“..ขณะนี้ประเทศไทยยังไม่มีทางออก ต้องหันมาปฏิรูปใหญ่ประเทศไทย ควรสร้างระบบการศึกษาพาชาติพ้นวิกฤติ ระบบการศึกษาเราผิด เพราะมหาวิทยาลัยอยู่นอกสังคมไม่รู้ร้อนรู้หนาว เพราะเอาวิชาเป็นตัวตั้ง ไม่ได้เอาชีวิตเป็นตัวตั้ง ถ้าระบบการศึกษาให้พลังสังคมชาติจะพ้นภัย ”
:ศ.น.พ.ประเวศ วะสี
ช่วงที่ผ่านมา2-3ปี คณะวิทยาการจัดงานหงายท้องให้เห็นอยู่เสมอๆ กระแสสั่งให้ผู้คนสนใจมาร่วมด้วยช่วยกันพัฒนางานอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง มีทั้งการเดินทางมาเยี่ยมเยียน มาดูงาน มาส่งเสริมการงานอาชีพ จัดฝึกอบรม นักวิชาการเดินทางกันจนขาขวิด ผู้นำชุมชน กลุ่มแม่บ้าน ปีหนึ่งๆไปดูงานจนตาแฉะ ไปมาหมดแล้ว ขึ้นเหนือล่องใต้ได้รู้ได้เห็นมานับ10-20ครั้ง กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญการไปศึกษาดูงานจนเจนจบ ไปสัมภาษณ์ในหมู่บ้านดูเถอะ มีใครบ้างที่ไม่เคยไปอบรม
ช่วงที่มาตั้งท่า ตั้งตา รอประชุมบ้าๆบวมๆที่เมืองกรุง
มีโอกาสนัดพบกระตู้วู้กับเครือญาติสายเหนือสายใต้
ได้เจ้าหนูสิบล้อพาลุยกรุงเทพแบบระทึกระทวยใจ
“เอ๊ะ ตรงนี้เลี้ยวได้ไหม”
“สัญญาณไฟมองหาไม่เห็น”
“รถเราอยู่ข้างหน้าเลย ไม่รู้จะดูคันไหนเป็นตัวอย่าง”
เรื่องสั้นๆ-อ่านยาวๆ-ขอข้อเสนอแนะด้วยครับ
เมื่อวานคหนูสิบล้ออาสาเป็นผู้ช่วยทำหน้าที่เลขาสารพัด ตั้งแต่ขับรถมารับที่โรงแรมไปยังสถาบันพระปกเกล้าที่ศูนย์ราชการแห่งใหม่นนทบุรี ในมิติมือใหม่ลุยงาน ถ้าไม่สันทัดเส้นทางสมัยก่อนก็ใช้ปากเป็นเอกเลขเป็นโท แต่สมัยนี้..โทรศัพท์เป็นเอกเลขเป็นโท เพราะศูนย์ราชการแห่งนี้ นอกจากความโอราฬระทึกแล้ว ระบบการเข้าออกซิกแซกยิ่งกว่าเขาวงกต ต้องดูตาม้าตาเรือ ไปชั้นไหนขึ้นลิฟตัวไหนแยกซ้ายแยกขวากี่แยก ต่อบันไดเลื่อน เข้าประตูนี้ออกประตูโน้น กว่าจะเจอที่จอดรถ เข้าไปห้องประชุมได้ ก็อ่อนระโหยทั้งกายใจ ไม่ไปไม่รู้พี่น้องเอ๊ย
(ต้นแก่นจันท์จากประเทศจีน)
สังเกตได้อย่างหนึ่งของภาคราชการ
มีเรื่องต้องประชุมมากมายจนเหลือเชื่อ
ทั้งๆที่มีระบบเทคโนโลยีสื่อสารสมัยใหม่ช่วยจัดประชุมได้
แต่..ก็ยังไม่มีผู้สันทัดกรณีจัดการเรื่องนี้ให้เป็นรูปธรรม
คนไทยจึงอยู่ในอาการ..แอะอะก็ประชุม และประชุม
ถ้าไม่ประชุมทำอะไรไม่สะดวก
เพราะผูกมัดงานไว้กับการประชุม
เรื่องนี้ถ้าอุ้ยสร้อยได้ว่าเป็นฉันใด..
เราจึงสูญเสียเวลาและงบประมาณเกี่ยวกับการจัดประชุมอย่างมาก
