การบูรณาการใจภายหลังจากการพูดก่อนคิด
สวัสดีครับทุกท่าน
สบายดีนะครับ วันนี้ทำให้ย้อนนึกถึงตัวเองตอนเรียนอยู่ ม. 1 ในคาบเรียนวิชาคณิตศาสตร์ ตอนนี้อาจารย์ประจำวิชาท่านบอกว่า ตอนครูให้โจทย์คณิตศาสตร์และให้ทำในห้องหากมีนักเรียนคนใดสามารถทำได้เต็มและเสร็จเร็วเรียบร้อยได้ติดต่อกัน 5 ครั้ง ครูจะมีรางวัลให้ เอาละครับในใจผมคิดไม่ได้จะอะไรหรอกครับเพียงแต่ชอบคณิตศาสตร์อยู่แล้วละครับ และมีเพื่อนๆ ในห้องผมก็ชอบคณิตศาสตร์อยู่หลายคนครับโดยเฉพาะเพื่อนสนิทของผมและเป็นญาติกับผมด้วย เราเรียนกันมาในระดับประถมศึกษาด้วยกันทั้งหกปี เข้าใจกันก็ระดับเพื่อนสนิทเลยครับ
เรื่องไม่ได้เกิดอะไรในสี่ครั้งแรกหรอกครับ เพราะว่าสี่ครั้งที่ผ่านมาผมเป็นคนทำงานเสร็จก่อน ไม่มีข้อผิดใดๆ และเรียบร้อยผ่านเกณฑ์ ผมคิดเล่นๆ ว่ารางวัลหากเราผ่านในครั้งที่ห้าได้ รางวัลอาจจะเป็นขนมก็จะแบ่งกันกับเพื่อนในห้องนี่ละ เมื่อการให้งานของอาจารย์ในครั้งที่ 5 เกิดขึ้น วันนั้นผมไม่มียางลบครับ อย่างว่าครับทำโจทย์คณิตศาสตร์คิดเร็วกว่าเขียน เขียนอาจจะไม่ใช่ที่คิด หรืออาจจะอย่างอื่น สรุปว่าผมเขียนผิดแล้วต้องการแก้ให้ถูกเพื่อจะส่งเป็นคนแรกครับ แต่ไม่มียางลบเลย จริงๆ ในห้องเรียนนั่งกันเป็นกลุ่มๆ หันหน้าเข้าหากันโต๊ะแล้วล้อมวง ในกลุ่มเราไม่มีใครมียางลบกันเลย อิๆๆ ก่อนหน้านั้นจริงๆ ก็มีบ้างไม่มีบ้าง
