ลานสวนป่า

>> ทุกครั้งที่จะได้ไปภาคเหนือ ใจไหวหวั่นไม่เคยเสื่อมคลาย

ผมไปเมืองเหนือหลายรูปแบบ

บางครั้งนั่งเครื่องดาโกต้า (ยุคที่ทหารอเมริกันมาอาศัยบ้านเราเป็นฐานทัพบินไปถล่มเวียดกง)

เอื้องหลวงเอาเครื่องบินใบพัดขนาดเล็กมารับส่งผู้โดยสารในประเทศ

จำได้ว่าบางเที่ยวต้องบินขึ้นบินลงส่งผู้โดยสารตามจังหวัดรายทางที่ตั้งฐานทัพอเมริกา

เช่น บินลง อุตรดิตย์ ลำปาง แล้วก็โผขึ้นไปลงเจียงใหม่

บางทีขากลับ ขึ้นจากเจียงใหม่ แวะลำปาง อ้อมไปนครพนม แล้ววกมาลงดอนเมือง

หนุ่มรุ่นกระทงหัวใจมันร้อนรุ่ม..ทำไมมันบินช้ายังงี้นะ

เครื่องบินสมัยนั้นตกหลุมอากาศ  เสียววูบ เสียววาบ เสียวใจ ตลอดทาง

เสียงบินดังลั่นยามเผชิญสภาพอากาศแปรปรวน

บินหึ่งๆยังไงๆก็ยังเชื่องช้าอยู่ดี..

เพราะใจเรากระโดดออกไปถึงสนามบินตั้งนานแล้ว

บล็อกลานปัญญาก็ยังไม่มี โทรศัพท์ไม่มี ได้แต่โทรเลขไปบอก ..กำหนดการหัวใจ อิ อิ..

นึกดูเถิดลงเครื่องไป เจอสาวน้อยยิ้มหวานมารอรับ ความรู้สึกจะตื้นตันหัวใจไอ้หนุ่มทุ่งกุลาสักปานใด

เรื่อง 40 กว่าปีแล้วนี้ หวลระลึกถึงคราใดยังตรึงจิตประทับใจมิเว้นวาย

>> มาบัดนี้ได้ข่าวว่าท่านผู้มีอุปการะคุณได้วีซ่าแล้ว จะชวนกันไปแอ่วเมืองเหนือ ก็ย้อนไปถึงความหลังเมื่อครั้งขับรถคนเดียวไปหานางในดวงใจ ยุคนั้นถนนหนทางไม่ดี ขับรถออกจากบ้านตอนดึกจะไปโผล่ที่ทุ่งแสลงหลวงยามเช้าตรู่ อากาศเย็นเงียบสงบ หมอกยามเช้าลอยอ้อยอิ่งระนาบไปกับพื้นถนน ไก่ป่า นกต่าง ๆ ออกมาเดินเล่นเป็นกลุ่ม ๆ รถวิ่งไปใกล้ก็แตกฮือ ช่วงพระอาทิตย์ขึ้นจะสวยมาก อดใจไม่ไหวต้องจอดรถจอดใจยืนชมวิวคนเดียว ทั้ง ๆ ที่จิตร้อนรุ้มอยากจะไปถึงเร็ว ๆ  เคยมีบางเที่ยวผมนัดไปตักบาตรเช้ากับสาวน้อยแก้มใส ออกจากบุรีรัมย์บ่าย 5 โมง ไปถึงหน้าวัดพระสิงห์ตี 5

รูปไม่หล่อ พ่อไม่รวย แต่ใจเกินร้อยก็ยังงี้แหละคนสวย

>> เมื่อ 40 ปีมาแล้วผมขับรถขึ้นล่องถนนสาย สุโขทัย ตาก เถิน ลี้ เส้นทางไปลี้คดเคี้ยวและยังเป็นลูกรัง แต่สภาพแวดล้อมขุนเขาลำเนาไพร ภาพแม่ใหญ่ชาวเขาแบกตะกร้าใส่ของก้มหน้าก้มตาเดิน เด็กวิ่งเล่นร่าเริง สินค้า 2 ข้างทางล้วนเป็นของจากป่า ..ยังบรรเจิด

• เสียดายสมัยนั้นไม่มีกล้องถ่ายรูป ไม่อย่างงั้นคงจะมีภาพเด็ดแข่งกับอาเหลียงมาฝากญาติแซ่เฮ

• เสียดายไม่รู้จักอุ้ย น้าอึ่ง ครูอึ่ง ครูอาราม 40 ปีที่แล้วอยู่ไหนจ๊ะ

• ปล่อยให้ไอ้หนุ่มลูกทุ่งลุยผ่าหมากไปแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ ไม่มีกองเชียร์แม้แต่คนเดียว

• ความหวาดหวั่นนะมากโข แต่หัวใจพองโตเพราะเสียงเจ๊า ๆ นี่แหละ

• บัดนี้ฟ้าลิขิตให้มีโอกาสที่จะเดินทางย้อนอดีต

• ใจมันแล่นไปล่วงหน้าแล้วตั้งแต่ได้อ่านข่าวเมื่อเช้านี้

งุบงิบนัดแนะกับครูบา ว่าจะไปสำรวจและประสานงานกับทางวัดพระบาทห้วยต้ม อ.ลี้ ลำพูน เพื่อเตรียมการสำหรับปลูกต้นเอกมหาชัยสองพันต้น ในช่วงเดือนมิถุนายน

เฮ้อ..เขียนมาถึงตรงนี้ ใจเต้นตูมๆๆ

จะได้แวะนอนเมืองละปูนเป็นครั้งแรกในชีวิต

อาจจะเจอ ข้าวซอย น้ำพริกอ่อง แคบหมู ไส้อั่ว รอยยิ้ม และอ้อมกอด

แตกต่างจากในอดีตตรงที่..แค่จับมือเบา ๆ ไม่กล้ากอด

เพิ่งจะมาพัฒนาการกอดเอาเมื่อเข้ากระบวนการเฮฮาศาสตร์นี่แหละ

วันที่ 6-7 เจอท่านอัยการ น้าอึ่ง ครูปู กอล์ฟ ท่านบางทราย ได้คุยได้กอดบ้าง

เมื่อคืนก็กอดนะ ..ฝันว่าได้กอด และกอด อิ อิ

ทริปนี้มีรายการไปดอยอินทนนท์ด้วย

ก็มีความหลังอีกนั่นแหละ

ขับรถไปเที่ยวกับสาวน้อยเมื่อ 40 ปีที่แล้ว

ป่านฉะนี้ดอยสูงจะอยู่ดีมีสุขสถานใดหนอ ..

จะไปยืนที่เดิม ..ตรงที่เราเคยยืนหนาวสั่นด้วยกัน

จะไปยืนที่เดิม..เพื่อทบทวนอดีต

จะไปยืนที่เดิม..เพื่อฝากความรำลึกไปถึงเธอผู้อยู่ไกลโพ้น..

« « Prev : ไปเต๊อะไปแอ่ววัดพระบาทห้วยต้ม

Next : เคี้ยวเอื้องความรู้ » »