ลานโรงเรียน

พระท่านบอกว่าให้คนเราอยู่กับปัจจุบันก็จริงอยู่ แต่คนมีอายุแล้วอย่างเรา อดนึกถึงอดีต     ที่มีเรื่องสนุกๆน่าจดจำไม่ได้  บางทีก็เผลอเล่าซ้ำๆจนลูกๆต้องยกสองหรือสามนิ้วเตือนว่าเล่าเรื่องนี้สามครั้งแล้วนะแม่   แต่แม่ใหญ่โชคดีอยู่อย่างหนึ่งที่มักจะเลือกจำแต่เรื่องดีดี หรือไม่ก็เรื่องสนุกๆเท่านั้น   โดยเฉพาะกับเด็กๆรุ่นต่างๆ ที่มีเรื่องเด็ดๆให้จำไม่น้อย  

ปีแรกที่เปิดโรงเรียนใหม่ๆเป็นปีที่ค่อนข้างชุลมุน เพราะอาคารยังไม่ค่อยเรียบร้อย ณ  วันเปิด   ห้องน้ำห้องท่ายังทำไม่เสร็จดีนัก ต้องพาเด็กๆมาอาบน้ำแต่งตัวและเข้าส้วมที่บ้านเรือนไทยหลังโรงเรียน  ครูก็มีอยู่หกคน นักเรียนยี่สิบแปด  แม่ใหญ่ว่าราชการสามตำแหน่ง ผู้จัดการ  ครูใหญ่และผู้รับใบอนุญาต  มีครูคนหนึ่งชื่อครูตุ่ม  จบเอกอนุบาลมาจากสวนดุสิต  เป็นครูคนสวยที่สุดของโรงเรียนเรา  เด็กๆรักครูตุ่มมากมาย  เพราะใจดี และน่ารัก  วันหนึ่ง ครูตุ่มก็พาเด็กมาอาบน้ำ ล้างหน้าแปรงฟัน ที่บ้านแม่ใหญ่ที่ตอนนั้นใช้เป็นออฟฟิซไปพลางๆ  แม่ใหญ่มองดูเด็กๆเดินต่อกันเป็นรถไฟ  มาจนถึงห้องอาบน้ำ ได้ยินครูตุ่มบอกเด็กๆว่า  “ทุกคนทานข้าวแล้ว คราวนี้ก็ต้องแปรงฟันให้สะอาดนะคะ   ฟันจะได้ขาว สวยงาม”  แล้วครูก็ยิ้มกว้างกับเด็กๆ    ทันใดนั้น  น้องโย  นักเรียนหญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งก็เอียงคอมองครูตุ่มอย่างฉงน แล้วพูดขึ้นว่า “คุณครูขา  แต่ทำไมครูฟันเหลืองล่ะคะ”  ตะแล่ม  ๆๆๆๆ

ปัจจุบันนี้ น้องโยคือทันตแพทย์หญิง อยู่ที่คณะทันตแพทย์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น…….. เรื่องนี้เกี่ยวข้องกันหรือเปล่า แม่ใหญ่ไม่ยืนยันค่ะ

วันหลังจะเอาเรื่องน้องๆมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ

« « Prev : เพิ่งมาเยือน

Next : คลิกแบบงงๆ » »