ลานถัง

วันนี้   ดิฉันยังหดหู่อยู่เช่นเดิม

ชีวิตของการเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย  บ่อยครั้งที่ผลประเมินการเรียนรู้ของลูกศิษย์ที่สุดแสนจะเหลือขอ

ทำให้อาจารย์ต้องตกอยู่ในภาวะที่ต้องตัดสินใจว่าจะเมตตา ยอมให้ผ่าน ยอมให้จบการศึกษาไปประกอบอาชีพได้ หรือจะตัดอนาคตด้วยการให้ retire เพราะเขาก็ร่ำเรียนมาจนใกล้จบปีสุดท้ายพอดี

เราจะเมตตา หรือกล้าเผชิญกับความรู้สึกผิดที่มีส่วนทำให้วิถีชีวิตการงานของลูกศิษย์คนหนึ่งต้องดับวูบลง ไม่มีปริญญาบัตรแสดงความสำเร็จที่สังคมยอมรับ

(วกกลับมาที่สาเหตุจริงๆ ของความหดหู่ใจ ในวันนี้)

ดิฉันจึงเข้าใจดีว่า

หากผลการประเมินผู้บริหารออกมาว่า อยู่ในขั้นเหลือขอเช่นกัน  ผู้ใหญ่ที่ใหญ่กว่าคงต้องลำบากใจที่จะตัดสินออกมาในรูปแบบใด  รูปแบบหนึ่ง

ดังนั้น  ผลการเรียนที่ ได้ :  F  F  F  F  F  F  F  F  F  D  D  D  D  รวมๆ แล้วได้รับการประเมินให้ “ผ่าน” ได้

ฉันใด…ก็ฉันนั้น….

ผลการประเมินที่ได้ : ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ไม่ผ่าน  ผ่านแบบมีเงื่อนไข ผ่านแบบมีเงื่อนไข ผ่านแบบมีเงื่อนไข ผ่านแบบมีเงื่อนไข   รวมๆ แล้วได้รับการประเมินให้ “ทำงานต่อไป” ได้ เช่นกัน 

ในโลกแห่งความเป็นจริง  เมื่อยืนอยู่ระหว่างเส้นแบ่งของเมตตากับกล้าเผชิญ  มักไม่มีใครเลือกเผชิญความเป็นจริง