ลานโรงเรียน

งานวันปิดภาคของโรงเรียนในปีการศึกษา 2553 จบไปแล้ว สองงาน เมื่อเย็นวันพุธที่ 9 และพฤหัสบดี ที่ 10  มีนาคม คืองานวันปิดภาคของอนุบาลอังกฤษ ที่เราเรียกกันว่า Pride Day  และงานปิดภาคของอนุบาลไทย ที่เราเรียกว่างานวันภาคภูมิใจ  ยังเหลืออีกงานคืองานวันที่ 13 มีนาคม เป็นงาน Awards Banquet   ซึ่งเป็นวันแสดงความยินดีต่อพี่ ป.6 ที่จบการศึกษาของโรงเรียน

เมื่อก่อนนี้ งานวันปิดภาคมีเพียงงานเดียว จัดวันเดียว เพราะนักเรียนรวมกันทั้งสามแผนก ไม่เกินสองร้อยคน  แม่ใหญ่ก็ทำหน้าที่เป็นผู้แจกใบจบการศึกษาในระดับอนุบาล  ให้แก่เด็กๆเอาไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก  เสร็จแล้วก็ลงมาทำหน้าที่พิธีกรในงาน กล่าวต้อนรับผู้ปกครอง  แล้วก็ดำเนินการเกี่ยวกับการแสดงของเด็กๆ ซึ่งกินเวลาประมาณ ชั่วโมงครึ่ง เรียกว่า One woman show ตลอดทั้งงาน

แต่เดี๋ยวนี้  คือตั้งแต่หกปีที่แล้วมาจนถึงปัจจุบัน แม่ใหญ่  ได้แต่มานั่งชื่นชม ผลงานที่แต่ละภาคจัดขึ้น  อ่านต่อ »

ต้องบอกว่ากำลังเรียนรู้กับ”ลานปัญญา” จริงๆ  เมื่อวานเขียนไปหนึ่งหัวข้อ  มาเปิดอ่านวันนี้หาของตัวเองไม่เจอ  คลิกไปๆมาๆ ก็พบว่า ยังไม่ได้กดคำว่า “ เผยแพร่ ”  นี่ก็ยังหาวิธีทำสารบัญ เรื่องของตัวเองอยู่ แต่ยังหาไม่เจอ  คุยกับออตทางเฟสบุค ออตบอกให้ถาม LOGO แสดงว่าออตก็ไม่รู้เหมือนกัน ( ฮา ) ใครทราบช่วยขยายความด้วยนะคะ  เข้า”ลานปัญญา” ก็สนุกดีเหมือนกัน ได้ลับสมอง  ลองผิดลองถูก    เพราะมีอะไรให้คลิกๆคลำๆ หลายขั้นตอน อ่านต่อ »

พระท่านบอกว่าให้คนเราอยู่กับปัจจุบันก็จริงอยู่ แต่คนมีอายุแล้วอย่างเรา อดนึกถึงอดีต     ที่มีเรื่องสนุกๆน่าจดจำไม่ได้  บางทีก็เผลอเล่าซ้ำๆจนลูกๆต้องยกสองหรือสามนิ้วเตือนว่าเล่าเรื่องนี้สามครั้งแล้วนะแม่   แต่แม่ใหญ่โชคดีอยู่อย่างหนึ่งที่มักจะเลือกจำแต่เรื่องดีดี หรือไม่ก็เรื่องสนุกๆเท่านั้น   โดยเฉพาะกับเด็กๆรุ่นต่างๆ ที่มีเรื่องเด็ดๆให้จำไม่น้อย   อ่านต่อ »

เลือกชื่อ”ลานโรงเรียน” ก็เพราะชีวิตคลุกคลีอยู่กับลานนี้มาถึง 34 ปีแล้ว  แต่ขณะนี้ชีวิตก็ยังอยู่ไม่ไกลจากลานเดิม เป็นผู้ก่อตั้ง “โรงเรียนอนุบาลพัฒนาเด็ก” เมื่อปี 2520  โดยตั้งใจว่าจะให้เป็นโรงเรียนเล็กๆขนาดความจุนักเรียนเพียง  140 คน  และมีความตั้งใจว่าจะให้เป็นโรงเรียนที่เด็กๆมาเรียนแล้วมีความสุข  อยากมาโรงเรียน  มาเล่นมากกว่ามาเรียน  แต่จากการเล่นก็ได้เรียนรู้ไปด้วย  ซึ่งแนวคิดในสมัยนั้น ถือว่าใหม่มาก  แต่ก็ได้รับการตอบรับจากผู้ปกครองที่เป็นกลุ่มเพื่อนๆอาจารย์มหาวิทยาลัยขอนแก่นซึ่งเราลาจากมาพอสมควร   เปิดเรียนวันแรก มีลูกเพื่อนๆสมัครมาเรียน 28 คน  แต่เปิดได้เพียงเทอมเดียว  เด็กก้เพิ่มมาเป็น 128 คน เกือบเต็มตามจำนวนที่ตั้งไว้เสียแล้ว
ขอกระโดดข้ามเรื่องมาเร็วๆเลยดีกว่า ว่าหลังจากเปิดไปได้  20 ปี ก็ได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง ภายใต้คำขวัญว่า “โรงเรียนที่อบอุ่นเหมือนบ้าน มีครูอ่อนหวานเหมือนพ่อแม่”และแนวการสอนแบบ  “ให้คิดมากกว่าจำ”  ก็ให้มีอันได้ขยายเป็นโรงเรียนอนุบาลและประถม ในประเภท “Bilingual” หรือสมัยนี้เปลี่ยนมาเรียกว่า “English Program”ตามนโยบายของกระทรวงศึกษาธิการ ในปี พ.ศ. 2540 ซึ่งเป็นปีวิกฤตเศรษฐกิจ ฟองสบู่แตก แรกๆผู้ปกครองก็ส่งลูกมาเรียนเต็มชั้น ป 1 แต่พอปลายปี  หายกันไปครึ่งห้อง  เด็กอนุบาลก้พลอยหายไปอยู่โรงเรียนรัฐบาลและเทศบาล เกือบร้อยคน  เปิดเทอมมาใจหาย นึกว่าโรงเรียนจะไปไม่รอดเสียแล้ว  แต่ด้วยมีครูดี มีน้ำใจ  เราช่วยประคับประคองกันและกัน  ครูเสนอให้ลดเงินเดือนตัวเอง แต่ไม่มีการให้ใครออก  ทำกิจกรรมทุกอย่างที่ลดต้นทุนได้ แต่ไม่ลดคุณภาพ ฯลฯ ลูกๆก็ได้กลับมาช่วยแม่ที่กำลังซวนเซ ในที่สุดเราก็รอดพ้นวิกฤตนั้นมาได้  เพราะได้ลูกดี เพื่อนดี รวมทั้งครู  และพนักงานที่ดี  ที่ร่วมฝ่าฟันกันมาถึงปีนี้ ปีที่ 2554 ที่เราสามารถพูดอย่างเต็มภาคภูมิว่าเรามาถึงเส้นชัยแล้วอย่างมั่นคง ขณะนี้แยกเป็นสองโรงเรียน โรงเรียนพัฒนาเด็กภาคภาษาไทย  ย้ายมาอยู่ที่ถนนประชาสโมสรมีนักเรียน 200 คน (เต็มแล้ว)  ส่วนภาคภาษาอังกฤษ ตั้งอยู่ที่เดิมคือถนนศรีจันทร์  มีนักเรียน 300 คน (อนุบาลเต็มแล้ว ส่วนประถมรับเสริมได้เพียงบางชั้นเท่านั้น)
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะคะ  เพราะยังเป็นแค่น้ำจิ้มและตัวอย่าง  เมื่อเข้าบล็อก “ลานโรงเรียน”ได้อย่างเต็มที่แล้ว คงจะได้มีเกร็ดต่างๆในรอบ 34 ปีที่  “ลานโรงเรียน” มาเล่าให้ฟังอีกแยะ