ลานจอมป่วน

ช่วงหลังมีโอกาสได้สนทนากับคนที่สนใจเรื่องจิตวิวัฒน์  การพัฒนาตนเอง  ธรรมะ  การปฏิบัติธรรม  ล่าสุดหมาดๆก็สองสาว  น้าอึ่งอ๊อบกับน้องตุ๊กตาจากกระบี่  แถมได้คุยกับคนไร้กรอบ (อ. วรภัทร์ ภู่เจริญ)  ซึ่งจอมป่วนชอบสไตล์การแลกเปลี่ยนความรู้ของท่านมาก   ท่านเองก็ได้มอบหนังสือมาให้อ่านอีก 2 เล่ม  ได้จากหลวงพี่ติ๊ก 4  เล่ม  แถมก่อนกลับจาก กทม.  ก็ได้รับแจกหนังสือธรรมะมาอีก 2 เล่ม 

ล่าสุดบ่ายนี้ก็ได้นั่งคุยกับทีมงานของเทศบาลที่ไปศึกษาเรื่องราวของโรงรียนพ่อแม่ที่นครสวรรค์  ทราบข่าวว่าโต้งจากโรงพยาบาลพุทธชินราชก็ไปอบรมกระบวนกรกับ อ. วิศิษฐ์  วังวิญญู  มีทีมงานจาก สปสช.  พิษณุโลกอีก 3-4 ท่าน  ต่อจากนี้ไปคงสร้างเครือข่ายในพิษณุโลกได้  คงสนุกกันใหญ่

มีเวลาอ่านหนังสือ  ทบทวนสิ่งที่ได้พูดคุย  แลกเปลี่ยนเรียนรู้กันมา  ก็เลยมีข้อสรุปบางประการเอามาเล่าสู่กันฟัง  จริงๆก็เคยแสดงความเห็นไว้ตามบันทึกของเพื่อนๆชาวเฮฮาศาสตร์ไว้บ้างแล้ว  เป็นความรู้แบบคนมือหนึ่ง (First Hand Knowledge –ขอยืมศัพท์ อ. วรภัทร์)  ไม่ได้จำขี้ปากใครมา

………

การทำงานร่วมกัน  ใจสำคัญกว่ากระบวนการหรือเทคนิค

จะทำงานด้วยกัน  ต้องรัก  รู้จักและเข้าใจซึ่งกันและกันก่อน  คนรักกันจะไม่ดูถูกกัน

การทำงานร่วมกัน  ไม่ว่าจะในหน่วยงาน  องค์กร  การทำงานร่วมกับหน่วยงานอื่น  การทำงานร่วมกับประชาชน  การอบรม  การเรียนการสอน  ความรู้ทางวิชาการเทคนิคต่างๆก็มีความสำคัญ  แต่ด้านจิตใจก็มีความสำคัญไม่น้อย  เราขาดการพัฒนาด้านนี้มาก

เริ่มจากมณฑลแห่งพลัง  หรือใครจะเรียกอะไรก็ได้  คนเราจะเรียนรู้ได้ดีที่สุดในภาวะนี้  จิตใจสบาย  ไม่กลัว  ไม่ทุกข์  ไม่กังวล  มีสมาธิ  ครู  อาจารย์  กระบวนกรควรจะรู้จักภาวะนี้ดีและเคยอยู่ในภาวะนี้  สามารถเหนี่ยวนำและสร้างบรรยากาศแบบนี้ให้เกิดขึ้นได้กับจิตใจของลูกศิษย์หรือผู้เข้ารับการอบรม

ยกตัวอย่างครูหรืออาจารย์ที่ดุ  เฮี๊ยบ  จู้จี้  (ไม่ได้ว่า อ. สร้อยนะครับ)  เด็กจะไม่อยู่ในสภาพที่พร้อมจะเรียนรู้  ไม่อยากเรียนด้วยไม่ว่าครูหรืออาจารย์จะเก่งแค่ไหน   ตรงข้ามถ้าเด็กรักและชอบครู  เด็กก็อยากไปเรียนกับครู  บางคนบอกว่าดุ  จู้จี้แต่ก็รักเด็กนะ   หมามันยังรู้ ว่าใครรักมัน  อิอิ

บางคนสอนหนังสือไป  อบรมไป  ไม่รัก  ไม่รู้จัก  ไม่เข้าใจคนที่เรียนด้วย  หรืออบรมด้วยเรียกว่าไม่ทำงานแบบมีส่วนร่วม  ไม่ได้ให้เด็กเรียนรู้ร่วมกัน  แต่ให้เด็กจำความรู้มือสอง  มือสาม (ขอยืมศัพท์ อ. วรภัทร์ หน่อยครับ)   สอนหรืออบรมแบบว่าเป็นหน้าที่  ทำๆไปให้หมดเวลา

มีบางคนชอบ Shopping (อันนี้ยืมนักการอิ่ม)  กระบวนการ  เทคนิคการสอน  การอบรม  แต่ไม่เข้าใจแก่น  เรียกตัวเองเป็นกระบวนกร  แต่บรรยายเกือบหมด  ไม่ได้ให้เรียนรู้เลย  ยัดอย่างเดียว  การเรียนการสอนจะแข็งๆ  ไม่มีความรัก  ความเข้าใจ  ไม่มีชีวิตชีวา  ไม่เกิดการเรียนรู้  ไม่มีความสุขทั้งผู้สอนหรือกระบวนกรและผู้เรียนหรือผู้เข้ารับการอบรม

การเรียนรู้สิ่งที่เป็นความรู้มือหนึ่ง  เกิดจากการที่ตัวเราปิ๊งหรือคลิกเอง  อ๋อเอง  การบรรยายไม่ทำให้รู้เพราะเป็นนามธรรมที่อธิบายยาก  หมอเจ๊ยกตัวอย่างเรื่องเจ็บ  คนที่ไม่เคยเจ็บ  ให้คนมาบรรยายอย่างไรก็ไม่รู้ว่าเจ็บคืออะไร ?   แต่หยิกให้ทีนึง  ไม่ต้องบรรยาย  ก็รู้แล้วว่าเจ็บเป็นยังไง  ถ้าหมอเจ๊อธิบายเรื่องนี้ก็รีบหลบนะครับ  เดี๋ยวเจ็บ

แหม  ที่อยากเล่ามีอีกมากเลย  แต่เล่าแค่นี้ก่อน  เอาเก็บไว้เล่านานๆ  อิอิ  ใครอยากฟังอีก  ยกมือขึ้น

Facebook

« « Prev : ตาร้อนซะเอง

Next : เล่าเรื่องตัวเองทำไม ? อ่านเรื่องคนอื่นทำไม ? » »