ลานสวนป่า

“ขอมอบดอกรักแท้แด่ครูไทย

ขอส่งความเห็นใจถึงทุกท่าน

ขอครูอยู่ปลอดภัยไร้กดดัน

ขอครูฉันสบายใจในวันครู”

เช้านี้มีคณะอาจารย์จากสถาบันวิจัยและพัฒนา มหาวิทยาลัยราชภัฏบุรีรัมย์มาเยี่ยม คณะนี้ประกอบด้วยอาจารย์พิสมัย ประชานันท์ ผศ.ฉัตรประมนต์ ทองศรี ดร.ฉัตรประมนต์ ภูติจันทร์ เราได้แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันหลายเรื่อง โดยเฉพาะแนวทางทำการวิจัยร่วมกับชุมชน และการนำนักศึกษาลงพื้นที่ ผมเห็นความตั้งใจดี ที่คณาจารย์จะเชื่อมโยงชุดความรู้ต่าง ๆ อย่างเป็นรูปธรรม เพื่อทำให้ปรัชญาของสถาบันที่จะเป็นเสาหลักด้านวิชาการให้แก่ท้องถิ่น อาจารย์สนใจวิธีเรียนของผม ก็ขออนุญาตฉายซ้ำที่นี่อีกครั้งหนึ่ง..

ผมนิสัยไม่ดีสารพัด ชอบนอนอ่านหนังสือมาแต่ไหนแต่ไร จนแก่เกินเกงจะมาแก้ไขก็คงยากแล้ว เอาไว้ไปแก้ทีเดียวตอนนอนในโลงน่าจะประสบผลสำเร็จอย่างแน่นอน อิอิ ..คนที่นอนอ่านหนังสือจะเปิดไฟเป็นระยะ ๆ  ดังนั้นเมื่อนอนกับใครจึงเกรงใจมาก ครั้นจะอดรนทนนอนก็เป็นทุกข์เหลือเกิน ก่อนนอนผมจะเตรียมหนังสือที่ค้างอ่าน พอล้มตัวนอน อ่านได้สัก 2-3 หน้าจะหวอด ๆ ความง่วงมาเยือน หลับไปสัก 2 ชั่วโมงก็ตาลุกโพลงขึ้นมาอ่านหนังสือต่อ เจอเรื่องดี ๆ ก็จะพับมุมหนังสือไว้ (คนรักหนังสืออย่าเอาอย่างนะครับ) อ่าน ๆ ไปก็ง่วงอีก ง่วงก็หลับอีกนะสิครับ หลับไปสัก 2 ชั่วโมง ก็ตื่นมาอ่านต่ออีก ..จะเป็นอย่างนี้ประจำจนกระทั้งฟ้าสาง ประมาณตี 3 ก็จะลุกมารวบรวมเรื่องที่อ่านพบ แต่ก็ไม่เป๊ะ ๆ อย่างนี้ทุกคืนนะครับ ปรับได้เปลี่ยนได้ตามสภาวะการณ์ของอากาศและหัวใจ

สาเหตุที่เป็นเช่นนี้เพราะผมเรียนมาน้อย วิชาความรู้จึงขาด ๆ เกิน ๆ เหมือนหิ่งห้อยบินมาเจอแสงไฟฟ้าในเมือง รู้ตัวดีว่าตนเองโคตรโง่เลย ดังนั้นถ้ามีเรื่องอะไรที่สนใจก็จะพยายามกอบโกยความรู้เท่าที่ทำได้ แต่ก็ได้แค่งู ๆ ปลา ๆ เพราะสนใจไปทุกเรื่อง ผมมองเรื่องศาสตร์ต่าง ๆ ในระนาบเดียวกัน ไม่คิดแยกภาควิชานั้นวิชานี้อย่างที่ในระบบเขาเรียนกัน ที่แยกเป็นแพทย์ เป็นวิศวะ เป็นนักกฎหมาย หรือศึกษาศาสตร์เป็นครูบาอาจารย์ ซึ่งก็เหมาะกับคนที่อยู่ในระบบ จำเป็นต้องรู้สุดโต้งสาขาหนึ่งสาขาใด แต่ก็ใช่ว่าจะไม่เรียนรู้ศาสตร์สาขาอื่น ๆ เอาเสียเลย เพราะในชีวิตจริงคนเราต้องใช้ความรู้ทุกแขนง ส่วนจะมากน้อยก็แล้วแต่จะออกแบบชีวิตว่าจะต้องไปเกี่ยวข้องมากน้อยในด้านใด

ในสมัยที่ยังไม่มีการแยกย่อยสาขา มนุษย์ก็มุ่งเรียนเอาความรู้เพื่อมาใช้ตรง ๆ กับตนเอง ระบบการเรียนจึงมีชีวิตชีวา มีเหตุผลมีความหมาย สนุกตรงที่ตอบตัวเองได้ว่าทำไมถึงเรียน ทำให้เกิดการกระหายใคร่เรียน ซึ่งตรงกันข้ามกับสภาพการจัดการเรียนทุกวันนี้ ผู้เรียนยังไม่ตระหนักว่าทำไมถึงต้องเรียนวิชานี้ ดู ๆ เป็นการบังคับให้ต้องเรียน ต้องรู้ ไม่อย่างนั้นสอบไม่ผ่าน การบังคับเรียนจึงมีทั้งส่วนดีและส่วนด้อย คนที่เป็นครูจะต้องปรับตรงจุดนี้อย่างมาก ไม่อย่างนั้นเด็กก็จะเบื่อครูมากขึ้น ยุคนี้มีสื่อมีกระบวนการเรียนรู้ที่แปลกใหม่และกว้างขวาง แถมยังโดนใจกว่าในห้องเรียนที่เจอแต่ครูหน้าเดิม ๆ ระบบการศึกษาปรับเปลี่ยนไม่ทันกับสิ่งที่ผู้เรียนต้องการ ช่องว่างนี้ก็จะถ่างห่างกันออกไปเรื่อย ๆ  สุดท้ายก็จะไปยืนสุดกู่อยู่คนละมุม ชี้โบ้ชี้เบ้โทษกันไปมา

ผมเห็นใจครู ก็ได้แต่ดูอยู่ห่าง ๆ  ยังไม่เห็นว่าใครจะช่วยครูได้

ถ้าบนด้วยไข่ได้เหมือนป้าจุ๋มบนหาูลูกเขยก็จะทำให้

แต่เรื่องการศึกษาจะกี่ล้านบนกี่ล้านไข่ ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก

ในต่างประเทศมหาวิทยาลัยเด่น ๆ  ระดับโลกอยู่นอกระบบราชการทั้งนั้น

ก่อเกิดจากมูลนิธิ หรือเกิดจากการก่อหวอดของภาคเอกชน

แต่สถานศึกษาภาคเอกชนในบ้านเราเป็นยิ่งกว่าลูกเมียน้อย

วิสัยทัศน์การบริหารระบบการศึกษาของประเทศนี้ยังไม่ตระหนักการศึกษาภาคเอกชนเท่าที่ควร

การศึกษาอาชีวะก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดโหว่

ข่าวการฆ่าฟันตีแทงกันไม่เว้นแต่ละวัน

ส่วนมากเกิดจากสถานศึกษาอาชีวะของรัฐเป็นส่วนใหญ่

สถานอาชีวะศึกษาภาคเอกชนจะสงบเสงี่ยมเจียมตัว

ข่าวทะเลาะกันรุนแรงระหว่างสถาบันนี่แหละครับ

ที่ทำให้ผู้ปกครองขยาดที่จะส่งลูกเรียนด้านอาชีวะศึกษา

ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เด็กอย่างเดียว

ผู้บริหารอาชีวะศึกษาสร้างปัญหาซ้ำซากควรจะได้รับการสังคายนาอย่างถึงแก่น

ดูแลเด็กไม่ได้ก็ควรโล๊ะ ๆ และโล๊ะ

อย่าไปโทษเด็กฝ่ายเดียวเลยนะขอรับ

วันนี้มีสุริยปราคา พรุ่งนี้เป็นวันครู ผมนะรักครูมาก ที่อ่านออกเขียนได้ก็เพราะครู ช่วงปีใหม่มีครูบาอาจารย์ร่อน ส.ค.ส. มาทั่วประเทศ จากหลายสำนัก บางท่านนึกไม่ออกว่ารู้จักกันตอนไหน แต่ท่านยังกรุณาส่งความระลึกมาถึง หลายท่านไม่แจ้งที่อยู่จึงไม่รู้ที่จะตอบกลับยังไง ขอเอาลานปัญญาเป็นสื่อประสานไมตรีแทนก็แล้วกันนะครับ ผมรักครูอึ่ง ครูอุ้ยจันตา ครูอาราม ครูปู ครูPoo ครูขจิต ครูโย่ง ครูคิม ครูหน่องหวาน ครูปุ๊ ครูนฤมล ครูอ้อย ครูแมว ครูHandy ครูแป๋ว ครูเล่าฮู ..ครู..ๆๆๆ

แคว๊กๆ

« « Prev : รีบๆหายนะป้า..

Next : คิดถึงเจ้าจึงเว้าวอน » »