น้ำใจ
ช่างมีน้ำใจเหลือเกิน
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น อาม่ารีบไปรับสาย เพราะคนที่จะโทรฯมาเบอร์นี้ คือญาติๆ ลูกๆ และเพื่อนสนิทจริงๆ ที่จะคุยนานจะได้ประหยัดค่าโทรฯ..อิอิ พอได้ยินเสียงก็ดีใจเพราะเป็นเจ้าประจำที่โทรฯ มาหา เรื่องของเรื่องคือเป็นเพื่อนวุฒิอาสาธนาคารสมองโคราชด้วยกัน ชอบพออัธยาศัยกัน นิสัยคล้ายๆกัน เป็นนายช่าง(ผู้หญิง) รพช.เก่า ไปมาหาสู่เป็นประจำ เมื่อกลางกุมภาพันธ์ ๒๕๕๔ เธอปรึกษาเรื่องการรักษามะเร็งเต้านม ที่เธอเพิ่งทราบจากการไปตรวจที่โรงพยาบาลมหาราช หมอบอกให้ตัดออกทันที่รอไม่ได้แล้ว เธอขอเวลาทำใจ เธอจิตตกมากโทรฯ มาปรึกษาอาม่า ซึ่งปกติก็จะปรึกษาเกือบทุกเรื่อง ตั้งการปลูกพืชปลอดสารพิษ เรื่องการรักษาสุขภาพด้วยการกินอาหารที่เหมาะกับร่างกายวัยแและจิตใจ อาม่าพอมีข้อมูลการรักษาโรคภัยไข้เจ็บของแพทย์ทางเลือกในปัจจุบันที่ก้าวหน้าไปมาก ซึ่งมักมีผู้คนที่เคารพนับถือเอาหนังมาให้อ่าน ประกอบกับการค้นคว้าช้อมูลเพิ่มเติม ก็พอจะทราบวิธีการรักษาแบบต่างๆ และได้พูดคุยกับคนที่รักษาตัวด้วยวิธีนี้รอดชีวิตมาก็หลายคน(มะเร็งขั้สุดท้าย)
อาม่าเข้าใจความรู้สึกของเธอดี จึงพูดคุยให้เธอสบายใจ แล้วก็เล่าเรื่องดีๆให้ฟัง หาข้อมูลแพทย์ทางเลือกที่รักษาโรคมะเร็งในสภาพต่างๆให้ฟัง พร้อมทั้งให้ข้อมูลชื่อหมอ พร้อมเบอร์โทรศัพทย์ เพื่อจะได้คุยกันก่อน และให้หาข้อมูลการรักษาของแพทย์แผนปัจจุบัน ซึ่งเธอมีหลานที่เป็นหมอทำงานที่รพ.มหาราช เพื่อให้มีข้อมูลจากหลายๆ แหล่ง ข้อมูลจากหลานซึ่งเป็นหมอ เป็นประโยชน์มากเพราะค้นหาข้อมูลระบบการรักษาทั้งของต่างประเทศและในประเทศ แล้วสรุปความคิดเห็นว่า น่ารักษาด้วยแพทย์ทางเลือก และเอาข้อมูลทางการรักษาแพทย์ทางเลือกมาให้ดู ซึ่งตรงกับข้อมูลอาม่าที่มีอยู่ อย่างน้อยที่สุดมีเสียงสนับสนุนตรงกันทั้งสองฝ่าย และด้วยความบังเอิญพี่อ้อยซึ่งเป็นสมาชิกชมรมผูสูงอายุฯ เป็นเพื่อนนักเรียนสุรนารีกับเธอ พอทราบข่าว พี่อ้อยพาไปพบหมอที่อาม่าเคยบอกไว้ทันที่ เธอตัดสินใจรับการรักษาตามแพทย์ทางเลือก และทำการรักษาตัวอย่างเคร่งครัดครบสามเดือน ตอนนี้เป็นการรักษาขั้นที่สี่แล้ว ไปไหนมาไหนได้ตามสบาย แต่ต้องดูแลเรื่องอาหารอย่างเคร่งครัด อาม่าขอสารภาพความจริงว่า อาม่าไม่คยไปเยี่ยมเธอที่บ้านแม้แต่ครั้งเดียว อาม่าใช้วิธีโทรศัพท์หาเธอเป็นระยะๆ ตลอดมา เวลาเธอจิตตกก็จะโทรฯมาบอกว่าจิตตก อาม่าก็หาวิธีทำให้เธอหายโดยหันเหความไม่สบายใจ โดยชวนคุยในเรื่องดีๆ สนุกๆ จนได้ยินเสียงหัวเราะ
เมื่อวานเธอโทรฯ มาบอกว่าจะมาหา เธอมาพร้อมของฝากที่เป็ผลไม้ที่อาม่าชอบมาก สละสองช่อใหญ่ๆ ไม่พูดพร่ามทำเพลงเธอแกะสละทั้งสองช่อจนหมดเก็บใส่กล่องสองกล่องใส่ตู้เย็น ทีเหลืออาม่ากินคนเดียว เพราะเป็นข้อห้ามของเธอ เธอจำได้ว่าอาม่ากลัวสละและปอกไม่เป็นแต่ชอบกิน และมีต้นสละตัวเมียโดดเดี่ยวที่บ้านด้วย อาม่าทำอาหารเย็นให้เธอกิน เราคุยกันจนมือค่ำ ความสุขเล็กๆ ที่แบ่งปันให้กัน เธอช่างมีน้ำใจจริงๆ เธอบอกว่าอยากมาหาให้เห็นด้วยตาจริงว่าเธอมีสุขภาพเป็นอย่างไร เราไม่คุยเรื่องนี้เลย กลายเป็นคุยเรื่องราวสนุกๆ จนเพลินค่ะ นี่แหละน้ำใจ การรักษาใจเป็นหัวใจในการรักษากายค่ะ
