ลานสวนป่า

เช้านี้จะโดนสัมภาษณ์เรื่องเศรษฐกิจพอเพียง

จึงลุกมาทำการบ้านตอนย่ำรุ่ง

เรื่องนี้คนพูดกันมาก

ลองมาฟังมุมมองของขงจื๊อกับเล่าจื๊อดีไหมครับ

ขงจื๊อไปหาเล่าจื๊อที่เมืองลั่วหยาง เพื่อขอรับคำสั่งสอน ทั้งสองสนทนาธรรมกันหลายวัน ขงจื๊อกล่าวว่า ข้าพเจ้าปรารถนาจักแสดงความคารวะต่อนักปราชญ์ในอดีต เล่าจื๊อตอบว่า สิ่งที่ท่านเรียนรู้นั้นมากกว่าครึ่งเป็นสิ่งที่ตกทอดมาจากบรรพชน บรรพบุรุษเหล่านั้นสิ้นชีพไปหมดแล้ว แม้กระดูกก็กลายเป็นผงธุลี เหลือเพียงถ้อยคำไม่กี่ประโยค ท่านจักยึดหมั่นถ้อยคำเหล่านั้นอย่างตายตัวมิได้ เล่าจื๊อกล่าวว่า ..

· เทชาลงในถ้วยมากไปก็ล้น

· ลับมีดให้คมมากไปก็หักง่าย

· ยิ่งกระหายชื่อเสียงยิ่งเสื่อมเสีย

· ยิ่งสะสมทรัพย์ยิ่งสูญเสีย

· รู้จักพอจะมิเสื่อมเสีย

· รู้จักหยุดจะไร้อันตราย

· ทรัพย์สินเต็มห้องยากจักรักษาไว้

· ยามเมื่อบรรลุภารกิจแล้ว จงวางมือตามวิถีแห่งฟ้า

คนเราสึกหรอสังขารลงทุกวัน นับตั้งแต่เกิดมา นาฬิกาชีวิดก็ลบออกทุกวันๆ นั่นก็หมายความว่าเราอยู่ใกล้กับความตายที่ละเล็กละน้อย โดยไม่ค่อยเอะใจกัน หลังจากเราเกิดจากครรภ์มารดา ชีวิตก็เริ่มเสื่อม เริ่มจากคลาน ตั้งไข่ในวัยทารก ก้าวเข้าสู่วัยกะเตาะ สู่วัยผู้ใหญ่ วัยชรา สรุปแล้วก็ตกอยู่ในไฟล์บังคับ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครย้อนชีวิตกลับหลังหันได้สักคน การสึกหรอของตับ ไต ไส้พุง กล้ามเนื้อหรือเซลล์ต่างๆ สิ่งเหล่านี้สึกเหรอลงทุกนาที แต่การตายของสิ่งเหล่านี้เป็นเรื่องซ่อนเร้น รู้และเห็นได้ยาก นอกจากจะใช้สติปัญญาพิจารณาอย่างจริงจังเท่านั้น

ผมผ่านความล้มเหลวมามาก ทำไม่ถูกก็เยอะ งมโข่งกับความไม่รู้จนจำไม่หวาดไม่ไหว ถ้าจะเขียนอะไรในวาระสุดท้ายนี้ ก็น่าจะลำเลิกเรื่องที่เราถนัด นั่นคือเอาความไม่เอาไหนสารพัดที่ประสบมา บนฐานการดำเนินชีวิตนอกระบบ ที่เอาตัวเอาใจตนเองเป็นที่ตั้ง มีสมองก็ไม่ได้นำมาไตร่ตรอง อาจจะเป็นเพราะสติสัมปชัญญะสั้น อยู่ในมาตรฐานโง่งมงาย ไม่ดูตาม้าตาเรือ จากการศึกษาอิงระบบ หวังว่าจะลัดวงจรได้ แต่ก็ไม่ใช่ เป็นแบบยึกยัก ไม่จะแจ้งสักอย่าง ถึงยังงั้นก็มีคนอุปโหลกเรียกปราชญ์ชาวบ้าน คำ ๆ นี้ละอายใจยิ่งนัก โดยส่วนลึกแล้วไม่เคยยินดียินร้ายกับคำนี้เลย ครั้นจะคัดค้านไม่รับ ก็ไม่ทราบว่าจะไปแจ้งหรือส่งคำนี้กลับคืนไปให้ที่ใคร จึงเป็นปราชญ์กำมะลอด้วยความจำเป็น

ที่จริงแล้วผมเป็นได้แค่คนดันทุรังที่เอาแต่ใจตัว มีอยู่อย่างเดียวที่รักใครรักจริง มีความปรารถนาดีอย่างล้นเหลือ วางใจไว้ใจให้โอกาสใคร ๆ จนสุดลิ่มทิ่มประตู เมื่อองค์ประกอบแสดงลู่ทางอย่างที่เล่านี้ จึงมีความคลาดเคลื่อนในชีวิตสม่ำเสมอ มีเรื่องตกหล่นมากพอที่จะมาบรรณาการในหน้ากระดาษนี้

>> การสะสมหรือก่อสร้างวัตถุใด ๆ ไว้ในโลกนี้ ขึ้นอยู่กับความต้องการแต่ละคน สำหรับผมแล้ว คิดว่าการปลูกต้นไม้น่าจะเหมาะกับตัวเองมากกว่าที่จะไปสะสมสมบัติอื่น ถึงตัวไม่อยู่แล้ว ต้นไม้ป่าไม้ไม่ต้องให้ใครมาคอยดูแล กลับจะเจริญเติบโตและยังประโยชน์แก่มนุษย์โลกทั้งมวล ไม่เสื่อมลงเหมือนวัตถุก่อสร้าง

>> ผมจะทยอยลดกิจกรรมทุกอย่าง จะเหลือเวลาไว้เพียงยามเช้าตรู่ถือตะกร้าเดินไปเก็บผักมาทำกับข้าว ระหว่างนั้นจะได้อาศัยเดินไปท่ามกลางแดดอุ่น สายหน่อยเอาอาหารให้ปลา บ่าย ๆ เดินดูต้นไม้ใบหญ้าอีกรอบ ตอนเย็นเอาข้าวหว่านให้นกยูงและไก่ต๊อกที่มาร้องเพลงแลกอาหารมื้อเย็น หลังจากนั้นจะเข้าครัว อาบน้ำ กินข้าว ดูข่าว อ่านหนังสือ เขียนบันทึก แล้วนอนฝันหวานถึงที่รักที่อยู่ห่างไกลทั่วราชอาณาจักร อิ อิ

« « Prev : เรื่องจริงผ่านตัวปลูกถั่วฝักยาวในป่ายูคาลิปตัส

Next : เคยยกเวลาให้ตัวเองบ้างไหมจ๊ะ » »