ลานโรงเรียน

เลือกชื่อ”ลานโรงเรียน” ก็เพราะชีวิตคลุกคลีอยู่กับลานนี้มาถึง 34 ปีแล้ว  แต่ขณะนี้ชีวิตก็ยังอยู่ไม่ไกลจากลานเดิม เป็นผู้ก่อตั้ง “โรงเรียนอนุบาลพัฒนาเด็ก” เมื่อปี 2520  โดยตั้งใจว่าจะให้เป็นโรงเรียนเล็กๆขนาดความจุนักเรียนเพียง  140 คน  และมีความตั้งใจว่าจะให้เป็นโรงเรียนที่เด็กๆมาเรียนแล้วมีความสุข  อยากมาโรงเรียน  มาเล่นมากกว่ามาเรียน  แต่จากการเล่นก็ได้เรียนรู้ไปด้วย  ซึ่งแนวคิดในสมัยนั้น ถือว่าใหม่มาก  แต่ก็ได้รับการตอบรับจากผู้ปกครองที่เป็นกลุ่มเพื่อนๆอาจารย์มหาวิทยาลัยขอนแก่นซึ่งเราลาจากมาพอสมควร   เปิดเรียนวันแรก มีลูกเพื่อนๆสมัครมาเรียน 28 คน  แต่เปิดได้เพียงเทอมเดียว  เด็กก้เพิ่มมาเป็น 128 คน เกือบเต็มตามจำนวนที่ตั้งไว้เสียแล้ว
ขอกระโดดข้ามเรื่องมาเร็วๆเลยดีกว่า ว่าหลังจากเปิดไปได้  20 ปี ก็ได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง ภายใต้คำขวัญว่า “โรงเรียนที่อบอุ่นเหมือนบ้าน มีครูอ่อนหวานเหมือนพ่อแม่”และแนวการสอนแบบ  “ให้คิดมากกว่าจำ”  ก็ให้มีอันได้ขยายเป็นโรงเรียนอนุบาลและประถม ในประเภท “Bilingual” หรือสมัยนี้เปลี่ยนมาเรียกว่า “English Program”ตามนโยบายของกระทรวงศึกษาธิการ ในปี พ.ศ. 2540 ซึ่งเป็นปีวิกฤตเศรษฐกิจ ฟองสบู่แตก แรกๆผู้ปกครองก็ส่งลูกมาเรียนเต็มชั้น ป 1 แต่พอปลายปี  หายกันไปครึ่งห้อง  เด็กอนุบาลก้พลอยหายไปอยู่โรงเรียนรัฐบาลและเทศบาล เกือบร้อยคน  เปิดเทอมมาใจหาย นึกว่าโรงเรียนจะไปไม่รอดเสียแล้ว  แต่ด้วยมีครูดี มีน้ำใจ  เราช่วยประคับประคองกันและกัน  ครูเสนอให้ลดเงินเดือนตัวเอง แต่ไม่มีการให้ใครออก  ทำกิจกรรมทุกอย่างที่ลดต้นทุนได้ แต่ไม่ลดคุณภาพ ฯลฯ ลูกๆก็ได้กลับมาช่วยแม่ที่กำลังซวนเซ ในที่สุดเราก็รอดพ้นวิกฤตนั้นมาได้  เพราะได้ลูกดี เพื่อนดี รวมทั้งครู  และพนักงานที่ดี  ที่ร่วมฝ่าฟันกันมาถึงปีนี้ ปีที่ 2554 ที่เราสามารถพูดอย่างเต็มภาคภูมิว่าเรามาถึงเส้นชัยแล้วอย่างมั่นคง ขณะนี้แยกเป็นสองโรงเรียน โรงเรียนพัฒนาเด็กภาคภาษาไทย  ย้ายมาอยู่ที่ถนนประชาสโมสรมีนักเรียน 200 คน (เต็มแล้ว)  ส่วนภาคภาษาอังกฤษ ตั้งอยู่ที่เดิมคือถนนศรีจันทร์  มีนักเรียน 300 คน (อนุบาลเต็มแล้ว ส่วนประถมรับเสริมได้เพียงบางชั้นเท่านั้น)
วันนี้เอาแค่นี้ก่อนนะคะ  เพราะยังเป็นแค่น้ำจิ้มและตัวอย่าง  เมื่อเข้าบล็อก “ลานโรงเรียน”ได้อย่างเต็มที่แล้ว คงจะได้มีเกร็ดต่างๆในรอบ 34 ปีที่  “ลานโรงเรียน” มาเล่าให้ฟังอีกแยะ