ลานจอมป่วน

…………

การได้อ่านเรื่องของคนที่เรารู้จัก

มีความรู้สึกพิเศษลึกซึ้งนัก

มึความอยากรู้จักให้มากขึ้นเป็นพื้นฐาน

ด้วยเหตุผลนี้..

จึงขออ้อนวอนให้ท่านเขียนบล็อกมากขึ้นอีกนิดนะขอรับ

เรียนบอกเล่าว่าท่านเรียนรู้มาอย่างไร สนใจอะไรพิเศษ

อ่านแล้วพวกเราหายบื้อ บึ้ง เบื่อ บูด

ลงมือเลยนะครับ..มีคนรออยู่นะ..

…………

จากบันทึก “ คุณคนไทย  ทำยังไงจะหายบื้อ ”  ของครูบาฯ  ในลานสวนป่า

ระยะนี้อาจมีคนสงสัยมีคนเปิดอกเปิดใจ (อย่าเปิดอกจริงๆล่ะ  อิอิ) เขียนบันทึกเรื่องราวของตัวเอง  เริ่มจากบันทึก

“เจ้าเป็นไผ ภาคพิสดาร” ของ Logos ในลานซักล้าง  เป็นที่ฮือฮาของคนในวงการ  บางคนถึงกับอุทาน  มีรูปถ่ายหล่อๆมาลงด้วย  เกิดอะไรขึ้น ๆ ๆ ๆ ๆ

ติดตามมาด้วยบันทึก “ร่องรอยบางทราย 1-3” ในลานดงหลวงของ bangsai

และบันทึก “โยนิโสมนสิการแห่งชีวิต” ของน้ำฟ้าและปรายดาวในลานน้ำฟ้าและปรายดาว

และคงจะมีติดตามมาอีกหลายบันทึกเร็วๆนี้

วันนี้มีเวลาว่างก็ว่าจะเขียนเล่าเรื่องตัวเองบ้าง  แต่ก็เกิดคำถามในใจขึ้นมาว่า  เอ๊ะ ๆ ๆ ๆ   เขียนเรื่องตัวเองทำไม ?  อ่านเรื่องคนอื่นทำไม ?

ลองทบทวนดูครับ  เวลาเราอ่านหนังสือ  ถ้าเราไม่รู้จักผู้แต่ง  เวลาอ่านก็ไม่ค่อยจะได้อรรถรส  แต่ถ้าเรารู้จักผู้แต่งเป็นอย่างดี  เวลาอ่านก็จะได้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน

การอ่านบันทึกก็เหมือนกัน  อ่านบันทึกของคนที่เราไม่รู้จักชื่อ (ชื่ออาจเป็นชื่อที่ใช้ในการเขียนบันทึก)  ไม่รู้จักหน้าตา  ไม่รู้ที่มาที่ไป  อ่านไปก็รับรู้ระดับหนึ่ง  เวลาจะแสดงความเห็นอาจมีการสงวนท่าที  เพราะไม่สนิทใจ  จะหยอกเย้าก็กลัวจะไม่เข้าใจ  กลัวเขาจะโกรธเอา  การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ก็อาจจะได้ระดับหนึ่ง

แต่ถ้าเรารู้จักดี  รู้ตัวตนของผู้เขียนบันทึก  รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม  (จอมป่วนจำได้แต่ชื่อที่ใช้เขียนบันทึก  จำชื่อจริงไม่ค่อยได้  อิอิ)  เคยเห็นรูป  รู้ประวัติ  รู้เรื่องงานที่ทำ  รู้ว่าสนใจเรื่องอะไร  การอ่านและร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้ก็จะมีความหมายมากขึ้น

ยิ่งเคยเห็นกัน  เคยกอด  เคยนั่งคุยกันแบบตัวเป็นๆ  เคยหัวเราะแบบขำสุดๆขำกลิ้งคราวนี้ละก้อกำแพงพังทะลายเลยครับ  มีความรู้สึกปลอดภัย  สนิทสนมที่จะคุย  การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกันก็จะมีความหมายมากขึ้น

คิดไปคิดมาก็ลามมาถึง….  แล้วอ่านบันทึกทำไม ?  เขียนบันทึกทำไม ?

เคยแสดงความเห็นไปว่า  การเขียนบันทึก  การอ่านบันทึก  การแสดงความเห็นโต้ตอบกันเป็นการสนทนาเสมือน  ซึ่งอาจพัฒนาเป็นสุนทรียสนทนาเสมือน ( Virtual Dialogue )  ถ้าผู้ร่วมสนทนาเปิดใจมาร่วมสนทนากัน  เกิดการแลกเปลี่ยนเรียนรู้

การอ่านบันทึกอย่างเดียว  ไม่เขียนบันทึก  ไม่แสดงความคิดเห็น  ก็ทำให้การสุนทรียสนทนาไม่สมบูรณ์  เพราะไม่มีการสนทนา  ได้แต่นั่งฟังอย่างเดียว  ลองนึกถึงวงสนทนา  ที่เราไปนั่งฟังอย่างเดียว  จะเรียกว่าวงสนทนาได้ไหม ?

สาเหตุที่ไม่เขียน  ไม่ร่วมแสดงความคิดเห็นอาจมีหลายสาเหตุ  เช่นมีปัญหาทางเทคนิคในการเขียนบันทึก  ไม่รู้จะสมัครอย่างไร  ฯ  เรื่องนี้ทางทีมงานคงต้องหาทางพัฒนาระบบให้ง่าย  มีคู่มือที่สมบูรณ์  รวมถึงการฝึกอบรมให้เขียนบันทึกต่อไปในอนาคต

นอกจากปัญหาทางเทคนิคแล้ว  ปัญหาที่สำคัญที่สุดคงเป็นปัญหาเรื่องการทะลายกำแพงที่แต่ละคนสร้างขึ้นมาเอง  และคงต้องเป็นคนทะลายกำแพงนั้ยเองเพราะแม้แต่แฟนก็ยังทำแทนไม่ได้เลย

กำแพงที่เราสร้างขึ้นมาอาจมีตั้งแต่ 

        เราเป็นคนเล็กๆในสังคม  ไม่มีอะไรน่าสนใจ

        เราไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษ

        เขียนบันทึกไม่เป็น

        ไม่รู้จะเขียนอะไร

        ไม่รู้จะทักทายหรือแสดงความคิดเห็นอย่างไร ?……ฯลฯ

การอ่านเรื่องราวของคนอื่นอาจทำให้เราเกิดความไว้วางใจ  สนใจที่จะเรียนรู้ร่วมขึ้นมาบ้าง

การเขียนเรื่องราวของตัวเอง  ก็จะช่วยให้คนอื่นรู้จักเราดีขึ้น  ทราบว่าเราสนใจเรื่องอะไร ?  ถนัดเรื่องอะไร ?  ซึ่งคนเราทุกคนมีอะไรดีๆอยู่ในตัวเราทุกคน  ที่สามารถจะนำมาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันได้  เช่นชอบถ่ายรูป  ถนัดเรื่องคอมพิวเตอร์  ทำกับข้าวเก่ง  กินเก่ง  นอนเก่ง  เที่ยวเก่ง  รู้เรื่องขนบธรรมเนียมประเพณี  รู้เรื่องต้นไม้  รู้เรื่องสัตว์  ปฏิบัติธรรม  โมโหเก่ง  ขี้งอน  ใจเย็น  มีประสบการณ์ชีวิตที่จะช่วยเหลือคนอื่นได้ ฯลฯ

เรื่องที่เอามาเล่าแลกเปลี่ยนกันอาจเป็นเรื่องของความล้มเหลวที่ผ่านมา  จะได้เป็นบทเรียนให้คนอื่น  อาจเป็นเรื่องไม่ดีที่เคยทำมาแล้วกลับเนื้อกลับตัวได้  ปรับปรุงตัวเองได้อย่างไร ?

ง่ายๆถ้าอยากรู้ว่ามีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันเกิดขึ้นหรือไม่  ก็ลองสังเกตตัวเองดู  ว่าที่เข้ามาอ่านบันทึก  เขียนบันทึก (เขียนมั่งไม่เขียนมั่ง)  แสดงความเห็น (บ้าง เป็นครั้งคราว)  แล้วเรามีอะไรดีขึ้นบ้างไหม 

อ่าน เขียน แสดงความคิดเห็นมากขึ้นไหม ?

มีเพื่อนมากขึ้นไหม ?

มีอะไรดีๆเกิดขึ้นในชีวิตเราไหม?

มีความสุขมากขึ้นไหม ?…… ฯลฯ

ลักษณะพิเศษที่ดีของกลุ่มคนแซ่เฮคือไม่ได้แค่รู้จักกันในโลกไซเบอร์  แต่เราโลดแล่นออกมาจากโลกไซเบอร์  มีโอกาสเจอตัวเป็นๆ  ได้กอด  ได้คุย  ได้หัวเราะและมีกิจกรรมดีๆร่วมกัน

การเขียนเล่าเรื่องของตัวเองก็เป็นสิ่งที่จะทำให้เรารู้จักกันมากขึ้น  เป็นการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกันอย่างหนึ่งและจะทำให้การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในอนาคตมีคุณภาพและความหมายมากขึ้น  ถ้าทะลายกำแพงที่ปิดกั้นตัวเองได้สำเร็จก็เชิญเลยครับ 

เขียนบันทึกเล่าเรื่องตัวเอง  และร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้จากการอ่านและแสดงความเห็นในบันทึกเรื่องราวของเพื่อนๆที่น่าสนใจ

มัวแต่ เอ๊ะ ๆ ๆ ๆ  เลยยังไม่ได้เขียนเรื่องราวของตัวเองเลย  5555555

Facebook

« « Prev : ใจมาก่อนกระบวนการ

Next : เรื่องราวของจอมป่วน » »