ลานสวนป่า

บื้อกับเบื่อคงจะเป็นญาติใกล้เรือนเคียงกัน

มนุษย์เราแค่ละคนมีโจทย์ไม่เหมือนกัน

มีการบ้านที่แตกต่างกัน

มีภาระคิดที่จะคิดจะทำมากน้อยตามแต่เหตุและปัจจัย

เรียกแบบภาษาโฆษณาเขาก็จะบอกว่า..คนสู้ชีวิต

ซึ่งผมขอยกให้ ปู่เย็น เป็นเจ้าตำหรับยืนอยู่แถวหน้า

และอีกคน..อาริยา โมราษฎร์

และอีกหลายท่าน หลวงพี่ติ๊ก ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ

คอนดักเตอร์ หมอสุธี ลุงเอก หนูเบิร์ด พี่ศศินันท์ อ.หลินฮุ่ย

ครูพิสูจน์ ครูโย่ง กลุ่มหน้าตาดีทั้งหมด

ล้วนแต่อยากจะรู้จักให้มากกว่านี้

รู้ รู้ และรู้เท่าที่จะรู้ได้

โดยเฉพาะประเด็น..วิธีเรียน

ท่านมีการเรียนมาอย่างไร ทำไมถึงมีความรู้ ความคิด ลึกซึ้งนัก

อึ้งกิมกี่ทุกครั้งที่ได้เจ๊าะแจ๊ะด้วย

ถ้าไล่เรียงว่าสนใจใครอีก

จะบอกว่าทั้งโลกก็เกินไป

เอาเป็นว่าเท่าที่รู้จักมักจี่กันในBlogนี่แหละ

ทุกท่านทุกคนล้วนอยู่ในบัญชีอยากรู้ของผมทั้งสิ้น

ความเป็นมาเป็นไป..ทำยังไงถึงจะรู้

จะมีเครื่องมืออะไรไปกระแซะความรู้ในตัวตนแต่ละคนออกมาได้

ใครคิดออกช่วยบอกที

สมัยหนึ่งเคยโยนหินถามทาง

ให้คนสวยแซ่เฮเขียน..เจ้าเป็นไผ

ว่างเมื่อไหร่เอามาอ่าน ..สุดยอด

แต่ข้อมูล..มันนิ่งอยู่แค่นั้น

การจัดก๊วนสัญจรแซ่เฮ เป็นการแสวงหาคำตอบเพิ่ม

ได้อะไรๆเพิ่มจริงๆด้วย ได้ไมตรี ได้เห็นศักยภาพ ได้ความรัก และได้กอด

ได้ฟั่นเกลียวสัมพันธ์ระดับกว๊น ไปเป็นระดับกลุ่ม

อาจจะพัฒนาเป็นองค์กรอิสระอะไรสักอย่างในอนาคตก็ได้

ผมโชคดีที่มีผู้ให้หนังสือมาอ่านมากมาย

หลวงพี่ติ๊ก ลุงเอก ท่านคอนฯ หมอสุธี น้าอึ่งอ๊อบ อุ้ยจันตา หน่อย ลูกหว้า

และอีกหลายๆท่านส่งหนังสือดีๆมาให้อ่าน

ส่วนมากเป็นหนังสือประเทืองปัญญา ศาสนา วิชาการก็มีบ้าง

ที่ซื้อเองก็มี บนโต๊ะจึงมีเรื่องรออ่านสม่ำเสมอ

อยู่ในระยะอยากอ่านแต่ยังไม่ได้อ่าน

ถ้านั่งรถทัวร์กลับบ้าน

มีหนังสือ2เล่มจะอ่านจบพอดี

รถจอดสถานีปลายทางเราก็ปิดหน้าหนังสือ

เมื่อคืนอ่านเรื่อง “เมืองป่วยไข้ จิตใจคนเบิกบาน”

เขียนโดยอาริยา โมราษฎร์ หรือหน่อยของเรานั่นเอง

หน่อยวาดภาพหน้าหนึ่ง เขียนคำอธิบายไว้อีกหน้าหนึ่ง

ชอบมาก ชอบเหลือเกิน หน่อยเอ๋ย

หน่อยทำโครงการเด็กรักป่า ที่จังหวัดสุรินทร์

เป็นแหล่งเรียนรู้ที่ผมอยากให้เด็กทั้งโลกได้ไปเที่ยว

ชาวเฮไปเยี่ยมหน่อยหลายครั้ง

แหละหน่อยก็มาร่วมจัดสวนสนุกให้เราในงานเฮฮาศาสตร์

พวกเราติดตามอ่านเรื่องหน่อยได้ที่ เด็กรักป่า

การได้อ่านเรื่องของคนที่เรารู้จัก

มีความรู้สึกพิเศษลึกซึ้งนัก

มึความอยากรู้จักให้มากขึ้นเป็นพื้นฐาน

ด้วยเหตุผลนี้..

จึงขออ้อนวอนให้ท่านเขียนบล็อกมากขึ้นอีกนิดนะขอรับ

เรียนบอกเล่าว่าท่านเรียนรู้มาอย่างไร สนใจอะไรพิเศษ

อ่านแล้วพวกเราหายบื้อ บึ้ง เบื่อ บูด

ลงมือเลยนะครับ..มีคนรออยู่นะ..

« « Prev : ภาพแทนบอกเล่าเขย่าความหลัง

Next : วิธีเรียนที่อร่อย » »