ลานสวนป่า

ที่ไอโฟนพังก็เพราะมีผู้โทรมาสอบถามเรื่องใบไม้เลี้ยงวัวนี่ละครับ ถามกันจัง โดยเฉพาะการสอบถามถึงที่ตั้งและระยะทางที่จะเข้ามาสวนป่า แต่ละท่านใช้เวลาสอบถามนานมาก เมื่อมีคนสนใจเราก็บริการเต็มที่ละครับ วันหนึ่งต้องชาร์ทไอโฟน 3 ครั้ง หลังจากทิ้งช่วงการสอบถามผ่านไป วันนี้เริ่มมีขบวนมาขอพบ ตั้งแต่ตื่นมา (ยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน) เจอเข้าไป 2 คณะ มื้อเช้าผ่านไป จนกระทั้งมาถึงมื้อกลางวัน อ้าว! รถคณะไหนมาอีกละนี่

หลังจากเจราจาต้าอวยก็ทราบว่ามาจากวิทยาลัยชุมชน

ลากกล้องลงมาตั้งจะขอสัมภาษณ์

โธ่ น้ำยังไม่ได้อาบ ข้าวยังไม่ตกท้อง

ทำท่าจะหน้ามืดแล้วเน้อ

ขออาบน้ำทาแป้งก่อนได้ไหม

เมื่อทุกอย่างลงตัวก็มานั่งฉอดๆๆๆ..

จบไปอีกหนึ่งกระทอก

(หวานแหว๋วไหมละครับไอโฟนผม อิ อิ)

หลังจากลากันแยกย้าย ผมตั้งใจจะเดินไปดูลูกน้องขอสั่งงานไว้ พรุ่งนี้จะไปขอนแก่นแล้ว จะไปเจอป้าหวาน กับ แม่ใหญ่ ไม่มีอะไรไปฝากนอกจากหน่อไม้ เอาไปต้มขาหมูเจี๊ยะแก้หนาวในยามนี้ดีไหมป้า คาดว่าจะเดินทางไปถึงช่วงเย็นๆ บ่าย5-6โมง จะกริ๊งไปหานะป้า นะแม่ใหญ่ จะได้นัดดวลช่วงแดดร่มลมตกกันสักตั้ง วันรุ่งขึ้นถ้าชาวฮาจะมาให้กำลังใจ คณะจัดงานเตรียมที่นั่งและค่าเดินทางไว้ให้ 5 ท่าน เอาไว้เว่อร์ประการใดค่อยมาบอกเล่าอีกทีดีไหมครับ

เรื่องสุดท้ายเกี่ยวกับแห้วจบไปสดๆร้อนๆบัดเดี๋ยวนี้

มีผู้แทนสหกรณ์ครูมหาสารคามมาพบ

เพื่อจะหารือเอาคุณครูที่เกษียณมาเยี่ยมในวันที่ 17 เดือนนี้

ผมเรียนท่านผู้สนใจว่า..นัดกระชั้นอย่างนี้รับบ่ได้ดอก

ท่านก็บอกว่าขอร้องเถอะ..เราอยากจะให้คุณครูอาวุโสมาที่นี่มาก

เพื่อที่ท่านเกษียณเหล่านี้จะได้กลับไปเป็นครูของชุมชน

เป็นที่ปรึกษา เป็นผู้ทรงคุณวุฒิในท้องถิ่น..

คณะเราจะไม่รบกวนอะไรเลย

จะขนโต๊ะเก้าอี้มากาง ขนอาหาร น้ำดื่ม พนักงานเสริ์ฟมาเอง

ขอแต่ให้มหาชีวาลัยอีสานบรรยายให้ฟัง

และอยากจะขอซื้อหนังสือตำราต่างๆของที่นี่แจกสมาชิกทุกคนด้วย

ถาม..ท่านจะมากันกี่ชีวิต

ตอบ ..รถบัส 5 คัน 300 ชีวิต

ผมเห็นว่าหนังสือเจ้าแห้วนี่แหละเหมาะกับคุณครูอาวุโสจะได้อ่าน

หนังสือไผ ก็เหลืออย่างละไม่กี่เล่ม

จึงตัดสินใจแทนแห้วขออนุญาตจำหน่ายหนังสือ ..

นี่ไง “จารย์ปู” ครูพันธุ์ก๊าก! ในราคาเล่มละ 100 บาท

ให้โฉมยงนับดูแล้ว ล้างสต๊อกทั้งหมดมีอยู่ 227 เล่ม

ที่เหลือจะเอาหนังสือคุณหมอจอมป่วนซ่อมเสริมให้เต็มจำนวน

แปลกแท้ๆ จู่ๆก็มีคนมาถามหาหนังสือ

วันนี้วันระลึกสากลแห่งการเรียนรู้เสียด้วย

สรุปว่า..เดือนหน้าหนังสือแห้วไม่มีเหลือติดสวนป่าแม้แต่เล่มเดียว

ที่เขียนถึงเรื่องนี้..เพื่อจะเรียกค่านายหน้าประชาสัมพันธ์หนังสือนะแห้ว

เจอกันเมื่อไหร่จ่ายให้สมน้ำสมเนื้อก็แล้วกัน อิ อิ ..

:: ช่วงนี้โดนแซวแหลก

ทุกครั้งที่หยิบไอโฟนออกมา

มีสายตาจ้องมองส่องใส ..สงสัย

อีตาแก่นี่ไปเอาโทรศัพท์ของลูกมาหรือไร?

:: ตอนอยู่เชียงใหม่ก็โดนแซวเล็กๆ..

น้าอึ่งทักคนแรก..ดูโทรศัพท์ของพ่อสิ

ทำไมมันวัยสะรุ่นขนาดนั้น

เฮ้อ ตอนซื้อก็ไม่ได้คิดอะไร อยากจะได้สีดำไปด้วยซ้ำ

บริษัทขายดีไม่มีสีให้เลือก

ส่วนกระเป๋าแบบปิดฝาด้วยแม่เหล็ก

มีให้เลือก 2-3สี มีดำก็มี สีกรมท่าก็มี

แต่เห็นว่าสีทึบๆสังเกตยาก เอาสีสว่างๆน่าจะดีกว่า

สรุปว่าสีข้างนอกข้างในหวานแหววขนาดดดดดดด..

:: วันนี้ตื่นสายไปขึ้นอีแร้งแก่ไม่ทัน

นั่งรถทัวร์กลับบ้าน

บังเอิญนั่งใกล้กับคุณน้าอนงค์นางหนึ่ง

เธอเอาแต่โทรศัพท์ โทรๆๆๆ..ตลอดทาง

จนกระทั้ง..มีสายของผมบ้าง

ผมก็หยิบไอโฟนสีหวานเจี๊ยบออกมารับสาย

เธอ..มองอย่างสงกะสัย..คงนึกว่า โห! แก่ป่านนี้ยังไม่เจียมบอดี้

เธอ..รีบเอาโทรศัพท์เก็บ กระมิดกระเมี้ยนไม่ยอมโทรอีก

เอาแต่แอบเหล่ตามองที่หน้าจอของเรา

ผมถือโอกาสอ่านคู่มือแล้วสัมผัสหน้าจอเรียนรู้เมนูต่างๆ

ลองเปิดลานปัญญา-สวนป่า เปิดดูข่าว เปิดดูGPRS. สุดท้ายเปิดฟังเพลง’

แหม ..อ่านต่วยตูน พร้อมกับฟังเพลงมันส์ๆ นี่ลืมแก่เลยเชียวแหละ

คุณน้าผู้หญิงคงอดรนทนไม่ไหว

เธอเอ่ยมธุรสวาจา.. คุณตานี่จ๊าบส์ไม่เบาเลยนะคะ

โดยมารยาทเธอไม่พูดตรงๆ..ในใจจะคิดว่ายังไงก็ไม่รู้เน๊อะ..

:: ลงจากรถทัวร์

โฉมยงมารับ

มองเห็นโทรศัพท์เท่านั้นแหละเธอเอ๋ย

โหๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ..ใ ค ร พ า พ่ อ ไ ป ซื้ อ

ค รู ปู ใ ช่ ไ ห ม . . ไ ม่ ต อ บ

ถ้ามีคนถามเรื่องนี้ก็ขอให้เล่าจนสิ้นใส้สิ้นพุงนะปูเอ๊ย..

:: ระบบการใช้งานในโทรศัพท์รุ่นนี้โดนใจหลายอย่าง

เพียงแต่ยังใช้งานไม่คล่อง

คนดับเบิลโง่ก็ยังงี้แหละทำไงได้

ประกอบกับคลื่น3จี ไฮไฟ ต่างจังหวัดก็บ่มี

บางเมนูจึงยังใช้ไม่ได้

ตอนซื้อก็ไม่ได้คิดอะไร

ยึดประโยชน์การใช้งานเป็นหลัก

เรื่องที่โดนทักท้วงถื่อว่าเป็นผลพลอยได้..

เขิน แปลว่าอะไร

จะเขินดีไหมนี่

อิ อิ

(ญาติโกโหติกาเจอหน้าก็อิ่มสุขแล้ว)

ช่วงนี้มักจะมีรายการไปเชียงใหม่-ลำพูนทุกเดือน เดือนหน้าและเดือนต่อๆไปก็จะย่ำต๊อกไปอีก ไปแต่ละครั้งก็ได้พบสิ่งดีๆที่หลากล้นท้นใจ มาคราวก่อนไม่ได้เจออุ้ย แต่คราวนี้นับว่าบรรลุวัตถุประสงค์ เจอทั้งน้าอึ่งทั้งอุ้ยนั่งคุยเรียกน้ำย่อยด้วยบรรยากาศเครือญาติ ทุกรายการเมนูยังเด็ดสาระตี่ ซึ่งรายการดีๆอย่างนี้จะมีได้ก็ต่อเมื่อเรามีญาติแซ่เฮอยู่ในพื้นถิ่น ไม่อย่างนั้นจะรู้เรอะของดีของอร่อยๆอยู่ที่ไหน ได้เจออาจารย์ไพลินกับกิ๊กก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว เรายังคุยกันเล่นๆว่า..น่าจะเป็นสูตรสำเร็จได้แล้วกระมัง

ไปนอนลำพูน-กิ๊กเกื้อกูลพาไปนวด หายปวดแล้วไปดวลสะเต็กเจ้าเก่า แล้วเราก็เข้าเรียนหนังสือ

(แวะชมแปลงไผ่ซางนวล)

วันนี้ได้แวะชมสวนไผ่ซางนวล แล้วเรียนวิชาไอโฟน4 เพื่อให้รู้วิธีใช้งานและเทคนิคพิเศษที่อยู่ในเครื่อง ก็ยังไม่ค่อยจะจัดจ้านอะไรหรอกนะครับ เรียนรู้ได้ประมาณ 30% แค่นี้ก็บรรเทาโง่ไปเยอะ พอที่จะทำอะไรๆได้บ้าง แถมยังคิดต่อเรื่องการทำสื่อเสนอในรูปการ์ตูนผสมแบบแปลกๆ จึงพากันไปห้างสุริวงค์บุ๊คเซ็นเตอร์ แต่ก็ไม่มีสินค้าอย่างที่ต้องการ แต่ก็ดีที่ได้ชมภาพวาดสีน้ำฝีมือชั้นเยี่ยม หลังจากนั้นอาจารย์ใหญ่พาไปห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่ เป็นของเซ็นทรัลหรือไงก็ไม่แน่ใจ ตรงไปร้านจำหน่ายสินค้าไอทีของแอปเปิล ถามอะไรมีให้หมด แต่แพงเหลือใจ หมั่นใส้มากจึงซื้อเท่าที่จำเป็น เป็นพ๊อตเสียบระหว่างไอโฟนกับโปรแจ็กเตอร์ อุปกรณ์ใหญ่กว่านิ้วก้อยหน่อยล่อเราไป950บาท ท่านอาจารย์ใหญ่ใจดีขอจ่ายสมทบทุนวิทยากรบ้านนอก

(สวนลำพูนไม่มีรั้ว กล้วยปลูกไว้ยังออกผลมาโชว์ริมถนน)

แหม สอนฟรีไม่พอยังขอจ่ายฝากอุปกรณ์พิเศษนี้อีก เฮ้อ อ อ อ

ขอแนะนำใครซื้อไอโฟน4แล้วใช้งานไม่คล่องให้มาเข้าโรงเรียนมงคลวิทยาเน้อ

จำชื่อนี้ไว้ดีๆ  เดี๋ยวไปเข้าโรงเรียนผิดไม่ได้เรื่องไม่รู้ด้วยนะ

สถาบันมงคลวิทยาร่มรื่นจนนิตยสาร อสท.มาถ่ายภาพไปลงฉบับเดือนกันยายน

ธรรมดาที่ไหนเล่า..อิ อิ

(ไม่อร่อยอุ้ยไม่การันตีให้เสียชื่อหร๊อกกก)

ตอนกลางวันพากันไปเจี๊ยะข้าวซอยที่อร่อยที่สุุดในโลก

เป็นข้าวซอยอิสลามขนานแท้

ลองชิมซุปหางวัว ข้าวซอยเนื้อรสเข้มน้ำข้น เนื้อสะเต๊ก ข้าวหมกแพะ

อร่อยพิเศษตรงได้ร่วมวงกับอุ้ยกับน้าอึ่งนี่แหละเธอเอ๋ย

อิ่มแล้วนึกว่าจะแยกวง..ที่ไหนได้

น้าอึ่งชวนดวลไอติมขนมเค๊กที่ลือชื่อของนครพิงค์

(บรรยากาศสุดปลื้ม ขนม/กาแฟก็สุดยอด)

เป็นร้านขายกาแฟรสเยี่ยม ขนมเค็กแสนอร่อย

โดยเฉพาะสถานที่่นั้นจัดไว้ได้อย่างน่าทึ่ง

มองไปมุมไหนก็ถูกใจทั้งนั้น

มีมุมเล็กๆเก๋ๆ..น่าชื่นชมเหลือเกิน

ใครได้ไปไม่ประทับใจก็แย่แล้ว

เอากลับมาคิดประดิษฐ์ประดอยจัดมุมที่บ้านได้อีกต่างหาก

(ไปเชียงใหม่อย่าลืมแวะไปชิมนะครับ เดี๋ยวจะว่าหล่อไม่เตือน)

อิ่มๆๆ จนหง่วงนอนตอนบ่าย

หลังจากแยกย้ายกันไปอาบน้ำทาแป้ง

แล้วนัดเจอกันตอนหกโมงเย็น

ก่อนเดินทางกลับ ครูใหญ่ อาราม ชวนหมอเปามาเจี๊ยะที่ร้านผักสด

อิ่มจนอืด..ทั้งวัน

เพราะญาติผมแต่ละคนเป็นยิ่งกว่าเชลชวลชิม

(โปรดจำรอยยิ้มนี้ไว้ให้ดี แล้วท่านจะมีโชคในการเดินทาง)

คืนนี้ก็เหิรกลับบางกอกแล้ว มาถึงถึงประมาณ 4 ทุ่ม ครึ่ง

ต่อจากนั้นนกขมิ้นเหลืองอ่อนจะจรไปนอนที่ไหนอีกก็ยังบ่ได้ฟันธง อิ อิ

หนูอะไรไม่เคยเสียสาว

หนูไม่ยอม

เสาอะไรใหญ่แต่ชื่อ

เสาเข็ม

หมออะไรเสี่ยงตายที่สุด

หมอลำซิ่ง

ทำไมหินถึงจมน้ำ

ว่ายน้ำไม่เป็น

งานอะไรทำลวกๆแต่ก็ได้ดี

ลวกก้วยเตียว

สัตว์บกอะไรใหญ่กว่าช้าง

ช้างชุบแป้งทอด

ปูอะไรมี6ขา

ปูเสื่อนอนกัน3คน

รถไฟฟมีกี่ขา

มี2ขา ขาขึ้น กับ ขาล่อง

ร้านอะไรพระไม่กล้าเดินผ่าน

ร้านรับอัดพระ

เรื่องก๊ากส์!!ข้างบนผมคัดมากจากเมนู Ipod4 ซึ่งมีโปรแกรมต่างๆมากมาย ดูทีวี เพลง ถามทาง โอ้ยเล่าไม่หมดหรอก มีสัก100 รายการได้ ดูจนตาลาย อ้อ มีโปรแกรมธรรมะ อ่านหนังสือพิมพ์ ดูทีวี ติดต่อสายการบิน สารพัดนึกจริงๆ ยิ่งดูก็ยิ่งหนาวกับเจ้าโปรแกรมที่เอาอกเอาใจมนุษย์ยุคนี้ ระบบเสียงก็ดี ถ่ายภาพก็ชัด แถมยังมีโปรแกมตรวจหวย ทายฝัน มันช่างเอาอกเอาใจสารพัด มิน่าละ.เด็กเดินดูจอแบบใจจดจ่อ

ได้มาใหม่ๆผมก็ใช้ยังไม่คล่องนะครับ อาศัยแห้วเป็นพี่เลี้ยงคอยแนะนำ ต่อไปช่วงเดินทางไปไหนไม่เหงาแลัว เพราะสามารถติดต่อดูรายการต่างๆได้ เรื่องเทคโนโลยีใช่ว่าจะจบง่ายๆ หนังสือพิมพ์ลงข่าวว่า แห่ซื้อไอโฟนลด50%ทะลัก จนเกิดเหตุวุ่นวาย ฝ่ายบริหารประกาศ ขยายสิทธิลด50%ทั้ง1,100 เครื่อง  ส่วนลูกค้าที่เหลือใช้วิธีจับฉลาก ส่งเอสเอ็มเอสแจ้งที่หลัง เผยปรากฎการณ์ความสนใจลูกค้า สะท้อนคนไทยพร้อมใช้3จี เตรียมเสนอบอร์ดอนุมัติเพิ่มสถานีอีก800สถานีครอบคลุม40จังหวัด หวังขึ้นเบอร์1ผู้ให้บริก าร3จี

เป็นข่าวที่ห้วยแตกมาก

ประเทศลาวเขาใช้3จีไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว

มีแต่ไทยนี่แหละยังงกๆเงิ่นๆ

ทำอะไรก็ช้าเพราะมัวแต่วางแผนกินตับคนไทย

พูดเรื่องนี้แล้วเซ็ง

พรุ่งนี้ไปกินข้าวซอยที่ลำพูน นอนลำพูนวิลล์ 1 คืน

จะไปถึง8.30 น. กิ๊กเจ้าเก่าใจดีจะขับรถมารับที่สนามบิน

ตอนเย็นอยากจะชวนอุ้ย น้าอึ่ง ครูอึ่ง ครูอาราม อาจารย์ไพรินกินสะเต๊ก

ใครว่างยกมือขึ้น เย็นๆวันที่ 5  ขาใหญ่เลี้ยงแหลก คิคิ

มหาชีวาลัยอีสาน

34 บ้านปากช่อง ตำบลสนามชัย

อำเภอสตึก จังหวัดบุรีรัมย์ 31150

30 สิงหาคม 2554

เรื่อง ขอความความเมตตาเขียนคำนิยมในหนังสือ”โมเดลบุรีรัมย์”

กราบเรียน อาจารย์สุเมธ ตันติเวชกุล ที่เคารพอย่างสูง

สิ่งที่ส่งมาด้วย สำเนาจากหนังสือพิมพ์มติชน 1 ชิ้น

เนื่องด้วยมหาชีวาลัยอีสาน ได้ทำการศึกษาวิธีเสริมสร้างสภาพแวดล้อมระดับรากหญ้ามาเป็นเวลานาน โดยปลูกไม้นานาชนิด จัดทำแปลงสาธิต แปลงธนาคารแม้ไม้พันธุ์ดี ศึกษาการใช้ประโยชน์ไม้อย่างยั่งยืน โดยมีแนวคิดที่ว่า..ในการปลูกไม้ยืนต้นนั้น ไม่จำเป็นต้องตัดต้นไม้มาใช้เสมอไป ถ้าเราตัดเอาเฉพาะกิ่งใบมาเลี้ยงสัตว์ หรือสับกิ่งไม้ทำปุ๋ยทำเชื้อเพลิง ก็จะเป็นการได้ประโยชน์ที่หลากหลายในระยะสั้น-ระยะกลาง-ระยะยาว กระผมได้ทดลองตัดกิ่งไม้ใบไม้มาสับเลี้ยงโคและแพะในหน้าแล้ง พบว่าสัตว์เลี้ยงอ้วนท้วนสมบูรณ์ดี ช่วยแก้ปัญหาอาหารสัตว์ในช่วงแล้งหรือน้ำท่วมได้อย่างเป็นรูปธรรม ช่วยประหยัดต้นทุนด้านอาหารสัตว์และลดความเสี่ยงความสูญเสียจากภัยพิบัติต่างๆ

การปลูกไม้อะเคเซีย เกษตรกรตัดสางขยายระยะมาใช้งานได้ภายใน8-9 ปี ส่วนไม้ไผ่ตัดลำต้นหมุนเวียนมาใช้งานตั้งแต่ปีที่3เป็นต้นไป ประเด็นนี้ช่วยโน้มน้าวให้เกษตรหันมาปลูกต้นไม้มากขึ้น เพราะประจักษ์ว่าได้ประโยชน์หลากหลายวัตถุประสงค์ และไม่ต้องรอคอยอายุต้นไม้โต30-40ปีดังที่เข้าใจแบบดั่งเดิม กระผมได้ตั้งโรงงานแปรรูปไม้ขนาดเล็ก ทำให้ทราบคุณสมบัติไม้ที่น่าจะเลือกมาส่งเสริม ไม้เหล่านี้ถ้าเพียงแต่เอาเทคโนโลยีที่เหมาะสมมาช่วย เกษตรกรจะมีช่องทางสร้างงานและเพิ่มรายได้ตลอดปี รวมทั้งเขาเหล่านี้จะเป็นหน่วยบุกเบิกโลกสีเขียวตัวจริงเสียงจริง ทำให้เห็นการพึ่งตนเองจากไม้ที่ปลูก แล้วนำมาทำเครื่องเรือน ก่อสร้างบ้านเรือน ทำเชื้อเพลิง ทำอาหารสัตว์ การพึ่งตัวเองด้านพืชผักและโปรตีนระดับชุมชน

มหาชีวาลัยอีสานได้ผ่านการลองผิดลองถูกมาพอสมควร บัดนี้ได้สกัดความรู้ความถูกต้องและเหมาะสมมาให้เกษตรนำไปใช้ เพื่อจะช่วยให้การฟื้นฟูสภาพแวดล้อมและวิถีชีวิตเดินหน้าต่อไปได้ด้วยดี นอกจากนี้ยังมีกรณีตัวอย่าง-การปลูกไม้ติดแผ่นดิน-ปลูกไม้ล้อม-ปลูกผักยืนต้นระบบชิด-ปลูกสมุนไพร ทำให้เกิดงานเกิดรายได้ และฝึกฝนทักษะด้วยปัจจัยและวัตถุดิบจากน้ำพักน้ำแรงตนเอง ผลลัพธ์ที่เกิดในหนังสือเล่มนี้ ได้อธิบายแนวทางพระราชดำริเชิงประจักษ์ โน้มน้าวให้เกษตรกรเข้าใจและใส่ใจที่จะช่วยกันทำนุบำรุงพื้นที่ทำกินและที่อยู่อาศัย ให้มีต้นทุนธรรมชาติที่เอื้อต่อการพึ่งพาตนเอง สามารถเก็บเกี่ยวประโยชน์ที่เจริญขึ้นตามลำดับ โดยสภาพแวดล้อมไม่สูญเสียเหมือนการทำเกษตรกรรมเชิงเดี่ยวที่ดูดีภายนอก แต่ภายในเต็มไปด้วยดินพอกหางหมู

ช่วงวันที่ 27 สิงหาคม ที่ผ่านมา กระผมได้นำเสนอเป็นงานวิจัยไทบ้าน ในงาน”การนำเสนอผลงานวิจัยแห่งชาติ 2554” มีผู้ฟังให้ความเห็นว่านี่แหละ ”โมเดลบุรีรัมย์” เมื่อมีผู้ฟังตั้งชื่อนี้ให้ก็ถือเอาเป็นชื่อหนังสือที่จะพิมพ์เสียเลย หลังจากกลับจากเสนองานวิจัย2วัน หนังสือพิมพ์มติชนเอาไปทำสรุปข่าว ลงที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ของกระผมด้วย ทำให้มีผู้สนใจโทรมาซักถามจากทั่วประเทศ ต้องตอบกันปากเปียกปากแฉะทั้งวัน กระผมตั้งใจจะพิมพ์บทสรุปการค้นคว้าเรื่องนี้อยู่แล้ว ประจวบกับมีเรื่องผู้สนใจเข้ามามาก จึงลงมือเร่งเขียนต้นฉบับเพื่อพิมพ์เป็นหนังสือในเร็วๆนี้

เพื่อเป็นมงคลและกำลังใจให้แก่ลูกหลานชาวมหาชีวาลัยอีสาน กระผมจึงขออนุญาตกราบเรียนท่านอาจารย์ ได้โปรดเมตตาเขียนคำนิยมให้กับหนังสือเล่มนี้ แล้วฝากมากับดร.ศักดิ์พงศ์ หอมหวน จักเป็นพระคุณอย่างยิ่ง

จึงกราบเรียนมาด้วยความเคารพและศรัทธา

ครูบาสุทธินันท์ ปรัชญพฤทธิ์