ลานสวนป่า

(นึกว่าจะหลงทาง เห็นแสงไฟวับแวมเข้ามาตอน 1 ทุ่ม)

การงานที่พวกเรายุ่งเกี่ยวทุกวันนี้ มักจะแบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือ ส่วนทฤษฎีกับส่วนปฏิบัติ ทั้ง 2 ภาคนี้มีความสำคัญต่อกันอย่างลึกซึ้ง ถ้าไม่เชื่อมโยงให้ดี สิ่งที่ได้ที่เกิดก็จะกระท่อนกระแท่น เมื่อวานประชุมก็เจอแต่เรื่องทฤษฏี ในส่วนของอุดมศึกษา ยังขาดภาคปฏิบัติ การออกแบบวิธีการ ยังให้น้ำหนักกระบวนการน้อย เมื่อคลี่งานออกมาดูจะเห็นว่ายังไม่เพียงพอ ขาดส่วนที่ควรกระทำ เมื่อไม่ลงมือทำความแจ่มชัดจะอยู่ที่ไหนละ ผลลัพธ์ออกมายังไม่ดีพอ ต้องยกยอดไปพิจารณาเสียเวลาขยายออกไป ออกไป..

(งานนี้อ้วนกลับไปแน่ๆ)

ช่วงนี้วงศาคณาญาติชาวเฮนัดมาพบกันในวันว่าง ๆ เบา ๆ เมื่อวานก็ลุ้นละทึกทั้ง 2 สาย สายกทม.มีคนหัวโตเป็นโชเฟอร์ ป้าจุ๋ม ครูปู และผมเป็นผู้โดยสารเต็มรถพอดี คณะนี้ไปรอฉกตัวผมที่สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษาพญาไท มีเรื่องพิจารณากันยาวยืด ทั้ง ๆ ที่รับประทานอาหารกลางวันบนโต๊ะประชุม ก็ยังล่วงเวลาจนเลยที่นัดกัน ดีที่หัวขบวนชวนกันมานั่งกินข้าวเที่ยงรอที่ห้องรับรอง จนกระทั่งบ่าย 2 จึงเผ่นออกจากเมืองหลวง

ส่วนสายเหนือเชียงใหม่ละปูน มีอารามเป็นสารถี มีอุ้ย มีอึ่งยกกำลังสองเป็นผู้โดยสาร รถบรรทุกหนักมากเพราะหอบของฝากและความคิดถึงอัดแน่นมาเต็มรถ ออกเดินทาง 7.00 น. เราสอบถามกันเป็นระยะๆ “ถึงไหนแล้ว” ทีมเมืองกรุงฯ เกรงว่าจะมาไม่ทันทีมสาวเหนือ โชเฟอร์ขับแบบจรวดเรียกพี่ ทำเวลากทม.-สวนป่า 5 ชั่วโมง มาถึงยังไม่มืด ส่วนทีมลำปูนมาถึง 2 ทุ่ม

(หน้่าตาหมู 10 ทิศ ไม่รอคิวอดชิม)

พวกเรามาตั้งโต๊ะรอ แม่หวีทำตุ๋นไก่ใส่หน่อหมาจูหม้อเบ่อเร่อ เตรียมผักลวกจานใหญ่ไว้คอย ป้าจุ๋มผัดเห็ดญี่ปุ่น ผมทำน้ำพริกปลาป่น มีหมู 10 ทิศจากลำพูน ที่ลือเลื่องว่าอร่อยที่สุดในประเทศไทยมาให้ชิม มีเนื้อทอดกรอบ ปลาช่อนแดดเดียว น้ำพริกตาแดง แคบสุกร ข้าวโพดต้ม กับลำไยเป็นของหวาน ที่เล่าเสียยืดยาวก็เพื่อจะบอกว่า เมืองไทยนี่แหละอุดมสมบูรณ์ที่สุดในโลก ควรที่ชาวเราจะรักเมืองไทยชูชาติไทย ทำให้เมืองไทยรุ่งเรืองและปกติสุข แทนที่จะเย้ว ๆ กันก็มาชวนกันปลูกต้นไม้ ปลูกผักดีกว่า

บ่ายนี้จะปลูกต้นไม้ ปลูกมะพร้าวไฟ ปลูกมะรุม ให้เหงื่อหยุดติ๋ง ๆ  หลังจากนั้นก็แจกตะกร้าพาไปเก็บมะเขือม่วง ตำลึง เด็ดยอดผักหวาน มาทำกับข้าวแล้วช่วยกันเจี๊ยะพรึบ อิ่มแล้วแจกเก้าอี้ฮ่องเต้ให้คนละตัว จะได้-นั่ง-เอน-นอน-คุยกันได้ตามชอบ

กิจกรรมเพื่อหยาดเหงื่อและแรงใจในเที่ยวนี้ อยากจะชี้ชวนให้ลองอยู่กับธรรมชาติ ลองเว้นวรรคเว้นว่างให้กับตัวเองดูสิ รุกรี้รุกรนกับการงานมามากแล้ว ดูสิว่าถ้าใจปลอดโปร่งจริง ๆ จะเป็นจะได๋.. เอาหัวอาหารไปโปรยให้ปลา เอาข้าวหว่านให้ไก่และนกยูง เดินไปทักนกกระจอกเทศและลูกนกยูง ไปเยี่ยมหมูเหมยซาน ฯลฯ

มอบเวลาให้ตัวเอง

ทิ้งใบสั่งทุกชนิด

อยู่กับโลกอิสระ

บางที่อาจจะคิดได้ว่า

เราจะอยู่จะทำอะไรต่อไปบนโลกใบนี้ อิ อิ

« « Prev : เมื่อเล่าจื๊อตีแตกเศรษฐกิจพอเพียง

Next : ถ้าไม่หวง ขอกอดหน่อยได้ไหม? » »