ลานสวนป่า

>> ตื่นเช้ามาอากาศดีเหลือเกิน ชวนกันเดินเพลินจะไปโรงเรียนมงคลวิทยา แต่ทว่า..รถมารับเสียก่อน ตอนที่จวนจะถึงเหลืออีกสัก 30 ก้าว จึงโกยอ้าวขึ้นรถ เข้าไปในบริเวณอันร่มรื่น เราแวะไปชื่นชมห้องสมุดที่มีจิตวิญญาณครูอยู่เต็มเปี่ยม ครูเซี๊ยงผู้เป็นปฐมใจครูของที่นี่ ห้องนี้ศักดิ์สิทธิ์นัก เป็นที่เก็บเรื่องราวของนักสู้ชีวิตด้านการศึกษา ได้ทำหน้าที่ครูด้วยการเป็นครูอย่างสุดจิตสุดใจ อย่างที่ครูไทยคนไหนมาเก็บเอาไปคิดได้ไม่อั้นทุกแง่ทุกมุม  ว่าการเป็นครูนี่หนอ..ควรทำตัวและหัวใจอย่างไร เห็นแล้วปลื้มกับโรงเรียนมงคลวิทยา อยากจะบอกว่าสิ่งนี้เป็นมรดกที่ยิ่งใหญ่ มีคุณค่าทางจิตใจต่อครูคนไหนก็ได้ที่เข้ามาเยือนที่นี่  ..

>> ระหว่างนั้น คุณแม่ผู้ใจดีเมตตามาคุยด้วย คุณแม่ผอ.อึ่งยังแข็งแรงอารมณ์ดี ตามประวัติบอกว่าเป็นแม่บ้านธรรมดาๆ ทำงานบ้าน ดูแลสมาชิกในครัวเรือน ขลุกอยู่กับหน้าที่แม่บ้านอย่างเจนจัด  แต่เมื่อครอบครัวมีการงานด้านบริหารการศึกษาตั้งโรงเรียนขึ้นมา โรงเรียนเอกชนสมัยนั้นคงผชิญปัญหาไม่น้อยหรอกนะ โดยเฉพาะบุคลากรที่เรียกว่าครู คุณพ่อเซี๊ยงจึงสอนคุณแม่ให้เรียนด้วยตนเอง จนสามารถสอบวิทยะฐานะเป็นครูมาช่วยสอนได้ ฟังแล้วอึ้งกิมกี่ไหมละท่าน พลังใจของครอบครัว “เลาหกุล” นั้นเต็มไปด้วยหมายเหตุที่พิเศษยิ่งนัก ลองไปอ่านเจ้าเป็นไผของครูอึ่งดูเถิด เชื้อไม่ทิ้งแถวนั้นเป็นอย่างไร

>> หลังจากนั้นเราถูกชวนเข้าไปห้องประชุม ที่มีคุณครูนั่งรอเต็มห้อง ผมถูกเชิญให้คุยกับคุณครู ในบรรยากาศที่ค่อนข้างจะเรียบร้อย คุยกับครูไม่ง่ายนักหรอก โดยเฉพาะเรื่องเอามะพร้าวไปขายสวน  มีเรื่องจะฝากคุณครูมากมาย ว่าหน้าที่ครูนั้นยากแต่ยิ่งใหญ่นัก ทำอย่างไรเด็กจะรักครู ครูควรจะรักลูกศิษย์ รู้จักตัวตนลูกศิษย์ของตัวเอง ถ้ารู้จักตัวก็จะนำไปสู่การรู้จักใจ ถ้าสามารถสื่อสารทางใจกันได้ เหมือนพวกแซ่เฮ คุณครูก็จะมีตัวช่วย มีความสุข มีความภาคภูมิใจ และมีกำลังใจเสริมให้กันและกัน ..ครูโรงเรียนนี้เขาจัดรายการวิทยุด้วยนะ ขั้นตอนอยู่ในระยะที่กำลังสนุกเชียวแหละ มีคุณครูหมุนเวียกันมาจัดรายการวิทยุทุกวัน

>พูดมากกว่านี้ก็จะงงทั้งคนฟังและคนพูด จึงโยนไมค์ให้คนที่สมควรพูดมากกว่า คนหัวโตไปแอบยืนอยู่ข้างหลังห้อง จึงถูกเชิญมาหน้าห้อง แล้วก็ให้เล่าเรื่องสะกดวิญญาณ คนหัวโตเล่าเรื่องย้ำคิดย้ำทำ มองคุณค่าแล้วสร้างคุณค่าของผู้ที่ทำหน้าที่ปลุกปั้นอนาคตของชาติ งานมอบการบ้านนั้น เหมาะกับคนหัวโตพอๆกับหาเพื่อนกินไอติมที่รู้ใจ

>> เจ้าเบิร์ด ฝากให้พ่อไปกราบพระที่วัดหริภุญชัย

ก็ไปแล้วนะเบิริ์ดนะ อธิฐานให้แล้ว ไม่รู้จะถูกใจรึเปล่า

ขอพระนางจามเทวีดลบันดาลให้เบิร์ดมีคู่เคียงใจไวๆ อิอิ..

>> ไหว้พระแล้วก็หิว

เราไปกินอาหารเที่ยงที่แปลกที่สุดในโลก

“ก้วยเตี๋ยวลำใย” เคยได้ยินไหม

หมายถึงก้วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋นที่ใส่เนื้อลำใยมาด้วย

นั่นก็หมายความว่า ชามนี้มีทั้งของหวานคาวรวมกันมาด้วยเดียวกัน

กินก้วยเตี๋ยวชามนี้ไม่ต้องแยกสั่งของหวานทีหลัง

ถามว่าอร่อยไหม ..นับว่าเป็นวาสนาพุงเลยนะปู อิ อิ..

ร้านนี้มีป้ายสะดุ้งโหยงด้วนะ “ระวังพริกเผ็ด” ตัวสีแดงเบ้อเร่อ

ยังจะรู้ว่า..คนไม่กินเผ็ดจะมาที่นี่

เจ้าของร้านเป็นญาติกับอุ้ย เอ๊ะ รึอุ้ยจะมาวางยาไว้นะ

>> อิ่มแล้วครูอึ่งชวนไปชมโรงเรียนเก่าของเธอ ปัจจุบันได้กลายเป็นพิพิภัณฑ์ชุมชนเมือง เป็นอาคารไม้สักหลังใหญ่ที่โปร่งสบายของเจ้านายลำพูนสมัยโน้น มาบัดนี้ตกเป็นสมบัติของสมาคมชาวจีนลำพูน แล้วเทศบาลลำพูนเช่าเดือนละ 8,000 บาท มาเปิดให้อาสาสมัครชาวลำพูนดูแล จัดแสดงเรื่องราวแต่หนหลัง มีภาพเก่าที่น่าสนใจมากมาย จำลองโรงภาพยนต์ยุคเก่า ห้องเรียนสมัยก่อน สิ่งละอันพันละน้อยรวบรวมไว้ให้ระลึกถึงอดีตได้ดีมาก

>> มีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องไปตามที่ออตบอก ..มาลำพูดให้พ่อแวะที่พิพิภัณฑ์อิินสนธิ์ วงค์สาม ให้ได้ เราจึงแอ่นแอ้นมาที่นี่ มีเรื่องที่สุดแสนประทับใจออตเอ๋ย  นับตั้งแต่เจ้าตัว ..ศิลปินแห่งชาติ อินสนธิ์ วงศ์สาม ท่านมานำชมสถานที่และอธิบายงานด้วยตัวท่านเอง สิ่งแสดงท่นี่ทุกอย่างลึกซึ้งนัก พวกสติตื้นอย่างเราๆตีความไม่ออกหรอก ถ้าไม่มีท่านเมตตามาอธิบายขยายความไปทีละจุดแบบตัวต่อตัวเลยนะ ค่อยๆคลี่ความหมายอธิบายประหยัดถ้อยประหยัดคำ ชี้นำให้เราคิดมากกว่าปากพร่อย จุดนี้มีเรื่องพิเศษมากนัก ใครเป็นชาวลำพูนถ้าไม่ได้มารู้มาเห็นชีวิตนี้น่าเสียดาย ที่ไม่รู้จักว่าคนลำพูนนั้นสร้างวีระกรรมไว้เป็นบทเรียนได้อย่างน่าอัศจรรย์ ท่่านพาเราไปชมสิ่งแสดงในแต่ละอาคาร อธิบายด้วยการแสดงกระชับเป็นจุดๆ แสดงวิธีสื่อบริบทของพระพุทธศาสนาในเชิงศิลปกรรมล่ำลึก นับเป็นวาสนาที่ได้มาเห็น มารู้ มาฟัง มาเก็บความประทับใจ ที่ได้เห็นได้ดูมากกว่าออตประมาณ %  ชมภาพประกอบก็แล้วกัน

>> ยังมีเวลา แวะไปกินไอติมเจ้าเด็ด ที่หมอจอมป่วนเคยเล่าไว้

เป็นร้านที่จัดไว้ดูดีร่มรื่น ขายของว่างที่อร่อยหลากหลายจนสั่งไม่ถูก

แต่ยังไงๆก็ต้องชิมเจ้า ไอติมมะเกี๋ยง ให้ได้

ชิมแล้ว รู้แล้ว รสชาติเหมือนกินยาระบาย กลิ่นแปลกๆ หวานมันเล็กน้อย

ถือว่าไม่ลองไม่รู้ ถามว่าจะสั่งอีกรอบ 2 ไหม

No No No รู้ว่าหลอกจะยินยอมให้หลอกครั้งเดียว ไม่เอาแล๊ว !!

>>  เราบึ่งไปรับอุ้ย ผู้ซึ่งสันทัดกรณีเรื่องวัดในภาคเหนือ

เรื่องจะผิดหวังเป็นอันปิดฉากได้

วัดที่เรายืนอยู่นี้ เงียบสงบ ร่มเย็นในยามบ่ายแก่

เราเดินดื่มด่ำฝีมือช่างไร้เทียมทานที่เป็นตำนาน เป็นต้นแบบให้ช่างสมัยนี้

ได้ลอกเรียน และลอกเลียน ได้ดั่งใจปรารถณา

ชมภาพเอาก็แล้วกัน

>> ออกจากวัดอินทราวาสไปชมวัดดอยดำ โฮ้ ธรรมมะจัดสรรอีกแล้ว เราเห็นการตั้งขบวนยาวเหยียดเดินขึ้นภู เนื่องจากตรงกับวันที่มีพิธีเดินไปกราบไหว้ เป็นอะไรๆที่พิเศษลึกซึ้งนัก แต่สังขารอย่างพวกเราขออนุญาตนั่งรถขึ้นดอยก็แล้วกัน ไปกราบพระ ไปชมงานวัด ไปสรงน้ำพระ สนุกมากตรงที่ไปสอยดาว ได้รางวัลมาทั่วหน้า คนหัวโตได้ถังพลาสติก ประป๋องใสน้ำ ได้แฟ๊บ อุ้ยได้หมี่ขาว ครูอึ่งอารมได้ถัง ผมได้ปลากระป่อง ฮ่าๆๆๆ  หิวแล้วลงดอยดีกว่า ไปกินข้าวต้มเอาแรง

<  ถึงเราจะหนีการเดินขึ้นดอย ก็ใช่ว่าจะจบง่ายๆ

รายการสุดท้ายของค่ำคืนนี้เราจะไปบุกห้อง 403 ที่อาคารอาจารย์พยาบาล

ห้องอุ้ยอยู่ชั้น 4 มีบรรไดให้เดินขึ้นไปทางเดียว

เราก็ก้าวกระหย่องกระแย่งขึ้นไปชมบรรยากาศห้องพักของอุ้ย

อุ้ยใจดีเลี้ยงลิ้นจี่ มะม่วงพันธุ์พราห์ม ชงชามาให้ชิม

มีชามะรุมด้วยนะ ชิมแล้วโอ้โห

ขอแถม..เอารูปสวยตอนอุ้ยสมัยเป็นช่างฟ้อนมาฝาก

อุ้ยของพวกเราสวยสง่าไม่เบานะจะบอกให้

ฟามลับ..มีคนมาแอบชอบอุ้ยมากมาย แต่ทำไมหัวใจอุ้ยไม่ไหวหวั่น ทำไม และ ทำไม..

เอาไว้วันไหนอารมณ์ดีจะเล่าเรื่องกิ๊กอุ้ยให้ฟัง..คิ คิ..

ห้ามแซวล่วงหน้าอิ อิ

« « Prev : ปริศนาทำ

Next : ใครว่ายอดดอยอินทนนท์หนาว ไปแก้ผ้ามาแล้ว » »