ลานสวนป่า

(คนน่องหวานเป็นที่หมายตาของคมเขี้ยว)

ครูสุที่รัก

ผมไม่มีทางทราบมาก่อนเลย ว่าครูสุเคยได้รับจดหมายรักมาแล้วกี่หมื่นฉบับ เพราะไม่ใช่เรื่องที่สมควรจะไปจู้จี้ถาม แต่มั่นใจว่าถ้าเขียนขึ้นในตอนนี้ จดหมายนี้อาจจะเป็นฉบับล่าสุดก็ได้ อิ อิ.. ช่วงนี้ได้ข่าวครูสุถูกสัตว์อารมณ์หงุดหงิดงับน่อง จากการเขียนเล่าแบบขำขัน ผมอ่านแล้วก็เผลอขำไปด้วย แต่มารู้สึกที่หลังว่า..นี่แหละสไตล์ครูสุเขาละ เจ็บปวดแทบตายก็ยังสื่อให้ดูเป็นเรื่องจิ๊บจ้อย แถมยังบอกอีกว่าหายเมื่อไหร่..จะเอาคืน  ช่างอารมณ์ระรื่นอะไรเช่นนั้น ทราบจากคุณหมอจอมป่วนว่ายกทีมไปเยี่ยมแล้วก็คลายใจ การอนาทรดูแลน่องอย่างนี้ถือว่าวิเศษนัก

“ยามปกติก็ใช้สอย ยามน่องห้อยก็ดูแล” ครูสุอยู่ในกลุ่มผู้มีงานท่วมหัว แต่ก็มีใจให้พวกเราอยู่เสมอ ผมได้อาศัยครูสุช่วยดูแลเรื่องการเขียนบล็อก ทำตัวเป็นอีแอบคอยช่วยใส่เพลงใส่ภาพให้ในยุคที่หัดเขียนบล็อกใหม่ ๆ หลังจากนั้นก็ติดตามดูแลเรื่องเทคนิคต่างๆให้โดยไม่ยอมเผยโฉม ผมเองก็ไม่รู้นะครับ..ว่าผู้ใจดีที่คอยช่วยเหลือเป็นใคร จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายเดือน จึงสืบรู้ว่าครูตัวเล็กยิ้มน้อย ๆ ที่ชื่อสุ นี่เอง มันซาบซึ้งกระดองใจจริง ๆ นะ สุ จิ ปุ ลิ

แค่ที่เล่านี้เป็นเพียงน้ำจิ้ม น้ำใจครูสุมีให้เพื่อนชาวเฮนั้น ยิ่งกว่าปิง วัง ยม น่านรวมกันเสียอีก เจอกันที่ไหนก็จะช่วยปรับคอมพิวเตอร์ให้ใช้คล่องอยู่เสมอ เคยบุกมาช่วยที่ห้อง 814 และที่โรงแรมในเมือง 2 แคว มีอยู่คราวหนึ่งครูสุ - ตาหวาน - น้าอึ่งขับรถบุกมาแก้ไขคอมพิวเตอร์ให้ถึงสวนป่า ใจหญิงแกร่งคนนี้ไม่ธรรมดาจริง ๆ  นอกจากจะเป็นครูของลูกศิษย์ที่โรงเรียนแล้ว ยังเป็นครูให้กับคนทั้งโลก

ผมมีวาสนาได้ไปเที่ยวน่านครั้งแรก ก็เพราะครูสุนี่แหละ พวกเรายกโขยงไปเยี่ยมยามครูสุเศร้าโศกในงานฌาปณกิจคุณแม่ ครูพาเที่ยวเมือง เที่ยววัดที่สวยงามอย่างปรุโปร่ง น้าอึ่งพากินข้าวหลามร้อน ๆ ตาหวานพานั่งร้านผิด เล็ก กับรอยยิ้มที่ระบายวเตอร์ให้..ตอนนี้ที่สวนป่าก็ปลูกต้นผักฮากไว้แล้วนะ เอาไว้ผักทอดยอดงาม ๆ จะชวนครูสุมาควงตะหลิวดีไหม?

ครูสุอาจจะเหงาในวันเบา ๆ เงียบ ๆ บ้าง แต่ก็ได้อาศัยเสียงเพลงเป็นสื่อ ครูสุมีตู้เพลงอยู่ในหัวใจ มีลูก ๆ ที่น่ารักเป็นเพื่อน นอกจากจุ๊บแจงที่เรารู้จักแล้ว ครูสุยังมีลูกชายรูปหล่อเก่ง ๆ อีกนะ ผมเคยไปเยี่ยมบ้านที่ครูสุพำนัก เป็นหมู่บ้านที่อยู่ในทุ่งโล่ง อากาศปลอดโปร่ง ทราบว่ามีน้ำท่วมบ้างในบางปี พายเรือเก็บผักบุ้งสนุก

· กับหน้าที่การงานท่วมศีรษะ

· กับรถสีชมพูคันเล็ก ๆ

· กับรอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้า

· กับตาหวานเป็นคู่หู

· กับรอยแผลที่กำลังตกสะเก็ด

ขอส่งความห่วงใยมาถึง เนื่องในวาระที่น่องสวยมีตำหนิ ขอให้หายวันหายคืน รอยแค้นที่มีกับเจ้าเขี้ยวขาว ปล่อยให้มันเป็นความคับแค้นแบบ NPL เถิดนะ อย่าลืมเอาหมาไปตรวจ ถ้าหมาไม่เป็นโรคกลัวน้ำก็ดีไป เราจะไม่ติดโรคไม่ชอบอาบน้ำไปด้วย >>จะกอดก็อยู่ห่างไกล ขอฝากความห่วงใยมาก็แล้วกันนะสุนะ วันหลังจะหาซื้อชุดเกราะส่งไปให้ คิ คิ..

รักครูสุสม่ำเสมอ

จากอิอิ

« « Prev : ชีวิตบ้านป่า

Next : จุดจบของต้นตะกูแหกเนตร » »