ลานสวนป่า

วันนี้ปล่อยไก่ไปหลายตัว ผมมีความจำเป็นต้องเดินทางด้วยรถไฟฟ้าครั้งแรกในชีวิต สาเหตุเพราะฝนตกรถติด ถ้าไปแท็กซี่ไม่ทันประชุมแน่ แห้วซ่าจัดการสอนวิธีขึ้นรถไฟฟ้า แนะให้นั่งแท็กซี่ บอกให้ไปส่งสถานีรถไฟฟ้าจตุจักร ไปถึงสถานีเข้าไปซื้อตั๋ว ใช้วิชาดูตาม้าตาเรือ ทำๆตามๆเขาไป ก็น่าจะไปถึงจุดหมายได้ ..ผมก็ทำตามที่แนะนำอย่างเคร่งครัด แต่ก็เกิดเรื่องจนได้ เอาเงินหยอดไปแล้ว ไม่มีตั๋วไหลออกมา เดินไปถามเจ้าหน้าที่ แกบอกว่าตู้ที่หยอดเหรียญเสีย กำลังตามช่างมาซ่อม ผมจึงกดปุ่มให้เงินไหลคืน ปรากฏเงียบ! พนักงานงัดใบอะไรไม่รู้ให้เซ็น ต้องกรอกที่อยู่ หมายเลขบัตรประชาชน แหมกว่าจะได้เงินคืน 35 บาท ดูมันยุ่งยากเหลือกเกิน บอกไปว่า..ไม่เขียนละโว้ย ถ้าจะยุ่งยากขนาดนั้นยอมทิ้งเงิน.. อีหนูที่ดูแลขายตั๋วจึงจัดการไปกดตั๋วเอามาให้ รถไฟมาพอดี จึงวิ่งขึ้น แหมเกือบเสียลายเซ็นไปแล้วไหมล่ะ

อ่านต่อ »

เมื่อวาน บัณฑิตวิทยาลัยมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ขอความอนุเคราะห์ส่งลูกศิษย์มาสัมภาษณ์เพื่อเก็บข้อมูลงานวิจัย เพื่อทำดุษฎีนิพนธ์เรื่อง “การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนรู้หลักสูตรประกาศนียบัตรวิชาชีพประเภทวิชาเกษตรกรรมตามแนวหลักสูตรสมรรถะบนพื้นฐานหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง” นักศึกษาได้โทรศัพท์นัดล่วงหน้าไว้แล้ว ที่ชอบใจก็คือสามารถหาทางเข้าสวนป่าได้โดยไม่ต้องมีการสอบถาม หลังจากนั่งคุยกัน ก็ทราบว่าเป็นนายกอบจ.เป็นเจ้าของโรงเรียนเอกชน เป็นประธานเขตพื้นที่การศึกษา และคงเป็นอะไรๆอีกมากในจังหวัดชัยภูมิ

ถามว่าทำไม่ถึงทำหัวข้อนี้ ก็ให้เหตุผลว่า อยากจะสร้างหลักสูตรที่เหมาะกับยุคสมัย เห็นว่าเด็กไทยยุคนี้ไม่สนใจอาชีพการเกษตร แม้แต่วิทยาลัยเกษตรกรรมก็แทบร้าง เด็กๆที่เรียนล้วนแต่เป็นพวกที่จำใจ-จำเป็น-จำกัดจำเขี่ย ไปเรียนแบบงั้นๆ การสอนก็งั้นๆ ในฐานะคนทำการเกษตร ก็รู้สึกเจ็บปวดนะ ..คนมันกินข้าวทุกวัน แต่ก็พากันละเลยไม่ใส่ใจ-ไม่ตั้งใจสร้างมาตรฐานวิชาความรู้ที่หล่อเลี้ยงชีวิต แปลกไหมละ นี่ถ้าโลกร้อนมาก น้ำแห้งแล้งยาว ปลูกพืชอาหารไม่เพียงพอบริโภค คนมันจะกินอะไรแทน สวาปามเทคโนโลยีรึ อ่านต่อ »