ลานสวนป่า

เมื่อได้คิด จึงคิดได้

จะขออนุญาตไม่ไปประชุมที่กรุงเทพฯวันพรุ่งนี้

แต่จะขอส่งการบ้านผ่าน E-mail และผ่านลานปัญญาแทน

เมื่อคืนคนหัวโตบอก..จะช่วยสร้างเว็บไซต์มหาชีวาลัยอีสาน

แหมถ้ามีเว็บไซต์ก็เด็ดสะระตี่เลยแหละ

ขอ อิอิ ล่วงหน้า>>

ขอเรียกน้ำย่อยเรื่อง สถานการณ์ชนบทไทยวันนี้เป็นอย่างไร ที่อาเปลี่ยนบอกก็ดี ทุกวันนี้มีอยู่มีอาการทิ้ง จำพราก ไปทำงาน ไปติดยา ติดเอดส์ ไปเดินขบวน มีแต่ไปๆๆๆ ท่านบางทรายก็เขียนแผนที่ให้ดูอย่างเป็นขั้นเป็นตอน โยงลูกศรอธิบายไปถึงไหน ๆ หนูเบิร์ดก็ให้ข้อเสนอแนะ 1 - 9 ระยะประชิดเช่นนี้ช่วยกันทำการบ้านได้อย่างนี้ก็ดีแล้ว ช่วยกันขายความคิด ส่วนข้ออื่น ๆ จะทยอยเขียนความเห็นลงไปเรื่อย ๆ ตามสไตล์การแตกหน่อความคิดความคันของชาวฮา > > อิอิ

สถานการณ์ชนบทไทยวันนี้เป็นอย่างไร?

(เส้นทางคน )

วันนี้มหาชีวาลัยอีสาน มีเกียรติได้เลี้ยงดูความรู้สึก ความคิด ความต้องการและความวาดหวังของเกษตรกร ที่เรียกตัวเองว่า “สมัชชาคนจน” ถ้าดูรูปนามสังขารแล้วก็ล้วนแต่อยู่ในวัยใส่เกียร์ถอย เป็นประชากรภาคเกษตรกรรรมที่ไม่มีที่ดินอยู่อาศัย แต่มีประสบการณ์ชั้นเยี่ยมเรื่องการบุกรุกที่ดินป่าสงวน ถนัดเรื่องทำมาหากินกับพื้นที่ป่าเปิดใหม่ที่อุดมสมบูรณ์ ทำไปทำไปทุนหายกำไรหด ขายที่ดินใช้หนี้ เก็บเสื้อผ้าแบกพร้าชวนกันไปลุยป่าแห่งใหม่ที่ไกลหูไกลตา เลื่อยไม้เถื่อนขาย เผาถ่านขาย เก็บของป่าขาย ..ดำเนินชีวิตดุจหน่วยจรยุทธเหมือนกองทัพมด มดมีเท้าเล็กนิดเดียว แต่เดินบ่อยเท้าที่นิดเดียวสร้างร่องรอยจนเห็นถนนของมดยาวชัดเจน

(เส้นทางมด)

ต่อเมื่อป่าไม้หายไป ภูเขาโล้นเลี่ยนมากขึ้น บุกเขตป่าสงวนแห่งชาติจนเบื่อแล้ว ขายสิทธิ์หมดไปแล้ว เพราะไม่มีปัญญาที่จะไปออกเอกสารสิทธิ์เหมือนพวกนายทุน จะไปบุกป่าหวงห้ามวนอุทยานก็ไม่คุ้ม หันรีหันขวางบุกทำเนียบดีกว่า ..เรียกร้องขอสิทธิ์ที่ดินทำกัน จากเสียงเล็ก ๆ ค่อย ๆ รวมตัวเป็นเสียงขันแข็งขึ้น เป็นสิทธิพลเมืองขั้นพื้นฐาน ประกอบกับกระบวนการทางการเมืองเริ่มมองเห็นกลุ่มคะแนนเสียง ที่จำเป็นต่อการได้สิทธิ์เข้าไปนั่งชูคอในสภาฯ จากเสียงนกเสียงกา กลายมาเป็นเสียงจากการเมืองภาคพลเมือง มันไม่ใช่เสียงโหลไม่มีน้ำยาอีกต่อไปแล้ว..ผมคิดว่าชาวบ้านเริ่มเรียนรู้สิทธิหน้าที่พลเมือง ..ว่า..ถ้ามันรวมตัวกันก่อหวอดได้มันจะเกิดพลัง พอกดดันได้ ก็ได้ใจ สนใจที่จะเรียนวิชากดดันศาสตร์มากขึ้น ๆ   มันก็บานปลายสิครับ สิทธิหน้าที่ ๆ หน้ามืดตาลาย ก็อันตรายนะจ๊ะต๋อย โทษฐานที่ไม่สอนวิชาหน้าที่พลเมืองในหลักสูตรการศึกษาให้เป็นเรื่องเป็นราว พอฝีแตกมันก็ยุ่งอย่างนี้แหละโยม ..

กลุ่มองค์กรต่างเริ่มรวมตัวกัน กลายเป็นกองกำลังภาคประชาคม ก่อเกิดกองทัพรถอีตุ๊กอีแต๋น กองม๊อบเสื้อสีต่างๆ มีใครจ้างให้ใส่เสื้อสีอะไรเอาทั้งนั้น จะเอากี่หมื่นเสียงนัดกันที่ไหนว่ามาเลย ขออย่างเดียวอย่ามาเบี้ยวกันก็พอ เรื่องบุกสถานที่ราชการนะจิ๊บจ๊อย บุกป่าดงดิบลำบากแสนเข็ญกว่าเป็นไหน ๆ ยิ่งการเมืองอ่อนแออ่อนไหว ระดับชนชั้นต่าง ๆ นิ่งดูดายธุระไม่ใช่ ใครจะเย้ว ๆ กันอย่างไรอิฉันไม่เกี่ยว พร้อมที่ลอยแพสังคมมานั่งดมขี้-ตด-ตัวเองอยู่เงียบ ๆ พลังเถื่อนก็กระพือโหมไปทุกย่อมหญ้า ใครอยากจะได้อะไรก็หาหมู่ หาพวกมา

กดดัน แดกดัน ดุดัน ดื้อดึง ดึงดัน >>

ในกลุ่มของเกษตรกรยากจนไร้ที่ดินทำกิน สามารถเจราจาจนบรรลุข้อตกลงกับรัฐบาล ให้สำนักงานปฏิรูปที่ดินจัดสรรที่ทำกินให้แก่สมัชชาคนจนดังกล่าว ที่สำคัญนอกจากที่ดินประกอบอาชีพแล้ว ยังได้รับแจกปัจจัยการผลิต สระน้ำ พันธุ์ไม้ พันธุ์สัตว์ ที่สำคัญยังจัดให้มีการฝึกอบรมด้วย บางกลุ่มก็ไปเช็คแฮนด์กับภาคธุรกิจการเกษตร แสดงว่า ฝ่ายที่รับผิดชอบเริ่มเข้าใจว่า..

เงิน+ความรู้ = ต้องควบคู่กันมา

อาชีพ+วิชา= วิชาชีพ

เปลี่ยนมือสมัครเล่น >> ให้เป็นมืออาชีพ

แสวงหาความรู้ >> ให้พอใช้

ถามตัวเอง >> วันนี้อยู่กับความรู้อะไร?

ถ้าจะไปหาความรู้ >> ไปหาที่ไหน >> ไปอย่างไร?

จะเรียนเรื่องอะไร >> เรียนกับใคร ?????

มหาชีวาลัยอีสานบังเอิญได้อบรมนักลุยป่าจำนวนหนึ่ง ผมสนใจที่จะเอานักโค่นป่ามาเรียนเรื่องการปลูกป่า จะลองฝึกอบรมประมาณ 3-400 คน ในหลายกลุ่มจังหวัด กลุ่มแรกนี้ให้ชื่อว่ากลุ่มหมูไม่กลัวน้ำร้อน มาจากจังหวัดปราจีนบุรีและจังหวัดฉะเชิงเทราในบ้างส่วน หลายคนมีประสบการณ์ที่สุดยอด ถ้าผมเปลี่ยนนักโค่นป่ามาเป็นนักปลูกป่าได้ น่าจะดีไม่น้อย

วันนี้จะขอตอบการบ้านทีละข้อตามที่ฝ่ายประชุมเสนอมา โดยที่รวบรวมจากหนูเบิร์ด พี่บางทราย อาว์เปลี่ยน อาม่า คนหัวโต ฯลฯ ปะติดปะต่อเป็นข้อเสนอแนะจากชาวเฮฮาศาสตร์ แบบนี้ดีไหมครับ ผมจะได้เกาะติดสถานการณ์อบรม ไม่ต้องเดินทางแบบสายฟ้าแลบ ไม่ต้องไปใกล้ H1N1 อยู่ในอ้อมกอดของมหาชีวาลัย ฟ้าใส แดดอุ่น นั่งจิบชาดอกมะรุม+ใบเตย ผัดไข่ใส่สารพัด นั่งมองตาแววใสหัวใจทรนงของพี่ต้องสมัชชา ที่อยากจะเปลี่ยนชื่อให้ใหม่ว่า..

สมัชชาคนเคยจน อิ อิ . .

« « Prev : ของหาย ช่วยผมที

Next : สิ่งที่หายไป » »