ลานสวนป่า

ช่วงที่ผ่านมา2-3ปี คณะวิทยาการจัดงานหงายท้องให้เห็นอยู่เสมอๆ กระแสสั่งให้ผู้คนสนใจมาร่วมด้วยช่วยกันพัฒนางานอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง มีทั้งการเดินทางมาเยี่ยมเยียน มาดูงาน มาส่งเสริมการงานอาชีพ จัดฝึกอบรม นักวิชาการเดินทางกันจนขาขวิด ผู้นำชุมชน กลุ่มแม่บ้าน ปีหนึ่งๆไปดูงานจนตาแฉะ ไปมาหมดแล้ว ขึ้นเหนือล่องใต้ได้รู้ได้เห็นมานับ10-20ครั้ง กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญการไปศึกษาดูงานจนเจนจบ ไปสัมภาษณ์ในหมู่บ้านดูเถอะ มีใครบ้างที่ไม่เคยไปอบรม

พ่อใหญ่บอกว่า..ไปดูที่ไหนก็เจอแต่เรื่องดีๆ ได้ยินได้ฟังแต่เรื่องดีๆ รู้เห็นมาหมดแล้ว แต่พอกลับมาบ้านก็มานั่งงง ไม่รู้จะจัดการตัวเองยังไง ดินทำกินมีน้อย คลองส่งน้ำก็ไม่มี พันธุ์พืชพันธุ์สัตว์ไม่มี ทำเลเลี้ยงสัตว์กลายเป็นสวนยางพารา ถนนหนทางก็ไม่สะดวก ทุนหายกำไรหด หนี้สินก็ท่วมท้น ซื้อหวยก็ไม่ถูก มีปัญหาบังปัญญาจนมืดมิด

ถามว่า..

..พวกผมไปซื้อเหล้ามากินได้ไหมครับ?

..พวกผมเล่นไพ่ได้ไหมครับ?

ตัวอย่างพวกนี้ใครนำร่องไว้ก็ไม่รู้

~!$&*&~~%$%%%#@@!

~!$&*&~~%$%%%#@@!

การอบรมดูงานมากล้นจนเหลือเฝือ

ชาวบ้านเบื่อจำใจเข้าเป็นแนวร่วมแบบงั้นๆ

บางหน่วยงานก็จัดให้มันจบๆไปตามใบสั่ง

การศึกษาดูงานถูกบรรจุในพันธกิจของทุกองค์กร

เมื่อความซ้ำซ้อนเป็นขยะมันจึงด้อยค่าลงไปเรื่อยๆ

เกิดอาชีพรับจ้างอบรมทั้งหมู่บ้าน

ไปเอาค่าหัวมากกว่าเอาความรู้..

หน่วยงานไหนหาคนอบรมไม่ได้ขอไปที่อบต..> > >

กระเป๋าเสื้อผ้าพร้อมที่จะเดินทางในฐานะผู้สนใจให้ใครก็ได้

ไปนั่งป๋อหลอเต็มห้องร่วมพิธีเปิด

หลังจากนั้นอีแอบจะทยอยกลับบ้าน

พอจะดำเนินการอบรม..อ้าว!

สมาชิกหายไปไหนหมด

เหลืออยู่แต่กระป๋องกระแป๋ง

หน่วยงานที่รับผิดชอบโครงการถึงกับนั่งกุมขมับ

การอบรมแบบเดี๊ยงทั้งประเทศ

ฤๅอาชีพรับจ้างอบรมเดินทางมาถึงจุดสุดท้ายแล้วกระมัง

การเข้าถึงวัฒนธรรมในแต่ละพื้นถิ่นเป็นการบ้านที่ต้องทำ

การสร้างความเข้าใจล่วงหน้าเป็นสิ่งสำคัญ

การเตรียมสารสนเทชุมชนเป็นหัวใจของพันธกิจ

การตีแตกโจทย์ร่วมกันจะคลุกเคล้าความฝันใฝ่

การถ่ายเททุกข์สุขนำมาซึ่งความ-เห็นใจ-เข้าใจ-ตั้งใจ

การทิ้งช่วงว่างได้ฉุกคิดบ้างเป็นการเว้นวรรคความเครียด

การแลกเปลี่ยนความปรารถนาดีเป็นครรลองที่จะคลี่ใจให้กระจ่าง

การมุ่งมั่นจัดการอบรมแบบทุ่มเทเต็มที่ต่างจากละครอบรมแน่นอน

ปัญหาหนักอกของนักก่อการทางสังคม อยู่ที่ไม่รู้ว่าจะเกณฑ์เอาคนที่ไหนมาร่วมกระบวนการ การจัดอบรมสัมมนาตามปกติทั่วไปของหน่วยราชการหรือหน่วยงานต่างๆเริ่มประสบปัญหาที่ว่านี้ นอกจากจะต้องค่าเดินทาง-คาที่พักตามปกติแล้ว ยังต้องมีค่าหัว/ค่าเงินติดกระเป๋า คิดเป็นค่าเสียเวลาจ้างให้มาเอาความรู้

..ถ้าอยากให้ฉันมีความรู้

เธอต้องจ้างฉันมารับรู้ และต้องบริการฉันดีๆด้วย..

รถต้องมารับส่งกันบันไดบ้าน

ต้องมีรายการแวะเที่ยวสนุกๆด้วยนะ

เหล้ายาปลาปิ้งอย่าได้ขาด

เกิดเป็นกระบวนการสร้างเงื่อนไขในเข้าอบรม

เหตุการณ์นี้กระจายทั่วถึงไปทุกวงการณ์

ที่ทำให้ผู้จัดงานสัมมนาใจตุ๊บๆต๊อมๆ

ต้องสร้างเงื่อนไขมาจัดการอย่างรัดกุม

แม้แต่ม๊อบต่างๆนี่ก็เถอะ

ที่เกณฑ์คนมาจัดฉากเย๊วๆเอาเป็นเอาตายได้นั้นก็ต้องจ่ายจนหน้ามืด

ประชาสังคมแบบซื้อหามันก็อ่วมอย่างนี้แหละ

ในเมื่อระบบราชการห่วยแตกเรื่องการจัดอบรมสัมมเน่าจนเข้าตาจน

ทำลายวัฒนธรรมการแสวงหาความรู้จนยับเยิน

หน้าแตกเย็บไม่ติดจะไปคิดบัญชีเอาที่ใคร?

ถ้ายังตั้งเข็มทิศแห่งตนไม่ได้

เรื่องขอกินเหล้าจะตอบว่ายังไง

เอาอย่างนี้ดีไหม

จะนึ่งข้าวเหนียวร้อนๆ แกงอ่อมอร่อยๆ ลาบปลาดุกให้ชิม

ใจเย็นๆ..เหมือนน้ำลวกไก่

ปัญหาที่เกิดจากความเปลี่ยนแปลงเป็นเรื่องใหญ่

เมื่อสังคมชนบทพื้นถิ่นถูกวัฒนธรรมใหม่บดขยี้

ความรู้ความสามารถและทักษะชีวิตขายไม่ออก

เพราะรูปแบบของวิถีชนบทเปลี่ยนไป

วิชาเอาควายไถนา เคียวเกี่ยวข้าว นวดข้าวด้วยแรงคน

แม้แต่การปักดำก็มีรถดำนามาทดแทน^^พูดไม่ได้ไอไม่ดัง

ฟังไปแล้วไม่ได้ใช้>>

ไม่เฉพาะเรื่องทำนาหรอกนะ

ทุกเรื่องนั่นแหละที่ทำให้วิชาความรู้ยุคเก่าตกรุ่น

ถามว่า..ผู้นำชุมชน พ่อแก่-แม่เฒ่าว่า..

จะเอาความรู้อะไรไปถ่ายทอดลูกหลาน

สภาพการณ์ตกอยู่ในอาการปีนเกลียว

ถามนักวิชาการว่า..

แผนงานพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ที่สอดรับกับความจริงอยู่ตรงไหน?

คนยุคเก่าจะเอาอะไรมาถ่ายทอดคนรุ่นใหม่

มนุษย์พันธุ์เก่ากับมนุษย์พันธุ์ใหม่จะเรียนเรื่องอะไร?

กรณีเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

การเกณฑ์คนมายัดเหยียดความรู้ตามสไตล์ราชการ

มันก็ไอ่แค่นั้นแหละ

ถูลู่ถูกังกันไปอย่างน่าเวทนา

อนิจจา อนิจจัง พุทธถัง พุทธเท

กระบวนการ แห้วเห แล้วฤๅ

พอดี พอเพียง พอเดี๊ยง

จุดเปลี่ยนอยู่ตรงไหน? อยู่ตรงไหน? อยู่ตรงไหน?

อิ

อิ

อิ

« « Prev : สะกดรอยคนบ้านนอก

Next : วิชาเกินเผชิญวิชาการ » »