ลานไผ่

       เมื่อวันที่ ๒๔ มีนาคม ๒๕๕๕ เป็นวันเช็งเม้ง หรือ วันไหว้บรรพบุรุษ ของครอบครัวของเรา ปีนี้เป็นปีพิเศษของครอบครัว เนื่องจากลูก ๆ หลาน ๆ และเหลน ๆ ได้ไหว้ทั้งอากงและอาม่า พร้อมกันเป็นครั้งแรก เพราะอาม่าซึ่งเป็นหลักยึดของครอบครัวเพิ่งจากพวกเราไปเมื่อวันที่ ๙ สิงหาคม ๒๕๕๔ที่ผ่านมา  และเนื่องจากวันเช็งเม้งโคราชตามปฎิทินจีนปีมังกรทองปีนี้ ตรงกับวันเสาร์พอดี จึงทำให้มีคนที่มาไหว้บรรพบุรุษมากเป็นพิเศษ คือคนที่ยังยึดถือถือเคร่งครัดตามวัน และคนที่ถือเอาวันเสาร์อาทิตย์ที่ใกล้ที่สุด มาไหว้ในวันเดียวกัน ดังนั้นการไหว้เช็งเม้งในปีมังกรทองปีนี้ของครอบครัวเรา ที่เป็นปีแรกของการไหว้อาม่าจึงมีญาติ ๆ มาไหว้อากงอาม่ามากกว่าทุก ๆ ปีที่ผ่านมา เป็นบุญของอาม่าจริง ๆ

         อ่านต่อ »

       กว่า ๑๐ ปีที่ย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านชานเมืองเห็นความเปลี่ยนแปลงหลาย ๆ อย่าง ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติ รวมทั้งการเปลี่ยนแปลงของกำแพงที่กั้นระหว่างบ้านแต่ละหลัง จากเดิมที่มีรั้วที่สร้างโดยทางโครงการฯ ของหมู่บ้านจัดสรรค์ที่สูงประมาณหนึ่งเมตรหรือแค่เอวที่เพื่อนบ้านสามารถมองเห็นกันได้ พอผ่านไปไม่กี่ปี แต่ละบ้านก็ต่อเติมกำแพงให้สูงขึ้นให้มองไม่เห็นกัน คนทำทีหลังก็จะทำให้สูงกว่าคนที่ทำก่อน เนื่องจากมีการถมพื้นให้สูงขึ้น เมื่อทำกำแพงให้สูงจากพื้นประมาณ ๑.๘๐-๒.๐๐ เมตร กำแพงจึงสูงตามด้วย  แถมบางบ้านมีการต่อยอดด้วยไม้ระแนงและเหล็กดัดแหลมอีกด้วย (ดูรูป) อ่านต่อ »

       เย็นวันเสาร์ที่ ๓ มีนาคม  เมื่อกลับเข้าบ้านหลังจากการทำหน้าที่รดน้ำต้นไม้รอบ ๆ พบว่ามีโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับสาย ๒ ครั้งจาก อ. อำนวย รุ่งรัศมี  อดีตผู้ช่วยศาสตราจารย์ ภาควิชาชีววิทยา คณะวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม(มมส.)  ที่เคยนั่งทำงานห้องติดกัน รับประทานอาหารกลางวันร่วมกันเกือบทุกวัน ในช่วงหลายปีที่ผมไปเป็นผู้เชี่ยวชาญช่วยงานอยู่ที่ มมส.  จึงรีบโทร. กลับไป และก็ดีใจมากที่ได้รับทราบว่า อาจารย์จะเดินทางจาก มหาสารคามเพื่อที่จะกลับไปที่บ้านที่กรุงเทพฯ ในวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันอาทิตย์ และจะแวะเยี่ยมพี่บุญอิ่ม (พี่สะใภ้)  ที่โคราช  ที่เป็นทั้งพี่ทั้งเพื่อนที่เคยทำงานร่วมกันมานาน ตั้งแต่สมัยพี่วรากรยังมีชีวิตอยู่   และจากการเล่าและการที่ผมได้ไปในงานพระราชทานเพลิงศพของพี่วรากรเองด้วย  ผมยังจำได้ดีว่า อาจารย์ท่านนี้เอง ที่เป็นผู้ที่ช่วยจัดการเรื่องต่าง ๆ  ในงานพระราชทานเพลิงศพพี่วรากรอย่างเข้มแข็งยิ่ง ทำให้งานสำเร็จลุล่วงได้เป็นอย่างดี  ผมจึงดีใจมากที่จะได้พบกับอาจารย์อีกครั้ง หลังจากไม่ได้พบกันมาหลายปี

                ในการพบกันครั้งนี้ระหว่างเรา และ พี่บุญอิ่ม กับ อ. อำนวยและภรรยา (อ.พัชรินทร์) จึงเป็นการพบกันเพื่อการรำลึกถึงวันแห่งความช่วยเหลือเกื้อกูลกันของเพื่อนเก่า ที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมานาน การพูดคุยกันจึงเป็นเวลาแห่งความสุขของเพื่อน สว. ที่ไม่ได้พบกันนาน  แม้ว่าอาหารในร้านที่เลือกจะเป็นสุกี้รสเยี่ยม แต่ดูเหมือนจุดสนใจของทุกคนจะไปอยู่ที่การถามไถ่และเล่าเรื่องราวของลูกๆ หลาน ๆ  เพื่อนเก่า ๆ  อย่างมีความสุข  เวลาผ่านไปจากที่ในร้านมีคนนั่งไม่กี่โต๊ะจน มีคนเต็มเกือบทุกโต๊ะ  เหล่า สว. ก็ยังคุยกันอย่างมีความสุข  การร่วมรับประทานกันจนน้ำในหม้อสุกี้แห้ง ในครั้งนี้ เหล่า สว. ก็ต่างได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ เรื่องของการรับประทานอาหารเพื่อสุขภาพที่ถูกต้องกัน  ที่แต่ละท่านผ่านการทดลองและปฏิบัติมาด้วยตนเอง จึงเป็นการพบกันที่มีทั้งความสุขและมีประโยชน์อย่างยิ่ง

  อ่านต่อ »