ช่วง 2-3 วันนี้ยุ่งกับเรื่องการศึกษาของหลาน ๆ
ผมมีน้องสาว 2 คน
แต่ละคนมีลูกชายฝาแฝดทั้งคู่
หลานคู่โตเข้ามหาวิทยาลัยเรียนร้อยไป 2 ปีแล้ว
แฝดคู่เล็กจะเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้
เจ้าหลานชายชื่อพัทธ์ถามเมื่อไหร่ ๆ ก็อยากจะเป็นครู
สอบติดมหาวิทยาลัยราชภัฎพระนคร ..สมใจนึกบางลำพู
เช้านี้จะมีผู้สื่อข่าวมาถ่ายทำข่าว
ชื่อรายการ จำบ่ได้
คล้ายๆกับต้องการสะท้อนเสียงจากชุมชน
ทำนองคำตอบอยู่ที่ชุมชน ประมาณนี้ละครับ
มาถึงก็รีบคุยรีบถ่ายทำสารคดี
เดินไปคุยไปถามมาก็ตอบไป
ทราบว่าจะออกอากาศทางช่อง11
และช่อง rstv sinv istv ไม่แน่ใจ]t8iy[
จะออกรายการวันไหนเขาจะโทรมาบอก
จึงจบข้อมูลดื้อๆแค่นี้
(ลูกไก่ป่าชุดแรกที่เพาะได้ วิถีไก่ไม่ต้องรับรู้อะไรเลย)
ดูข่าวทีวีแล้วเผลอตื่นตูมไปด้วย
เกิดอารมณ์หมั่นไส้ คันหัวใจเหมือนโดนหมามุ่ยระยิบ
จู่ๆก็ยั๊วะขึ้นมาวูบวาบ..
จึงหันกลับมาถามตัวเอง
..มันบ้าอะไรกับเขาด้วยวะ
สงสัยเลือดม็อบในตัวมันฟุ้งนะน้อง
จึงหลบมุมเข้าวัด
หัวข้อนี้มีความหมายไปในทาง อยากทำอะไรก็ทำ
ชอบอะไรก็ทำอันนั้น อย่าเอาชีวิตไปปีนเกลียวให้มากนักเลย
เดี๋ยวจะเจ็บอกอกยิ่งกว่าตกต้นตาลเสียอีก
เอาเป็นว่าจะขมวดเขียนเรื่องจากรากหญ้าสู่นาซ่าให้สำเร็จเสียที
ตั้งใจจะเอาวิธีและวิถีของตนเองมารวมกัน คิดอะไรทำอะไรได้อันนั้น
เรื่องรากหญ้ามีตำนานครับ สมัยหนึ่งพ่อค้าในตลาดไปอวยพรวันเกิดผู้ว่าราชการจังหวัด หลังจากยืนเข้าแถวกุมไข่อย่างรัดกุมตามธรรมเนียมแล้ว
ประธานพ่อค้ากล่าวเกริ่นนำ ..
“ผู้ว่าเปรียบเหมือนซ้นตีน
พวกผมเปรียบเหมือนต้นหญ้า
ถ้าซ้นตีนเหยียบย่ำหญ้า
ต้นหญ้าก็ซีเลี้ยวนะอ่าผู้ว่า”
ธรรมเนียมของชาวเฮฮาศาสตร์นั้น
มีอะไรมักจะเอามาแบ่งปันกัน
ไม่ว่าทุกข์ หรือสุข สนุกหรือซึมเศร้า เหงาหรือตลกหัวเราะงอหงาย
บางจังหวะก็มีการงอนกันบ้างแต่พองาม อิ อิ..
นี่คือเสน่ห์ของชาวฮา
ถ้าพูดตามภาษาอาจารย์หลินฮุ่ยก็ต้องบอกว่า..มีงานเข้าอีกแล้ว
คราวนี้เป็นงานหารือเรื่องการรับนักศึกษาพยาบาล
ที่คณาจารย์มีความปรารถดีที่จะคัดเลือกคนดีตั้งแต่ต้น
ผมพิจารณาแล้ว ถ้าตอบเองเออเองมันก็ไอ่แค่นั้นแหละ
ถ้าวางคำถามให้พวกเราช่วยกันตอบน่าจะดีกว่าความคิดแค่หางอึ่งของผม
ดังนั้น..ขอความกรุณาพี่น้องชาวเฮ ลงขันความรู้ความคิดกันได้แล้ว ณ บัดนี้
