ลานสวนป่า

.. เรื่องกินเรื่องใหญ่ เรื่องตายเรื่องเล็ก เป็นคำพูดเล่น ๆ ของปีศาจสุรา ยามที่ถูกใครค่อนขอดค่อนขวดว่าเอาแต่กิน ๆ และกิน ผมเองไม่ได้สังกัดกลุ่มเช้าฮาเย็นเฮดึกเซสว่างซ้ำกับเขาหรอกนะ แต่ก็กินไม่เลือกและไม่บันยะบันยังเสียด้วย เนื้อสัตว์ กิ้งก่า กบ เขียด อึ่งอ่าง แย้ จักจั่น แมงคาม แมงแคง ด้วง นก หนู งู เก้ง กวาง เสือ กระทิง แม้แต่เนื้อช้าง ฟาดมาเรียบ ด้วยเป็นคนอีสานที่อยู่ในยุคสมัยบุกเบิกป่า จะไปหาซาลาเปา หรือร้านเซเว่นที่ไหนเล่า อะไรวิ่งผ่านหน้าจับมาทำกับแกล้มได้ทั้งนั้น ผมจึงติดสันดาน ถ้าเป็นอาหารแปลกไม่เคยชิม จะไม่ละล้าละลังที่จะลองเปิบสักครั้ง อยู่ในกลุ่มเปิบพิสดารเรียกพี่นั่นแหละ เป็นพวกบ้าชิมมาจนเท่าทุกวันนี้ ไปต่างจังหวัดจะแอบกระซิบถามเจ้าถิ่นมีอะไรอร่อย ถ้าถามหมอจอมป่วน..พิษณุโลกจะมีต้มเลือดหมูเจ้าประจำ ไม่กินเหมือน ๆ ไปไม่ถึงทู้กครั้ง ฮ่าๆๆๆ..

ความจริงเป็นสิ่งหลีกไม่พ้น คนทำบาปก็ต้องรับบาปอยู่ดี พอแก่ตัวเข้า ได้เรียนรู้เรื่องอาหารการกิน ทำให้เข้าใจว่าเรื่องกินเรื่องเป็นเรื่องใหญ่จริง ๆ  ไม่ได้พูดเล่น ๆ อีกแล้ว ..สมัยนี้กินไม่เป็นตายง่าย ๆ จริง ๆ ด้วย  หมอให้โจทย์มาว่า ผมควรจะลดน้ำหนักลง 6 ก.ก. เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ต้องทำการบ้าน โดยยกเครื่องกระบวนการกินทั้งหมด กินข้าว 30% กินผัก 50% กินผลไม้ 20% คำนวณคร่าว ๆ หนักนิดเบาหน่อยไม่เป็นไร ไปภูเก็ตเที่ยวนี้ญาติโยมเลี้ยงดีเกินไป กว่าจะมาสลายพุงให้ระบบเข้าที่เข้าทางใช้เวลาเป็นสัปดาห์ละมัง ตอนนี้เริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว ท้องไส้-พุงกะทิ-สภาพสังขารโดยรวมชักเข้าท่าแฮะ

ผมพิจารณาว่าพระท่านฉันวันละ 2 มื้อนั้นถูกต้องแล้ว

คนเราสม้ัยนี้ไม่ค่อยได้ออกเรี่ยวแรงทำอะไร

จะกินอาหารวันละ 3-4 มื้อเหมือนจับกังที่ทำงานหนักไม่ดีหรอก

ออกแรงน้อยก็ควรกินอาหารแต่น้อย

จะได้ไม่มีไขมันล้นเหลือไปสะสมในพุงในเส้นเลือด

เดี๋ยวนี้คนทั่วไปกินแบบไม่มีเหตุผลด้วยนะ

ประชุมกันนิด ๆ หน่อยก็มีเบรคของว่าง ..เอ้าเข้าไป เฮ้อ ๆๆ..

ตอนเด็ก ๆ ผมไม่ชอบกินผัก ไม่ชอบกินน้ำพริก จะชอบประเภทเนื้อสัตว์เป็นชีวิตจิตใจ โดยเฉพาะปลา และหัวปลา ไปกรุงเทพครั้งหลังสุดยังไปชิมต้มหัวปลา พอโตขึ้นผมหัดกินผัก ทำให้ค่อย ๆ กินมากขึ้นรู้สึกอร่อยและชอบมากขึ้น ๆ เมื่อมามีรายการลดเนื้อสัตว์หันมากินผัก จึงไม่ได้สะดุดความเคยชินความอร่อยจนหัวคะมำ เริ่มออกเมนูกินผักให้หลากหลายขึ้น สนุกกับการกินผักที่ปลูกเอง จึงปลอดภัยจากสารพิษ ไม่เหมือนผักที่ซื้อในตลาด เดี๋ยวนี้มีคนบอกว่าแม่ค้าจะชุบฟอร์มาลินเพื่อให้มันดูสด ๆ จะขายได้นาน ๆ  ถ้าเป็นแบบนี้ก็ไม่ต่างกับหนีเสือปะจระเข้ “กินเนื้อก็ยุ่ง กินผักก็แย่”

สักวัน..ผมจะเปิดคอร์สกินผัก

ให้ครูปู ตาหวาน ท่านบางทราย ป้าหวาน มาเป็นผู้สอน

ส่วนผู้เรียนใครไม่ชอบกินผักก็สมัครเข้ามาได้

เล็ง ๆ ไว้แล้ว น้าอึ่งหนึ่งละ  แป๊ดก็อีกคนหนึ่ง

ยิ้มหวานเป็นเสน่ห์อย่างเดียวไม่พอหรอกนะ.. ต้องมีหุ่นเช้งวับด้วย จิบอกไห่..

รายการนี้ต้องมีคนเชียร์แขกด้วยสิ

ครูอึ่ง ครูอาราม อุ้ยสร้อย หมอเจ๊ หมอเบิร์ด น่าจะรับหน้าที่นี้

ผักมีหลายประเภท

ผักล้มลุกตามฤดูกาล

ผักพื้นเมืองผักยืนต้น

ผักที่เป็นสมุนไพรในตัว

ผมจะทยอยปลูกไว้มาก ๆ

ตอนนี้มะเขือเทศสูงท่วมหัว และจะสูงขึ้น ๆ ไปอีก

เตรียมไว้ตำบะก๊วยเทดรสเด็ด

สะเดากำลังชูช่อดอกตูม ๆ อ่อน ๆ มีสัก 100 เข่งได้ละมัง

ร่ำ ๆ จะหาเวลาชวนฤๅษีอ้นมาจัดรายการผึ่่งพุงสักวัน

เมื่อตอนหัดกินผักใหม่ ๆ ผมจะใช้จินตนาการเยอะมาก นึกว่าเราเดินทางมาเหนื่อย ๆ ตั้งแคมป์ กินข้าวป่า ยกเอาผักปลามาทำอาหารป่าส์แบบง่าย ๆ ความหิวดีกว่าอายิโน๊ะโม๊ะโต๊ะหมื่นซอง แต่ตอนนี้ไม่ต้องจินตนาอะไรแล้ว ช่วงที่ครูอึ่ง น้าสร้อยหรือใคร ๆ มา พากันไปเก็บผักมาทำอาหารสนุก ทุกคนจึงพร้อมเพรียงกันอร่อยโดยไม่ยากนัก การกินดี อยู่ดี อนามัยดีก็เกิดขึ้น อารมณ์ดี สติดีก็จะตามมา ส่วนหุ่นดี ร่างการแข็งแรงดีเป็นของแถมโดยอัตโนมัติอยู่แล้ว ช่วงต้นปีอย่างนี้ ถ้าตั้งต้นกินดี กินถูกต้อง ก็จะเป็นการก่อการดีให้กับตนเองที่สุดยอดแล้วละครับ

รอกอดเขียนว่า..

โรคของผมถูกกับแอปเปิล

ยังปลูกไม่ได้เสียด้วยสิ

แต่ไม่เป็นไรหรอก

ในกระเช้าของฝากปีใหม่มีอยู่หลายสิบลูก

ว่าแล้วก็ขออนุญาตไปปอกแอปเปิลเติมพลังก่อนนะขอรับ

แคว๊กๆๆ

« « Prev : นิ่ง ๆ นะน้อง

Next : อาหารชั้นสูง » »