ลานไผ่

    เล่ากง ที่เดินทางมาอยู่โคราชก่อนคนอื่น ๆ  และได้ภรรยาเป็นคนไทยด้วย แต่ไม่มีลูกด้วยกันเพราะเล่ากงเป็นหมัน เลยไม่มีลูกกับเล่าม่าด้วยเช่นกัน  ดังนั้นเมื่อ อาม่าแต่งงาน หลังจากมาอยู่เมืองไทยได้ ๑๐ ปี (อาม่าแต่งงานเมื่ออายุ ๑๘ ปี ซึ่งอาม่าบอกว่า ถือว่าอายุมากแล้วในสมัยนั้น จะแต่งงานเมื่ออายุ ๑๕-๑๖ ปี กันเป็นส่วนใหญ่) เมื่อ อาม่าแต่งงานแล้วก็ต้องไปอยู่บ้านอากง ตามประเพณีของชาวจีน  เล่ากงซึ่งไม่มีลูกจึงเดินทางกลับไปประเทศจีน เพื่อไป ขออากู๋ จากพี่ชาย (ลูกคนที่ ๓ ของพ่อแม่) มาเลี้ยงเป็นบุตรบุณธรรมแทน…..อาม่าเล่าว่า ตอนที่เล่ากงไปขอ  พี่ชายจะให้ลูกอีกคน แต่เล่ากง เห็นอากู๋ (ตอนนั้นอายุ ๘ ขวบ) แล้วถูกใจมากกว่า เนื่องจากเป็นเด็ก หน้าตาดี น่ารักกว่า จึงขออากู๋มาเป็นลูกบุญธรรมแทน  ดังนั้น อาม่าจึงมีอากู๋มาเป็นน้องชาย (เป็นลูกพี่ลูกน้อง) มาอยู่ที่โคราชด้วยกันตั้งแต่นั้นมา

ภาพข้างบนเป็นภาพที่ อาม่า อากู๋ และ อาอี้ ถ่ายด้วยกันครั้งที่กลับไปเยี่ยมญาติที่เมืองจีนด้วยกัน ในตอนที่อาม่า อายุประมาณ ๖๐ ปี อาม่าเล่าให้ฟังว่า ตอนที่ไปเมืองจีนครั้งนั้นเป็นช่วงที่ทางประเทศจีนกำลังไว้ทุกข์จากการเสียชีวิตของท่านประธานเหมาเจ๋อตุง พอดี (ประธานเหมาเจ๋อตุง เสียชีวิตเมื่อวันที่ ๑๘ กันยายน พ.ศ. ๒๕๑๙)

        ส่วนน้องสาวแท้ ๆ ของอาม่า (อาอี้) นั้นมาเมืองไทยทีหลัง โดยเดินทางมาหลังจากแต่งงานแล้ว แต่มาพักอาศัยและทำมาหากินอยู่ที่กรุงเทพฯ จึงไม่ได้พบกัน  เพียงทราบข่าวว่ามาอยู่เมืองไทยเท่านั้น   อาม่าเล่าว่าการได้พบ อาอี้ที่กรุงเทพฯ นั้น บังเอิญจริง ๆ  คนที่ไปพบอาอี้คนแรกคือ อาเจ็ก (น้องชายของอากง) ในตอนนั้นอาเจ็กไปเรียนหนังสือที่กรุงเทพฯ  โดยการส่งของอากง เพื่อให้อาเจ็กได้เรียนหนังสือสูง ๆ เนื่องจากเล่ากง (ไล่เล่ากง) พ่อของอากงเสียชีวิตไปตั้งแต่อากงยังอายุไม่มาก อากงซึ่งเป็นลูกชายคนโตจึงต้องทำงานหาเลี้ยงชีพช่วย เล่าม่า (ไล่เล่าม่า) จึงไม่ได้เรียนหนังสือสูง จึงพยายามส่งเสริมให้น้อง (อาเจ็ก) ได้เรียนสูง ๆ  โดยส่งไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ  เป็นเหตุให้วันหนึ่งเมื่ออาเจ็กไปแถวตลาดบางรัก พบแม่ค้าขายขนมกูฉ่ายคนหนึ่ง ขายขนมอยู่บริเวณหน้าตลาดมีหน้าตาคล้ายอาม่ามาก จึงเข้าไปสอบถามจนแน่ใจว่าเป็นน้องสาวของอาม่า   อาเจ็กจึงชวนอาอี้เดินทางจากกรุงเทพฯ มาพบอาม่าที่โคราช เป็นการพบกันครั้งแรกของอาม่ากับอาอี้ที่เป็นพี่น้องกันแท้ ๆ ที่แยกกันตั้งแต่ยังเป็นเด็กอายุเพียงไม่กี่ขวบ ได้มีโอกาสพบกันอีกครั้งเมื่อมาอยู่ในเมืองไทย  หลังจากนั้นก็มีการไปมาหาสู่กันในเวลาต่อ ๆ มา  มีความสนิทสนมกันมาจนถึงรุ่นลูก ๆ หลาน ๆ ในปัจจุบัน

« « Prev : อาม่าเล่าเรื่อง (๓) เล่ากงเล่าม่า

Next : อาม่าเล่าเรื่อง (๕) ชีวิตช่วงแรกที่อยู่เมืองไทย » »