ลานปลาหัวโม้ง

ว่างเว้นจากการเขียนบล็อคไปซะนาน มีเรื่องอยากเขียนมิใช่ไม่มี แต่ไฟดันมอดก่อนจะเขียนจบ เขียน ๆ ลบ ๆ ไปซะงั้น บางเรื่องก็ยังวนเวียนแว๊บเข้ามาให้คิดบ้างเป็นพัก ๆ วันนี้เกิดอยากปล่อยของออกไปซักเล็กน้อย แต่ละเรื่องยังไม่ตกตะกอนแต่ก็ขอบันทึกไว้สักนิด

เรื่องแรกคือเมื่อหลายเดือนก่อนได้ดูละครไทยเรื่องนางสาวจริงใจกับนายแสนดี เป็นละครตลกเบาสมองและที่สำคัญพระเอกหน้าตาดี๊ดี อิอิ แต่ก็มีจุดที่ชวนให้คิดอยู่หน่อยว่า โอกาสกับความสามารถ อันไหนสำคัญกว่ากัน คนหลายคนพยายามพิสูจน์ความสามารถของตัวเองแต่ไม่เคยได้รับโอกาส และมีคนอีกหลายคนที่ได้รับโอกาสงามใส่พานมาวางให้ตรงหน้าแต่ก็ไม่ได้ใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด

เรื่องต่อมาเกี่ยวกับเงิน ๆ ทอง ๆ ถ้าโลกนี้ไม่มีคำว่าเงิน โลกจะเปลี่ยนโฉมหน้าไปอย่างไร เรื่องนี้แว็บเข้ามาให้คิดหลังจากได้ดูหนังเชิงสารคดีเรื่อง Zeitgeist (สองตอน) เล่าเรื่องราวความเป็นมาและระบบการเงินที่เป็นอยู่ รวมทั้งเรื่องวิกฤตเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ปิดท้ายด้วยภาพจำลองเรื่องราวและการดำเนินชีวิตเมื่อโลกนี้ไม่มีคำว่าเงิน Zeitgeist ไม่ใช่แค่หนังสารคดีแต่ยังรวมถึงกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่กำลังเคลื่อนไหวและถ่ายทอดแนวคิดนี้ ใครสนใจก็ลองเข้าไปอ่านรายละเอียดได้ที่ The Zeitgeist Movement

เมื่อไม่นานนี้ได้ดูหนังเรื่องสะบายดี หลวงพระบาง หนังเรื่องนี้ไม่มีอะไรซับซ้อน เป็นหนังกึ่งสารคดีนำเที่ยวในลาว เนื้อเรื่องเรียบง่าย แต่บนความเรียบง่ายนี่แหละที่ทำให้เรานั่งอมยิ้มอยู่คนเดียวได้เป็นนานสองนาน เมื่อเราหยุดวิ่งตามโลกที่หมุนเร็วขึ้นทุกวัน หันกลับมามองสิ่งเรียบง่ายใกล้ ๆ ตัว ความสุขก็อยู่แค่เอื้อมแค่นี้เอง

เรื่องต่อมาไม่เกี่ยวกับหนังละครแต่เกี่ยวกับศิลปะ เมื่อไม่นานมานี้ได้ลงมือเรียนวิชาศิลปะเกี่ยวกับการระบายสีน้ำ นี่ถ้าเพื่อนสมัยเรียนม.ต้นรู้ว่าเรามาเรียนศิลปะคงขำก๊าก ความสามารถด้านศิลปะเราเข้าขั้นไอซียู ตอนอยู่ประถมอยู่ม.ต้นมีเพื่อนทำการบ้านวิชาศิลปะส่งให้ตลอด วันดีคืนดีดันนึกอยากจะมาเรียนศิลปะ ก่อนจะตัดสินใจไปสมัครเรียนก็ถูกเตือนมาว่าช่วงแรก ๆ ถ้างานออกมาไม่ดีอาจจะทำให้เราท้อและไม่อยากเรียนต่อ นี่เพิ่งเรียนไปได้สองครั้งก็แทบกระอัก เห็นรูประบายสีของตัวเองแล้วเหนื่อยใจ แต่ยังมีความฝันที่อยากทำ ภูเขาที่มีใบไม้สีเขียวส้มเหลืองน้ำตาลอมแดงตัดกับสีฟ้าครามสวยซะจนห้ามใจไม่อยู่ ภาพทะเลและท้องฟ้าตัดกับสียามพระอาทิตย์ตกดินก็ไม่สวยน้อยหน้า สิ้นปีนี้จะกลับเมืองไทย ตั้งใจไว้สุด ๆ ว่าอยากจะไปนั่งวาดรูปหาดสมิหรายามพระอาทิตย์ตกดิน ปีนี้อาจจะได้แค่รูปพระอาทิตย์ตกคลองมาเชยชมก่อน แต่ปีหน้าหรือปีถัดไปคงจะได้รูปในความฝันสมใจ

หลังจากไปวิ่งห้ากิโลเมตรแล้วก็ยังไม่ได้ออกวิ่ง อากาศหนาวบวกกับตัวขี้เกียจเป็นข้ออ้างที่เพียงพอ อิิอิ แต่ก็ไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองอยู่เฉย ไปลงเรียนว่ายน้ำมาและเพิ่งเรียนไปได้ครั้งนึง เลยได้พบว่าโรคกลัวน้ำที่เป็นมาหลายสิบปีมันเป็นเรื่องของใจ ฝังจิตฝังใจมาแต่ไหนแต่ไรว่าว่ายน้ำไม่เป็น แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้เอาซะเลย วันนี้ไปซ้อมดำผุดดำว่ายได้สองสามเมตรก็ถือว่าเป็นความสำเร็จขั้นหนึ่ง กว่าจะเรียนจบหลักสูตรว่ายน้ำพื้นฐานบวกกับซ้อมบ้างก็คงพอทำให้อีกหนึ่งความฝันเป็นจริง นั่นก็คือไปดำน้ำดูปะการังตอนกลับบ้านช่วงต้นปีหน้า เมื่อสองปีก่อนเคยไปทดลองดำน้ำทั้ง snorkel และ scuba แถวกระบี่ แต่ไปไม่รอด ว่ายน้ำไม่เป็น จะลงน้ำลงเรือแต่ละทีใจเต้นระทึก ปีใหม่นี้จัดทริปดำน้ำที่สตูลไว้เรียบร้อย แต่แค่ snorkel ก็พอ ถ้าว่ายน้ำได้บ้างเล็กน้อย ความฝันที่จะได้ดูกุ้งหอยปูปลาใต้ทะเลสนุกขึ้นหน่อยก็คงไม่ยากนัก

ปล่อยของไปได้ไม่กี่เรื่องก็รู้สึกเบาหัวขึ้นมาหน่อย ใจสบายเหมือนได้รับสารเอ็นโดฟินส์ วันไหนครึ้มอกครึ้มใจจะเอาของมาปล่อยอีกค่ะ  ^_^

« « Prev : เตรียมวิ่งมาราธอนฉบับย่อ..5 กิโลเมตร

Next : Ryanair - the airline we love to hate » »