คนทั่วไปรู้จักบุรีรัมย์ว่าเป็นที่ตั้งของปราสาทหินเขาพนมรุ้ง ต่อมาก็ฮือฮาเรื่อง เอาไมเคิลแจ็กสันคืนไป พระนารายณ์คืนมา แต่ที่สตึกบ้านผม..สมัยที่มีส่งเสริมการท่องเที่ยวทุกจังหวัด อำเภอสตึกมีลำแม่น้ำมูลไหลผ่าน จึงมีจารีตประเพณีพื้นถิ่นเกี่ยวกับท้องน้ำ ช่วงฤดูน้ำหลาก ชาวบ้านที่อยู่ตามริมแม่น้ำก็จะจัดงานแข่งเรือยาว เปลี่ยนกันเป็นเจ้าภาพ เจ้าอาวาสมักจะเป็นผู้สนับสนุนหลัก เช้าๆจะมีหนุ่มๆแบกพายมาลงเรือซ้อมเอาพละกำลัง แม่บ้านแม่เรือนสาวๆก็จะมาช่วยกันจัดเตรียมอาหารเลี้ยงดูกันที่วัด ถึงวันแข่งเรือยาวก็จะชวนกันไปเชียร์เรือบ้านตัวเอง
ไม่ได้แข่งเอาเป็นเอาตายเหมือนสมัยนี้
แพ้-ชนะ ก็ยังกอดคอสนุกเฮฮาเป็นบ้านพี่เมืองน้องที่พึ่งพาอาศัยกันได้
ไม่มีการพนันมาเกี่ยวข้อง ผูกพันกันด้วยใจล้วนๆ
ต่อ มาคณะกรรมการจัดแข่งเรือยาวประเพณีจังหวัดบุรีรัมย์ ได้พัฒนาการขึ้นมาจนเป็นที่ยอมรับของชาว ..ปึ ด จ้ำ ปึ ด ทั่วประเทศ แต่ละปีจะมีเรือดังๆจากทุกภาคมาปะทะฝีพายเพื่อล่าถ้วยรางวัลพระราชทานฯ ประกอบกับที่สตึกมีการเลี้ยงช้างอยู่แล้ว คณะกรรมการจัดงานฯจึงจัดให้เอาช้างมาว่ายน้ำแข่งข้ามลำน้ำมูล บางปีน้ำเชี่ยวมาก ช้างจำนวน20เชือกเสโฮลงแม่น้ำ เพื่อว่ายข้ามาอีกฝั่งหนึ่ง ระยะทางประมาณ 120 เมตร บางปีมีช้างแม่ลูกอ่อนเข้าแข่งขันด้วย ลูกอ่อนต้วมเตี้ยมสูงเท่าเด็กๆอายุน่าจะไม่ถึงปี แม่ช้างและเจ้าตัวเล็กๆ ลอยตุบป่องๆห่างไปจากเส้นชัยไกลโข คนดูวิ๊ดว๊าย!!! หัวใจจะวาย..แม่ช้าง จ ะ ค อ ย เ อ า ลำ ตั ว ต้ า น ข ว า ง น้ำ ไ ว้ ใ ห้ ลู ก ของเธอ ค่ อ ย ๆ ป ร ะ ค อ ง กั น ขึ้ น ฝั่ ง อ ย่ า ง อ่ อ น ร ะ โ ห ย
ผู้ชมเป็นลม..ร้องหายาดมกันจ้าละหวั่น
ผมทำหน้าที่พากษ์..แข่งช้างว่ายน้ำ
เผลอตะโกน..จนหลอดลำโพงขาดขาดกระจุย
โธ่ใครจะอดใจไหว..ความตื่นเต้นที่ต้องลุ้นระทึกทุกวินาที
วั น รุ่ ง ขึ้ น ห ล อ ด เ สี ย ง อั ก เ ส บ ..
เสียงแหบ..เหมือนเป็ดปักกิ่งถูกถอนขน อิ อิ
สมัย หนุ่มๆผมจุ้นกับงานสังคมชาวบ้านแทบทุกเรื่อง ตอนป๋าเปรมเป็นนายกรัฐมนตรี ครม.ได้ตั้งงบกระตุ้นเศรษฐกิจขึ้นมา 2,000 ล้านบาท แล้วให้ผู้ว่าราชการแต่ละจังหวัด ใครมีโครงการอะไรดีๆก็เขียนมาขอรับการสนับสนุนได้ บางจังหวัดก็เขียนส่งเสริมปลูกมะม่วงหิมพานต์ในภาคอีสาน พอไม่ได้ผลชาวบ้านก็ตั้งชื่อให้ใหม่ว่า “มะม่วงอันธพาล” บุรีรัมย์บ้านผม ท่านพร อุดมพงษ์ ผู้ว่าราชการจังหวัดบุรีรัมย์สมัย นั้น ให้คนมาเรียกผมไปพบที่ศาลากลางจังหวัด ท่านอยากให้ผมเสนอแผนเรื่องงบกระตุ้นเศรษฐกิจ บัญชาให้หัวหน้าสำนักงานจังหวัดฯ จัดห้องจัดเครื่องพิมพ์ดีดมาอำนวยความสะดวก ผมนะมีเรื่องอยากจะทำอยู่แล้ว นึกได้ว่าสมัยโน้นที่ทำเลเลี้ยงสัตว์ ที่ป่าสงวน ที่รกร้างว่างเปล่าในหมู่บ้าน ที่ไร่ที่นาหลังการเก็บเกี่ยว มีความเหมาะสมที่จะเลี้ยงปศุสัตว์เป็นอย่างมาก ชาวบ้านทั่วไปก็นิยมเลี้ยงวัว ตื่นเช้าก็ต้อนวัวเป็นฝูงๆคอกเล็กคอกใหญ่เดินกันไปคับถนน ไ ล่ ต้ อ น ใ ห้ วั ว กิ น ใ บ ไ ม้ ใ บ ห ญ้ า ไม่ต้องลงทุนอะไร..
ปัจจัยการผลิตมีเพียง..หนังสะติ๊ก รองเท้าฟองน้ำ วิทยุทรานซีสเตอร์ และข้าวห่อ
เรียกว่าวัวบ่ายหน้าไปไหนฉันไปด้วย..บ่ายๆก็ต้อนกลับบ้าน
วัวฝูงจึงเป็นอาชีพ เป็นงานประจำ เป็นกะปุกออมสิน เป็นวัฒนธรรมอีสาน
ยามขัดสนหน้ามืดขึ้นมา ก็ แ บ่ ง ข า ย วั ว ค ว า ย นี่ แ ห ล ะ ค ลี่ ค ล า ย ปั ญ ห า
บางครัวเรือน..ข า ย ค ว า ย ส่ ง ค ว า ย ไ ป เ รี ย น ..
ผม เสนอแผนงานส่งเสริมการเลี้ยงวัวเพื่อปรับปรุงพันธุ์ผ่านจังหวัดฯไปยังสำนัก งบประมาณ ปรากฏว่าได้รับการอนุมัติ แต่ก็มีตัวจุ้นจ้านมาเบี่ยงแบนวัตถุประสงค์ แทนที่จะเอาวัวพันธุ์ดีหรือเอาพ่อพันธุ์ดีมาผสมพันธุ์ยกระดับคุณภาพของตัว วัวให้โตขึ้น มีนักการเมืองขาใหญ่แถวๆปราจีนบุรีมาอุบอิบเปลี่ยนแปลงโครงการของผม พี่แกจะเอางบประมาณนี้ไปสั่งวัวนมจากนอกเข้ามาเลี้ยงในเลี้ยงในเขตอิทธิพล ซื้อเสียงของตัวเอง หมายความว่า..จะสั่งแม่พันธุ์วัวนมมาให้ชาวบ้านเลี้ยง ได้ลูกวัวนมตัวผู้จึงจะเอามาให้เกษตรกรบุรีรัมย์เอาไปเลี้ยงขุน มันน่าถีบไหมละ ..
ตอนนั้น ..ส.ส.บุรีรัมย์ รุ่นเดอะเรียกผมไปพบ..
แกบอกว่า..เอ๊งก็ยอมๆหยวนๆมันไปเถอะไอ้นายเอ๊ย..
วัวก็ได้มาฟรีๆ..ไม่ต้องไปคิดมาก
แหม..ปู่คิดยังงี้ได้ไง..คนบุรีรัมย์ถูกตบหน้านะโว้ย!!
ว่าแล้ว..ก็ทำเรื่องโยนงบประมาณกลับ ไม่ทำไม่อะไรทั้งนั้น!
คงจะเป็นครั้งแรกมั๊ง..ที่งบประมาณถูกตีกลับอย่างไม่แยแส..
อย่า นึกว่าเรื่องจะจบง่ายๆนะครับ เมื่อนักการเมืองรู้ว่าชอบบ้านชอบเลี้ยงวัว ก็คิดจะหากินแบบได้ทั้งเงินทั้งกล่อง จึงเขียนโครงการส่งเสริมเลี้ยงวัวอีสานเขียวขึ้นมาใหม่ อยากจะเลี้ยงวัวเนื้อไม่เอาวัวนมใช่ไหม ไม่เป็นไรป๋าจัดให้..วางแผนไปสั่งวัวเนื้อพันธุ์สวยๆจากต่างประเทศมาให้ เลี้ยงกัน เอาให้ถูกใจ โดนใจ ไม่ให้ขายขี้หน้าอีก
ในแผนใหม่นี้ พี่แกไปสั่งเอาวัวเนื้อจากประเทศออสเตรเลียมาแจกจ่ายชาวบ้าน ตั้งเงื่อนไขให้ชาวบ้านที่สนใจยืมเอาวัวไปเลี้ยงครอบครัวละ5ตัว ภาพที่เอามาโชว์เป็นวัวพันธุ์บาห์มมันผิวขาวผ่อง ตัวโตยังกะตึก ใครเห็นมีรึจะอดใจไม่เลี้ยง เงินกู้ก็ต่ำผ่อนส่งเป็นลูกวัวก็ได้ ถ้าไม่เข้าโครงการนี้รอให้ตายก็ไม่มีปัญญาได้เลี้ยงวัวสวยๆหรอก มีเกษตรกรแทบทุกจังหวัดสมัครเข้าโครงการอย่างอึกทึก ใครลงทะเบียนไว้แล้วก็มานอนฝันหวาน
บังเอิญ ช่วงนั้นผมประสบอุบัติเหตุรถเทกระจาด เพื่อนที่ไปด้วยกันกลับบ้านเก่าเรียบ 3 ชีวิต เหลือรอดผมคนเดียว..ที่เหมือนมีนางฟ้ามาอุ้มกระแทกประตูรถไปวางไว้ที่ปลัก ควาย ก้นกบหัก ซึ่โครงพังไปแถบหนึ่ง กระดูกสันหลังเคลื่อน ก็แปลกนะเธอ.. ถ้ากระเด็นออกจากรถไปตกยังดินที่แข็งๆ คงกลับบ้านเก่าไปรอสตีปจ๊อบส์แล้ว
พรรคพวกหามไปส่งโรงพยาบาลหัวเฉียว ไปถึงหมองัดคอเป่าปอด เอาเข็มเท่าหอกโมกขศักดิ์ แทงฉึก! เข้าหน้าอก..ไปดูดเลือดคั่งภายในออกมา เจียนอยู่เจียนตายยิ่งกว่าเส้นยาแดงผ่าแปด คุณหมอค่อยๆแก้ไขสังขารให้ทีละเปลาะๆ เอาเรื่องระบบการหายใจก่อน แล้วตามด้วยระบบกระดูดกระเดี้ยว..นายแพทย์เพาะ พานิช ดูแลเรื่องกระดูกให้ ป่วยครานั้นเป็นการปวดสุดโหดที่ทรมานมาก ถ้าไม่มีพยาบาลสาวสวยๆคอยดูแลใกล้ชิด.. ผมคงจะไปไม่กลับหลับไม่ตื่นไปแล้ว
ขอขอบพระคุณ ท่านพรเทพ เตชะไพบูลย์ ส.ส.พรรคประชาธิปัตย์ในสมัยนั้น ที่เป็นเจ้าภาพสั่งดูแลพิเศษ ท่านพรเทพ.. ไปนั่งเกาะอยู่ปลายเตียง คุณหมอคนไหนเดินผ่านมา ก็บอกว่า “ห้ามไม่ให้ไอ้หมอนี่ตายนะหมอ” แถมยังเมตตากรุณาควักค่าใช้จ่ายออกให้ทั้งหมด.. หลังจากรู้ตัวว่ารอดตายแน่ๆแล้ว. . นอนอยู่บนเตียงเป็นเดือนๆ นึกไปถึงคำอธิฐาน..ที่เคยมีคนชอบพูดกัน ข อ ใ ห้ สุ ข ส บ า ย นั่ ง กิ น น อ น กิ น . .
วันๆ..อ่านหนังสือ สมัยนั้นถ้ามีแฟนๆFB.อย่างในตอนนี้..คงจะไม่กระไรนัก
ในช่วงฟักฟื้นผมก็หาเรื่องเล่นสิครับ
ผมเปิดดูรายชื่อร้านอาหารดังๆในบางกอก
แล้วให้โฉมยงไปร้านขายเป็ดย่างบ้าง ร้านแพะตุ๋นที่เยาวราชบ้าง
ซื้อใส่กระติกมาชิมเรียกพละกำลังเอาแฮง ช่วงฝึกคลาน ฝึกเดินใหม่
แ พ ะ ตุ๋ น เ จ้ า นี้ ร ส ช า ติ เ ข า เ ยี่ ย ม จ ริ ง ๆ
โทรศัพท์..ไป ชมเจ้าของร้าน ..อาเฮียเป็นคนรับสาย..ส่งเสียงล้งเล้งไปถึงอาซ๊อ..บอกว่ามีคนชมมา โว้ย..เร็วๆ.. หลังจากนั้นผมก็คุยกับอาซ๊อนานสองนาน บอกว่าผมก็เลี้ยงแพะนะ แต่ปรุงอาหารไม่เป็นไม่เก่งเหมือนอาซ๊อ..แพะตุ๋นน้ำแดงที่ชิมต้องยกนิ้วโป้ แถมก้อยให้จริงๆ อ า ซ๊ อ น้ำ เ สี ย ง ร ะ รื่ น คุยใหญ่เลย..ว่าที่ร้านนี้นะใครๆก็รู้จัก ถ้าจะกินแพะตุ๋นต้องมาที่นี่ เจ้าใหญ่นายโตมาสั่งไปเลี้ยงกันประจำ..
แต่ที่ร้านไม่ได้..ทำ เ อ ง น ะ มีเจ้าประจำ ม า ส่ ง วั น ล ะ 4 – 5 ห ม้ อ ใ ห ญ่
โธ่ๆๆๆ ซ๊ อ ห น อ ซ๊ อ ..นึกว่าเจ๋ง..
ระหว่าง ที่ผมนอนป่วยอยู่บนเตียงก็ติดตามข่าววัวออสเตรเลีย ผมนึกแปลกใจว่า..เงินที่ชาวบ้านกู้ไม่กี่แสนจะซื้อวัวแม่พันธุ์สวยๆจากนอก ได้อย่างไร และเงื่อนไขโครงการก็หวานจ๋อยผิดปกติ จึงเขียนบทความติงเรื่องนี้ใน ห นั ง สื อ นิ ต ย ส า ร เ กี่ ย ว กั บ ก า ร เ ลี้ ย ง ป ศุ สั ต ว์ ฉ บั บ ห นึ่ ง ซึ่งชาววัวทั้งหลายก็คงได้อ่านกันแต่ไม่แยแส ผมตั้งข้อสังเกตไว้ล่วงหน้า อะไรที่นักการเมืองมาเกี่ยวข้อง ตอนต้นเป็นลำไม้ไผ่ เหลาลงไปกลายเป็นบ๊องกัญชาทุกที ..
ไม่ มีชาววัวคนไหนเขาสนใจสิ่งที่ผมทักท้วงหรอก จนกระทั้งวันที่วัวเดินทางมาถึงศูนย์กักสัตว์ นัดหมายให้ชาวบ้านจัดรถไปรับวัวมาเลี้ยง วันนั้นชาวบ้านคึกคักทั้งแผ่นดิน รถบรรทุก อีตุ๊กอีแต๋น เจ้นออกจากหมู่บ้านมาเป็นสาย แต่พอมาเห็นตัววัว..ซึ่งมันต่างจากภาพในวีดีโอและภาพในความคำนึงราวกับฟ้า กับดิน เลือกก็ไม่ได้เสียด้วย อ่านชื่อถึงใครก็เอารถมาไปเทียบ ต้อนวัวลงให้ครบจำนวน แล้วก็ให้รีบขับออกมา หมุนเวียนกันอยู่อย่างนี้ทั้งวัน
แหม ตอนไปร่าเริงเหมือนจะบินได้ แต่ตอนบรรทุกวัวกลับบ้านเหงาหงอยเหมือนแมวป่วย วัวแต่ละตัวนอกจากไม่ถูกใจแล้วยังดิ้นรนมาก บางตัวถึงกับกระโจนลงรถวิ่งหายเข้าป่า ติดตามไล่ล่ากันจนขาขวิด หลายตัวต้องจับด้วยวิธีไข้โป้ง ขนกันขึ้นรถมาทั้งน้ำตา .. ส่วนตัวที่เหลือก็กระโดกกระเดก เอามาขังคอกไว้ เพื่อนๆคนไหนมาดูก็มีแต่บอกว่า..ไม่สมราคาคุย ..เจ้าตัวเองก็คุยไว้เยอะเสียด้วยสิพูดไม่ได้ไอไม่ดัง ไหนๆมาแล้วก็ทดลองเลี้ยงดู สั่งแม่ยายน้องเมียให้ช่วยๆหาหญ้ามาป้อนอย่าได้ขาด
แม่ยายบางคนเอาใจลูกเขย บอกว่ามันเป็นวัวเทศ..ต้องเลี้ยงดีหน่อย เอาหญ้าไปล้างน้ำก่อนป้อน
หลังจากพักฟื้นระยะหนึ่ง ปศุสัตว์ในเขตรับผิดชอบก็จะมาผสมเทียมให้
ผสมครั้งแล้วครั้งเล่าก็ไม่ติด..จนเอือมระอากันไปทั้ง2ฝ่าย
จนได้ฉายาว่า..วั ว พ ล า ส ติ ก ..เ พ ร า ะ มั น ผ ส ม ย า ก นี้ เ อ ง
แม้แต่ตัวที่ผสมติด..ค ล อ ด อ อ ก ม า ตั ว เ ท่ า ลู ก ห ม า . .
ผอมๆเหี่ยวๆแพ้กระทั้งวัวพื้นเมือง
ไอ้ ที่เคยกระดี๊กระด๊าก็ใจฝ่อลงไปเรื่อยๆ ชักถอดใจไปตามๆกัน คราวนี้จะทำยังไงดีละครับ คนโน้นปรึกษาคนนี้ ข้ามอำเภอข้ามจังหวัด ไปมาเล่าสารทุกข์แลกเปลี่ยนกัน มีคนหนึ่งโพล้งออกมา..”ไปหาอาจารย์สุทธินันท์ ดีกว่า” แก เคยเขียนท้วงติงเราไว้ หลังจากนั้นก็มีผู้นำหลายจังหวัดมาเยี่ยมผมที่เตียงโรงพยาบาลหัวเฉียว คำแรกที่ถาม..นึกว่าจะถามไถ่เรื่องอาการเจ็บป่วย แกถามว่า..”วัวของอาจารย์เป็นเหมือนของพวกผมไหม?” อ้าว! ที่ผมเขียนเตือนก็เพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องดีจนเลิศจนผิดปกติ เมื่อมันผิดปกติผมจะเอามาเลี้ยงทำไมละครับ? ผมไม่เอาวัวพวกนี้มาเลี้ยงอยู่แล้ว หลังจากนั้นพรรคพวกก็หันหน้าไปบ่นกันเหมือนหมีกินผึ้ง ก็บอกแล้วไง..ไม่เชื่อกัน แล้วจะทำยังไงละ
อาจารย์ บอกสิว่า..พวกผมควรจะทำยังไง!!
โธ่ ! พ่อทูลกระหม่อมทั้งหลาย ..ผมก็ไม่รู้จะช่วยอะไรได้
ให้กลับไปปรึกษาหารือกันดู ไปหาเจ้าหน้าที่ ขอรับการแนะนำ
หลายคนพูดแทบจะนัดกัน..ผ๊ม ไ ป ม า ห ม ด แ ล้ ว ..
หลัง จากมาปรับทุกข์ให้ฟัง..นายฮ้อยอกหักทั้งหลายก็บ่ายหน้ากลับบ้าน หลังจากผมพักรักษากายาแข็งแรงขึ้นก็กลับสวนป่า เมื่อชาววัวจังหวัดโน้นจังหวัดนี้รู้ข่าวก็แวะเวียนมาปรึกษา..แหม..ทำยังกับ ผมมีอำนาจสั่งการอะไรได้ ผมก็บอกตรงๆว่า..ผมไม่มีน้ำยาอะไรหรอก..ให้ไปหาเจ้าหน้าที่ๆรับผิดชอบ แต่เรื่องก็ไม่จบ จนกระทั้งคืนหนึ่ง มีชาววัวพลาสติกชั้นผู้นำ 6-7จังหวัดบึ่งรถเข้ามาพบอย่างแข็งขัน พร้อมกับยื่นคำขาด..
อาจารย์ต้องช่วยพวกผม ..
ก็บอกแล้วไง..ผมไม่มีเพาเวอร์อะไร..
แต่เพื่อนร่วมโลกที่มาเยี่ยมก็ยืนกระต่ายขาเดียว
ถ้า อ า จ า ร ย์ ไ ม่ รั บ ป า ก ช่ ว ย . . พ ว ก ผ ม ไ ม่ ก ลั บ . .
โธ่ ..มาไกลๆกันทั้งนั้น..โคราช ชัยภูมิ กาฬสินธุ์ ศรีสะเกษ สุรินทร์ อุบล ฯลฯ
ผมรู้นะ..อาจารย์เคยเขียนโครงการทำนองนี้..ต้ อ ง ร่ ว ม รั บ ผิ ด ช อ บ สิ
เออ..เข้าใจหาช่องเจาะใจเราจนได้!!
จะให้ร่วมรับผิดชอบรึ..ข อ คิ ด ดู ก่ อ น น ะ
วัว ก็ไม่ได้เอามาเลี้ยงกับเขาสักตัว ผลประโยชน์อะไรก็ไม่ได้รับสักอีแปะ แต่ทุกข์ของเพื่อนร่วมแผ่นดินนี่สิจะทำยังไง คิด และ คิด จนสมองแฉะ ..เอายังงี้ดีกว่า ผมเผ่นเข้ากรุงเทพฯ ไปขอพบอาจารย์ประเวศ วะสี อาจารย์ระพี สาคริก ที่งานแสดงกิจกรรมอะไรสักอย่าง จำไม่ได้แล้ว เล่าเรื่องให้ท่านฟัง ..เอาเรื่องหนักๆไปโยนให้ผู้ใหญ่ บาปแท้ๆ ..บางท่านแนะนำให้ไปหาทนายทองใบ ทองเปาว์ จัดการโทรศัพท์นัดให้เสร็จสรรพ ให้ไปหาหรือกันในแง่กฎหมาย ผมเห็นว่าเรื่องนี้เป็นกฎหมู่มากกว่ากฎหมาย จึงไม่ได้ดำเนินการในแง่นี้หลังจากนั้นก็เผ่นไปขอพบอาจารย์เสน่ห์ จามริก ที่สถาบัน LDI. อาจารย์เมตตารับฟังเรื่องราวอย่างละเอียด พร้อมกับแนะนำว่า..เ อ า อ ย่ า ง นี้ ไ ห ม ? ค รู บ า ..LDI.จะเป็นเจ้าภาพนัดเจ้าหน้าที่ๆเกี่ยวข้องทั้งหมดมาปรึกษาหาทางออกร่วมกัน
แหม..ถ้ามีแนวทางประนีประนอมกันได้ละเยี่ยมเลย
หลัง จากนั้นท่านอาจารย์ได้นัดหมายให้ฝ่ายที่เกี่ยวข้องมาพบปะกันที่ LDI. คุยกันถึงภาพรวมและข้อเท็จจริง ผมเดาเอาว่า..เจ้าหน้าที่ก็หนักใจ เพราะเบื้องหลังมีเงาของนักกินเมืองคำกำชับอยู่ตลอด ผู้น้อยจะไปหืออะไรได้ ใบสั่งให้ทำอะไรก็ต้องเดินตามนั้น โธ่ กรมปศุสัตว์เชี่ยวชาญเรื่องพวกนี้จะตาย ทำไมจะไม่รู้ลึกตื้นหนาบางละครับ แต่..มันพูดบ่ได้ ใกล้จะจุกอกตายก็พูดความจริงไม่ได้ ..ผมก็ตัดสินใจแทนชาววัวไม่ได้ จึงนัดหมายกันอย่างนี้ดีไหม?.. ตอนนั้นท่านนิพนธ์ พร้อมพรรณ เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเกษตรและสหกรณ์ ตกลงจัดงานวันนัดพบชาววัวพลาสติกที่โรงแรมสีมาธานี ให้ปศุสัตว์จังหวัดเชิญตัวแทนผู้นำแต่ละจังหวัดมาร่วมประชุมหาทางออกร่วมกัน จะได้รู้แล้วรู้แรดก็ไปเสียที พอถึงวันนัด..มีสมาชิกที่มีรายชื่อเป็นตัวแทนเข้าประชุม และที่มาเป็นกำลังใจเต็มถนนหน้าโรงแรม
แต่..ก็แปลกอีกนั่นแหละ..
มีการคัดกรองรายชื่อคนที่เข้าประชุมอย่างละเอียด
ใครไม่มีชื่อห้ามเข้าเด็ดขาด..
รวมทั้งผมด้วย..เจ้าหน้าที่ของรัฐฯอาจจะมองว่า เ ป็ น ตั ว แ ส บ . .
เมื่อไม่ให้ผมเข้าประชุม..มันก็ป่วนสิครับ..
จะขึ้นต้นลงท้ายยังไง ..ใ ค ร จ ะ เ ป็ น ตั ว แ ท น ช า ว วั ว ที่ รู้ เ รื่ อ ง . . ดี !..
ตัวแทนชาววัววิ่งโร่มาหา!.. พวกผมจะทำยังไงดี ทำไมมันทำอย่างนี้
ผมก็เพิ่งรู้ อ๊าว!..มีเรื่องอย่างนี้ด้วยรึ!
ไม่อยากหร๊อก..ไอ้ สู้ กั น ท า ง ค ว า ม คิ ด นี่ ถ นั ด นั ก
ผ ม จ ะ ถี บ มั น ต ก เ ก้ า อี้ ใ ห้ ดู . . ไอ้พวกหาความจริงใจไม่ได้นี่..
ไปบอกมันว่า..ไ อ้ ห น้ า ไ ห น สั่ ง ไ ม่ ใ ห้ อ า จ า ร ย์ พ ว ก กู เ ข้ า ป ร ะ ชุ ม . .
กูจะยกโขยงกันกลับทันที..ป ล่ อ ย พ ว ก มึ ง คุ ย กั น เ อ ง เ อ อ เ อ ง ก็ แ ล้ ว กั น . .
โห! เรื่องนี้ยิ่งเขียนก็ยิ่งมันส์
มีอีกหลายสิบตอน ขืนเขียนไม่บันยะบันยังลงไป
ที่รักก็จะอ่านตาแฉะนะสิ..
เ อ า ไ ว้ ติ ด ต า ม ต อ น ต่ อ ไ ป ดี ไ ห ม ? . . ค น ส ว ย
