผื่อเจอสิ่งแปลก ๆ ใหม่ ๆ

ผมเพิ่งทราบว่า

บัวสามารถขยายพันธุ์ได้กลางใบที่โผล่เหนือน้ำ

มันอาจจะเป็นเรื่องที่เขารู้กันมาตั้งนานแล้วละลุงก็ได้

บังเอิญผมมาเพิ่งมาเจอก็เลยตื่นเต้นเหมือนเขยใหม่

เห็นแล้วอึ้งกิมกี่หลายตะหลบเลยละครับ

ได้ข้อสรุป..ตอนนี้ถึงผมจะไม่ทำอะไรเลย

ในขณะเดียวกันพืชทุกต้นก็ทำหน้าที่ของตนเอง

ไม่มีต้นไม้ต้นไหนขี้เกียจขี้บ่นเลยสักต้น

ดูภาพประกอบก็แล้วกันนะโยม

แคว๊กๆ

« « Prev : เรื่องที่อยากจะบอกป้า

Next : เรียนวิชาราตรีกาล » »