ลานสวนป่า

(บางคนมีกล้องคล้องคอเอาเท่ไม่ถ่ายสักที)

ในหมู่ชาวเฮชอบเล่นกล้อง และเป็นเซียนกล้องกันอยู่หลายคน ถ่ายรูปแล้วนำมาแบ่งปันกันฮาเป็นระยะ ๆ  เช่น อาจารย์แป๋ว ท่านบางทราย คุณหมอจอมป่วน ท่านอัยการชาวเกาะ ลุงเปลี่ยน และท่านอื่น ๆ นำความชื่นชมมาอวดเราสม่ำเสมอ การประกวดภาพถ่ายในกิจกรรมเฮทุกครั้งที่ผ่านมายังคิดถึงไม่วาย ภาพลุงเอกแจกรางวัลที่สวนป่าฮากันจนพยาธิตกใจ เป็นความสุขที่ตรึงตรามาเท่าทุกวันนี้ เมื่อไหร่หนอจะมีการดวลกล้องกันอีก ถ้ามีรายการต่อเนื่องก็น่าจะเป็นวัฒนธรรมขององค์กรไปได้ ภาพเหล่านี้เป็นลายแทงแห่งไมตรีที่สำคัญในอนาคต

(บางภาพมีไว้อธิบายตัวเอง)

ปัจจุบันเทคโนโลยีเอื้ออำนวยกว่าเมื่อก่อนมาก ไม่ต้องวิ่งไปล้างฟิล์มให้สิ้นเปลืองทรัพยากรในกระเป๋า สามารถถ่ายทำทุกขั้นตอนได้ด้วยตัวเอง คุณหมอจอมป่วนเอาภาพหน้าตาพวกเราไปพิมพ์ลงในแผ่นพลาสติกกลม ๆ (เรียกบ่ถูก) เร็ว ๆ นี้ครูปูเอารูปไปทำเป็นของที่ระลึกแปะแผ่นแม่เหล็กไว้สำหรับไปติดตู้เย็น เหมือนของต่างประเทศที่ผมเคยซื้อมาฝากจากอิหร่าน แต่ของครูปูทำสวยกว่าดีกว่า เห็นแล้วอึ้งในฝีมือ ประทับใจในความคิด หรือที่ Logos ชวนใช้อุปกรณ์ถ่ายจินตนาการประดิษฐ์กลางอากาศ นี่ก็น่าสนใจและแจ่มไม่เบา สนุกไปช้า ๆ อย่างใจเย็น ๆ เป็นการผ่อนคลายที่ดี ถ้าได้อ่านร่องรอยประวัติการเล่นกล้องของท่านอัยการชาวเกาะ จะเข้าใจเรื่องนี้ดีกว่าที่ผมเล่า

เทคนิคในกล้องรุ่นใหม่

ทำให้คนฝีมือห่วยอย่างผมกล้อมแกล้มถ่ายภาพมาอวดได้

ชอบลงภาพไว้ให้เห็นวิวัฒนาการถ่ายภาพแบบตาบอดคลำช้าง

สงสัยจะกระทบพื้นที่หน่วยความจำลานปัญญาไม่น้อย

ในการโหลดภาพที่สวนป่านั้นไม่ได้ปรู๊ดปร๊าดเหมือนเน็ตในกรุงหรอกนะจ๊ะ

บางทีนอนรอ 2 ตื่น ถึงจะเอาภาพขึ้นได้

ไม่รักกันจริงไม่ฝืนโชว์หรอกจิบอกไห่

ผมไม่ค่อยประสีประสาเรื่องกล้องว่าจะอะไรยังไง รู้แต่กดชัตเตอร์ก็แชะ ๆ ไปเรื่อย ภาพไหนเบลอหรือไม่เข้าท่าก็ลบทิ้ง ตื่นเช้าเอากล้องคล้องคอเดินลงบ้าน การถ่ายภาพให้คำตอบหลายอย่าง..เก็บข้อมูล เก็บความรู้ บันทึกแนวความคิด เล่าเรื่องราวผ่านรูปภาพ นับเป็นการพักผ่อนและผ่อนคลายที่ทำได้ง่าย ๆ และเผื่อแผ่กระจายสุขได้ดี ยกตัวอย่างเจ้าโต๊กนกยูงตัวนี้ ..แสดงบทบาทนกขี้หึง เขตของข้าใครอย่าแตะ.. ที่ต่อไปอาจจะต้องเขียนป้าย “ระวังนกยูงแกล้ง”

(บ้านอื่นมีสุนัขดุ บ้านนี้มีนกยูงกวนรถ)

ผมไม่เคยใช้กล้องตัวใหญ่ราคาแพง มีแต่ชนิดกระจิ๋วที่เรียกกล้องปัญญาอ่อน ชอบใจคนที่เรียกอย่างนี้ เพราะมันตรงกับผมที่ไม่ประสีประสาเทคนิคอะไร เอาแค่ถ่ายภาพติดก็สนุกแล้ว ค่อย ๆ เรียน  ค่อย ๆ รู้  ค่อย ๆ ดู  ค่อย ๆ ถ่าย บริษัทผลิตกล้องหาเรื่องหลอกล่อเงินเรา บางคนมีกล้องหลายตัวหลายรุ่น ผมเองก็ใช้กล้องเปลืองไม่ค่อยทะนุทนอม กล้องพังบ่อย มีกล้องตัวหนึ่งลูกหลานซื้อให้ ทุกวันนี้เก็บไว้มองเฉย ๆ ก็มีปลื้ม

บังเอิญกล้องราคาถูกลงแต่เทคนิคดีขึ้น

ปัจจุบันผมใช้กล้องราคา 2-3,000 บาท

เก็บภาพที่มีคุณค่าประเมินราคาไม่ได้

เราจะตีมูลค่าทางจิตใจไม่ได้หรอก

เพราะไม่เคยเห็นใคร ติดป้ายราคา!

« « Prev : กดชัตเตอร์หัวใจดีกว่า

Next : ร้อนนี้มีเรื่องเย็น ๆ ให้ไปชม » »