ลานสวนป่า

การเรียนภาคค่ำ ใช่ว่าจะมีอยู่เฉพาะในโรงเรียนหรือสถานศึกษาต่าง ๆ นะครับ ชาวบ้านที่ทำการเกษตรมีความจำเป็นต้องเรียนภาคค่ำเช่นกัน อะไรหรือคือสิ่งที่ชาวบ้านเรียน ..ตามธรรมชาติของการเรียนรู้ ถ้าเราสนใจเฉพาะกลางวัน ก็เท่ากับเราศึกษาเพียงครึ่งเดียว แต่ถ้าเราติดตามไปดูสภาพพืชไร่พืชผลหรือแม้แต่คอกปศุสัตว์ เราจะเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นในยามค่ำคืน การไปสังเกตในความมืด จะทำให้เราได้ประสบการณ์ที่แตกต่างจากช่วงกลางวัน การเรียนจริง ๆ นั้น ไม่มีข้อจำกัดของกาลเวลา คนที่จบการศึกษาออกมา ถ้าไม่สนใจค้นคว้าต่อ ก็จะเป็นคนไร้การศึกษาได้เช่นกัน

ความหมายของภาคค่ำ

ความจำเป็นของภาคค่ำ

ความเป็นไปของภาคค่ำ

ในช่วงที่ผมปลูกมะรุมใหม่ ๆ  มะรุมแตกใบอ่อน บางทีจะมีหนอนรบกวนแทะเล็มใบแล้วลามไปกินผิวลำต้นเหลือแต่ก้านโกร๋น ถ้าปล่อยไว้ก็จะเห็นยอดถูกแทะหักพับ แล้วค่อย ๆ เหี่ยวชะงักการเติบโต ถ้าเราไม่ไปดูแล เจ้าหนอนที่ว่านี้จะระบาดไปทั่วแปลง แต่ถ้าเราย่องไปส่องดูยามค่ำมืด จะเห็นหนอนตัวเขียวใสเกาะหลบอยู่ตามก้านใบ จับมาบี้ให้แบนแต๊ดแต๋ ตัดวงจรหนอนชอนไชใบตั้งแต่แรก ไม่ต้องเสียเวลาเสียเงินไปซื้อยาฆ่าแมลง การเรียนภาคค่ำทำให้ตัดวงจรบางเรื่องได้ด้วยวิธีง่าย ๆ

ผลจากการเรียนภาคค่ำนี้เอง ทำให้ผมมีรายละเอียดสิ่งละอันพันละน้อย โดยเฉพาะสิ่งดี ๆ ที่เกิดขึ้นในกลุ่มญาติแซ่เฮ ผมมีความประทับใจชาวเฮทุกท่าน ได้เลือกคัดกรองแต่สิ่งดี ๆ เอาไว้บำรุงกำลังใจ ส่วนบกพร่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมคัดทิ้งออกจากไปความคิดคำนึง เพราะไม่เห็นประโยชน์อันใด ผมจึงมีมูลเหตุแห่งรักสด ๆ ใส ๆ ล้วน ๆ มหาศาล มากพอที่จะเขียนถึงชาวเราได้ไม่อั้น อิ อิ..

วันนี้ ถึงคิวขอรักน้าอึ่งอ๊อบ ทำไมถึงนอนไม่หลับก็ไม่รู้ ตื่นมาตี 4 คิดถึงน้า ผมประทับใจน้าอึ่งในฐานะที่เป็นคนจริง ตรงไปตรงมา ถ้าเป็นปืนก็คงกดตูม ตูม..น้าเป็นชาวเหนือขนาดแท้ แถมยังจบโรงเรียนสตรีวัฒนโนทัยอีกต่างหาก เคยไปพำนักที่บ้านแล้วชอบมาก น้าจัดให้นอนห้องเดิมของคุณแม่ ในห้องมีปืนลูกซองแฝดกระบอกโตวางไว้ข้างเตียง ปืนกระบอกนี้นอนมองไม่เบื่อ มันเป็นเครื่องบ่งบอกร่องรอยของบรรพบุรุษ การที่คนรุ่นก่อนจะมีปืนอย่างนี้ได้ธรรมดาที่ไหนเล่า ถ้าอ่านเรื่องตามเสด็จประพาสของ ร.5 บางตอนจะกล่าวถึงพระองค์ท่านซื้อปืนพระราชทานพระสหายที่เป็นคหบดีที่เคยแวะไปเยี่ยม..

เรื่องนอนมีหลายมิติ บางคนนอนเฉย ๆ ก็ได้เงิน เช่นบาบูที่เป็นยามเฝ้าห้างใหญ่ ๆ พูดถึงเรื่องนอนนึกถึงคุณน้าแห่งชาติ ยามที่มาสวนป่า น้าก็จะเอาเต็นท์มากางนอนใกล้ ๆ ผม ครั้งหลังสุดที่มา หลังจากคุยกันบนเก้าอี้ฮ่องเต้ ผมม่อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ ตื่นมาตี 5 เห็นน้านอนเป็นเพื่อนอยู่ข้าง ๆ  นี่แหละหนาน้ำใจน้าแห่งชาติ เป็นห่วงเป็นใยเงียบ ๆ ถ้าไปเชียงใหม่ผมขอนอนบ้านน้าอึ่ง ดีกว่าไปนอนง่าวที่โรงแรมเป็นไหน ๆ การได้ไปเยี่ยมถิ่นพำนักของชาวเราถือเป็นเรื่องพิเศษสำหรับผม เคยไปบ้านคุณหมอจอมป่วน ปลูกต้นไม้ล้อมบ้านไว้จนเขียวครึ้ม เคยปีนบันไดหลายสิบขั้นขึ้นชั้น 4 ไปนั่งจิบน้ำชาที่ห้องอุ๊ย เคยไปที่ร้านของตาหวาน จุดที่เคยที่ไปที่เห็นนี่แหละมีความหมายต่อสายใยสายญาติ มันเป็นความลึกซึ้งเฉพาะตัวก็ได้นะครับ คนเราอาจจะมีความประทับใจไม่เหมือนกัน

ตอนที่ผมไปอยู่รังนกกระจอก 814 น้าอึ่งกับแป๊ดเคยไปนอนเป็นเพื่อน ซึ่งมันไม่สะดวกสบายสักอย่าง เอาผ้าปูนอนขดตัวก่องง่องกับพื้น เป็นที่เข้าใจได้ว่าอยากให้กำลังใจคนต่างบ้าน ที่มาตกระกำอยู่เมืองกรุง บางครั้งน้าอึ่งก็แวะมาจัดของที่กระจายเกลื่อน เห็นรุงรังนักก็ช่วยจัดเข้าที่เข้าทาง เห็นอะไรขวางหูขวางตาน้าจัดการให้ไม่รอช้า ทุกคราที่มีปัญหาจึงนึกเห็นใบหน้าน้าอยู่ร่ำไป

ฉายาคุณน้าแห่งชาติใช่ว่าจะได้มาง่าย ๆ  ถึงคุณน้าผมจะโผงผางอารมณ์ปุด ๆ แต่ก็จริงจังจริงใจนะน้อง.. เมื่อก่อนใช้วิธีประกาศความเดือดดาลใจในเจ๊าะแจ๊ะ ตอนนี้มีวิธีลดอุณหภูมิโดยการกินกาแฟเย็น อาบน้ำทาแป้งบ่อยขึ้น พักหลังมีคนแนะนำให้กินไอติมไส้ถั่วแดง อารมณ์เริ่มเบิกบาน เมื่อก่อนเห็นหมูเท่าช้าง ตอนนี้เห็นช้างเท่าหมู

ผมโชคดีที่สุดในโลกที่เกิดมามีญาติสนิทชื่อน้าอึ่งอ๊อบ เราจะไปหาคนที่ปากกับใจตรงกันได้ง่ายนักหรือ เจอหน้าก็กอดพุง กอดพุง..ไม่เจอกันก็คอยติดตามถามความเป็นไป เกาะติดสถานการณ์อย่างคนเป็นห่วงเป็นใย คนเรามีญาติห่วงหาอาทรนับเป็นวาสนา อยากจะให้ช่วยกันประคับประคองน้ำใจระหว่างกันให้ดี ไม่มีอะไรที่อภัยให้กันไม่ได้ ถ้าเรารักกันจริง ๆ

น้าอึ่งอ๊อบมีวีรกรรมอีกเยอะ คนที่อยู่ในสายขาลุยนั้น มีประสบการณ์ตรงไม่เบาหรอกนะ บทเฉพาะกาลเรื่องชนกำแพงเมืองจีนนั้นน่าศึกษายิ่งนัก ถ้าใครยุให้น้าเขียนตรงจุดนี้ได้ก็ช่วยหน่อยเถิด.. ที่เล่ามาพอเป็นน้ำจิ้มเท่านั้น มีหลายเรื่องที่น้าทุ่มเทใจให้กับชาวเฮ ไม่สามารถเล่าได้หมดหรอกนะ เก็บความทรงจำดี ๆไว้เป็นกะตัก บางท่านสงสัยว่าเก็บไว้ทำไมไม่เล่า ก็เก็บไว้เป็นมรดกส่วนตัวบ้างสิโธ่..

เมื่อเป็นเหตุเป็นผลเช่นนี้

จะไม่ให้ผมรักน้าอึ่งอ๊อบได้จังได๋

ผมมีหนี้ความดีค้างจ่ายน้าอยู่หลายเรื่อง

บางคนบอกบุญคุณต้องทดแทน

แต่นี่ไม่ใช่บุญใช่คุณ

มันเป็นรักแท้ ๆ  สด ๆ ล้วน ๆ จะทดแทนด้วยอะไร

ยังไม่รู้ที่จะทำยังไงได้

นอกจากขอรักน้าตลอดไปจนกว่าจะ อิอิ

ขอให้น้าจงเจริญ คิดเงินให้ได้ทอง

สุขกายสุขใจผ่องใส ตะติ๋งโหน่งตลอดไปนะน้านะ

« « Prev : จุดจบของต้นตะกูแหกเนตร

Next : จดหมายรักอุ้ย » »