ลาน ด.ญ.เสื้อสีส้ม

สวัสดีค่ะทุกท่าน  ตอนนี้หนูก็สอบเสร็จแล้ว ปิดเทอมแล้วด้วย เย้ๆ..ก็เลยมาเขียนบันทึกเล่าเรื่องราวประสบการณ์ต่างๆ ในช่วงที่ผ่านมาให้กับทุกท่านได้อ่านสนุกๆเพลินๆเบาสมองกันนะคะ

ช่วงที่ผ่านมานี้หนูได้มีโอกาสไปเข้าค่ายยุวคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนสามัคคีวิทยาคมจังหวัดเชียงรายมาค่ะ  เห็นชื่อค่ายแล้วอย่าเข้าใจผิดเป็นค่ายลูกเสือยุวกาชาดอะไรแบบนั้นนะคะ  เพราะความจริงแล้วค่ายยุวคอมฯเป็นค่ายอบรมด้านการเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่ สสวท. จัดขึ้นค่ะ  ชื่อมันชวนให้เข้าใจผิดจริงๆเลยนะคะขนาดเพื่อนของหนูที่ไปเข้าค่ายด้วยกันยังเข้าใจผิดเตรียมชุดยุวกาชาดมาด้วยเลย  พ่อของหนูก็เหมือนกันแล้วยังบ่นอีกนะว่า “ค่ายยุวกาชาดนี่ไม่มีอะไรจะสอนกันแล้วเหรอ มาสอนคอมพิวเตอร์เนี้ย”.. น่าสงสารจริงๆ TT^TT

แล้วก็ขอบอกไว้ก่อนเลยนะคะว่าคงจะหาสาระเกี่ยวกับการเขียนโปรแกรมจากหนูไม่ได้หรอกค่ะ เพราะขนาดตัวหนูเองยังไม่เข้าใจเลย

การเข้าค่ายครั้งนี้เป็นการเข้าค่ายที่ไม่ใช่ของโรงเรียนจัดครั้งแรกของหนูเลยค่ะ  เป็นการเข้าค่ายที่ต้องไปเจอกับสังคมใหม่ๆที่ไม่ใช่ครูและเพื่อนๆในโรงเรียน  ตอนไปถึงวันแรกทุกคนก็ทำตัวกันไม่ถูกเลยค่ะ ไม่กล้ามองหน้ากันไม่กล้าคุยกันอยู่แต่กับกลุ่มเพื่อนที่มาด้วยกันเพราะว่ายังปรับตัวไม่ถูก  แต่มีเรื่องหนึ่งค่ะที่หนูปรับตัวได้ไว๊ไว..นั่นคือเรื่องการกิน  ต้องบอกก่อนว่าอาหารที่ทางค่ายจัดให้ต้องให้แม่ครัวตักให้ ซึ่งโต๊ะของแม่ครัวนี้แบบตั้งอยู่เด่นเป็นสง่ากลางโรงอาหารเลยค่ะ  อาหารมื้อแรก(มื้อเช้า)ทุกคนก็แบบเขินอาย  อุ้ย! เดี๋ยวเค้าจะว่าเรากินเยอะไหมนะ..จะมีคนมองรึเปล่า..ไม่เอาดีกว่าจานเดียวพอละ..  แต่สำหรับวิริยาไม่ค่ะ..ยังไม่อิ่มกับข้าวก็อร่อย หนูก็ลุกไปเติมราวกับเป็นเรื่องปกติเพราะเรื่องกินสำคัญสำหรับหนูค่ะ  แต่แค่หาเพื่อนจากโรงเรียนอื่นทำไมมันยากจุงเบย

ทางค่ายจัดระบบนักเรียนเป็นแบบกลุ่ม โดยมีพี่ๆสต๊าฟที่เป็นนักเรียนอาสาสมัครของโรงเรียนสามัคคีวิทยาคมคอยดูแลแต่ละกลุ่มค่ะ  แล้วก็มีดาวแจกเป็นรางวัลเวลาทำกิจกรรมให้แต่ละกลุ่มที่ทำได้  ในกลุ่มทุกคนก็ต้องทำกิจกรรมด้วยกัน เรียนด้วยกัน ทานข้าวด้วยกัน ขนาดเดินกลับที่พักก็ต้องไปด้วยกันเลยค่ะ

ตอนแรกๆในกลุ่มเงียบมากเลย ขนาดจะแนะนำตัวกันยังต้องโอวาว่าใครจะแนะนำตัวก่อนเลย  แต่เมื่อนานๆไปได้รู้จักกัน คอยช่วยสอนเวลาเรียนไม่เข้าใจ ทำกิจกรรมด้วยกัน ร่วมมือกันแก้โจทย์ที่ครูให้ ทำโปรเจคด้วยกัน ความสัมพันธ์ก็เริ่มพัฒนาขึ้น  สังเกตได้เลยจากเลยจากเวลาทานอาหาร(อีกแล้วเรื่องกินตลอด)  ในวันแรกๆโรงอาหารนี้เงียบมากมีแต่เสียงพี่สต๊าฟ แต่วันที่สามที่สี่มาโรงอาหารก็เต็มไปด้วยเสียงคนคุยเต็มไปหมด วันสุดท้ายมาก็มีคนร้องไห้กันเต็มไปหมดขนาดพี่สต๊าฟยังร้องไห้เลยค่ะ

สำหรับหนูแล้วการมาเข้าค่ายครั้งนี้ หนูคิดว่าหนูได้รับมากกว่าความรู้เรื่องการเขียนโปรแกรมนะคะ  ได้ไปเจอกับคนเก่งๆคนที่ทำให้เราต้องผลักดันตัวเองเพราะในค่าย  หนูกับเพื่อนโรงเรียนเดียวกันก็แก่สุดในค่ายเลยค่ะ แต่รุ่นน้องในค่ายกลับเขียนโปรแกรมเก่งกว่าอีก  ทำให้ตอนทำโปรเจคส่งครูจากตอนแรกหนูกะจะทำง่ายๆเสร็จไวๆส่งครู  แต่ไปเห็นของรุ่นน้องเขาตั้งใจทำแล้วก็ทำออกมาได้ดีมากๆด้วย หนูก็เลยร็สึกว่าน้องเขายังทำได้ดีกว่าเราเลย แล้วเราจะทำบ้างได้รึเปล่านะ  หนูก็เลยเปลี่ยนโปรเจคใหม่ทำให้มันดีกว่าเดิม พอตอนเสนอโปรเจคมา กลุ่มของหนูก็มีโปรเจคที่แตกต่างจากของกลุ่มอื่นที่ซ้ำๆกันเหมือนเรื่องที่หนูคิดจะทำตอนแรก  แล้วก็ยังได้เจอกับสังคมใหม่ที่เราต้องปรับตัวเข้ากับมัน ได้ไปแลกเปลี่ยนประสบการณ์ความรู้กับเพื่อนใหม่(ส่วนใหญ่ก็เรื่องเกม-_-^)

ก็เหมือนกับกบที่ออกจากกะลามาเจอกับปลา เจอผีเสื้อ แมลงปอ นก เป็ด ฯลฯ  แล้วมันก็คิดว่าพวกนี้ตัวอะไรทำไมไม่เหมือนกับเรา พยายามตีตัวออกห่างอยู่กับแต่พวกกบด้วยกัน  แต่เมื่อมันอยู่ร่วมกับสัตว์เหล่านั้นแล้ว มันก็พบว่าถึงแม้สัตว์พวกนั้นจะรูปร่างแตกต่างจากมันแต่ก็เป็นสัตว์โลกเหมือนมันแต่แค่มีรูปร่างต่างออกไป  เป็นตัวมันเองต่างหากที่ต้องปรับตัวอยู่กับสัตว์เหล่านั้นให้ได้ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีที่ให้มันอยู่นอกจากในกะลาของมันเอง เหมือนตัวหนูเองเลย ฮาฮ่า

ถ้าใครสนใจอยากเห็นภาพมากกว่านี้ก็สามารถเข้าไปดูได้ที่นี่ค่ะ Computer Youth Camp 2555

« « Prev : เสน่ห์แรงจริงๆนะ

Next : จากโรงเรียนสู่สวนป่า » »