ลานสวนป่า

เขียนที่สวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน

29 กรกฎาคม 2552

ถึงเจ้าพ่อเชียงแสนที่เคารพรัก

ในพื้นที่สาธารณะอย่างนี้ ถ้าผมจะขออนุญาตจีบอาเหลียงแบบล่อนจ้อน ก็อายเหมือนกันนะ เพราะไม่ได้อ่านเฉพาะพวกเรา ใครๆก็เข้ามาอ่านได้ อาเหลียงครับ ด้วยวิธีการของชาวเรา จะยึดหลักเฮฮาศาสตร์เป็นที่ตั้ง มีปัญหาอะไรก็จะพูดคุยกันฉันท์พี่น้อง ใช้สไตล์สกุลเฮของเรา ไม่เอาแบบอย่างที่เกิดที่เห็นในสังคมทั่วไปขณะนี้ ซึ่งเราก็ทราบว่าสังคมวงใหญ่มันเลอะเทอะ จิตใจของประชาคมก็เลอะเลือนด้วย ที่สำคัญจะมีคำถามขึ้นมา

“พวกนี้มันเฮฮาศาสตร์แบบไหนวะ”

ถ้าเป็นอย่างนั้นพวกเรามีสิทธิ์ตกม้าตาย..ใช่ไหมละครับ ผมนะรักอาเหลียง ซึ่งอาเหลียงก็ย่อมรู้แก่ใจ จะให้เดินไปใกล้ๆ แล้วตะโกนใส่รูหูสุดเสียงว่า >>ผมรักอาเหลียงอย่างนั้นหรือ จดหมายฉบับนี้เขียนด้วยความออนซอน ไม่มีอะไรแอบแฝง ไม่เห็นประโยชน์ที่จะเป็นอีแอบ และไม่ชอบแอบ รักใครกอดใครก็จะกอดดื้อๆ..

ผมชอบฟังเสียงอาเหลียงหัวเราะตามสาย คิคิ..

มันบ่งบอกถึงความสบายใจ สไตล์ธรรมชาติที่เป็นตัวตน

อาเหลียงเขียนหนังสือก็มันส์นะ

อ่านแล้วเหงื่อแตก ความร้อนขึ้นสูง ตกใจนึกว่าเป็นไข้ 2009

ผมพร้อมรับฟังคำแนะนำของอาเหลียงเสมอ

ด้วยความห่วงใยจึงเสนอทางเลือก

1. กินกาแฟเย็น

2. กินน้ำผึ้ง

3. กินเต้าฮวย

4. กินโรตี

5. กินแห้ว

กาแฟเย็นช่วยให้ใจเย็น

น้ำผึ้งทำให้ปากหวานตาหวาน

เต้าฮวยแก้ร้อนในช่วยให้หัวใจอ่อนนุ่ม

โรตีกินแก้อาการโรตุ๊บ(ป่อง)

แห้วกินแล้วดี อะไรที่อ่าซ่าจะได้หุบ

ทุกอย่างไม่มีผิดมีถูก บางเรื่องคนอื่นก็ไม่รู้ บางเรื่องเราก็ไม่รู้ ไม่งั้นจะมีการศึกษาทำไมละครับ คิดเสียว่าผิดเป็นครู ผิดก็ได้เรียน ถูกก็ได้เรียน ถ้าสนุกกับการเรียนให้รู้จะสบายใจ เจอกันกอด ไม่เจอกันก็คิดถึง ความรักความกรุณาที่เคยผูกพันและมีให้แก่กัน..ทำไมมันจืดจางเร็วนักละครับ ทั้งๆที่ในหมู่เฮา ไม่มีใครหัวใจเป็นพลาสติกสักกะหน่อย

ในสังคมที่ผิดปกตินี้ ผมยังเชื่อว่า

บ้านเฮฮาศาสตร์เป็นที่ๆพวกเราจะพักพิงพักใจได้อย่างอบอุ่นและสนิทใจ

ไม่มีเขาไม่ีมีเรามีแต่พวกเฮาล้วน ๆ

ผมรักและทะนุถนอมน้ำจิตน้ำใจอาเหลียงยิ่งกว่าไข่ในหิน เป็นห่วงและเกรงว่าจะมีความสุขน้อยกว่าเมื่อก่อน เรื่องทั้งหมดที่สาละวนในช่วง3-4วันนี้ ผมไม่แน่ใจในต้นสายปลายเหตุมาก่อน ต่อเมื่อรู้ความจริง เราก็มีการคุยกันพอสมควร แต่ที่ไม่อธิบายรายละเอียด เพราะเห็นว่าน่าจะกอดก่อนแล้วคุยเป็นการภายในดีกว่า..อยากให้ชาวเราช่วยกันคำนึงถึงบริบทและภาพพจน์ของเฮฮาศาสตร์ด้วย พูดไปก็เหมือนละลาบละล่วงหัวใจท่านผู้อาวุโส ผมยังเชื่อโดยสุจริตใจว่า เจอกันเมื่อไหร่ก็กอด ขอบอก ผมนี่นะ รักอาเหลียงน้อยกว่าอาหยงจิ๊ดเดียว จริงๆนะ คิคิ..>>

สุดท้ายนี้ ผมอยากจะขออาเหลียงสักอย่าง ขอได้ไหมความไม่สบายใจ..มีมากเท่าไหร่ขอหมดเลย เพื่อให้หัวใจอาเหลียงผ่องใสเป็นสีชมพู สุขกายสุขใจหัวเราะร่า ฮ่าฮ่าฮ่า..เมี๊ยนเดิม!!

รักอาเหลียงยิ่งกว่าน้องเมีย

จาก อิ อิ..

« « Prev : เตรียมทำการบ้านสิจ๊ะถึงได้สะได้สวย

Next : ผักตระกูลมะ » »